Ομόνοια: Ας το κάνουν με Σωφρόνη

Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε οποιαδήποτε δουλειά, στην ίδια τη ζωή, όταν κάτι δεν πάει καλά, υπάρχουν ευθύνες. Δεν μπορεί πάντα να φταίει κάτι άλλο και ποτέ αυτοί από τους οποίους περιμένεις να παράξουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Όποιος μεταθέτει ευθύνες, προφανώς, έχει τους δικούς του λόγους για να θέλει να βρει δικαιολογίες, να δημιουργήσει άλλοθι, να «ξεπλύνει» λάθη και παραλείψεις.

Στον Ομόνοια για όσα διαδραματίζονται είναι ξεκάθαρο, ότι φταίνε όλοι. Ο Πρόεδρος Σταύρος Παπασταύρου που επέλεξε λάθος πρόσωπα για τη διενέργεια του σχεδιασμού, (πρόσωπα που τον αφήνουν συνεχώς εκτεθειμένο), όλα τα μέλη του ΔΣ της εταιρείας ως εκ της θέσεως τους, είτε είχαν εμπλοκή στις αποφάσεις σχεδιασμού είτε δεν είχαν (για κάποιους υπάρχει έντονα η αίσθηση ότι είχαν), ο Σίμος Ταραπουλούζης και ο Νιλ Λένον που έκαναν το σχεδιασμό, (είναι ολοφάνερο ότι ο Ιρλανδός δεν διαδραμάτισε το ρόλο του προπονητή- μάνατζερ ούτε και ήταν ο κατάλληλος προπονητής για την ομάδα ), και ο Γιανίκ Φερέρα που δεν κατάφερε ούτε αυτός να αλλάξει ουσιαστικά τα πράγματα. Όλοι αυτοί τα …άκουσαν και τα ακούνε από τον κόσμο.

Αυτοί που έχουν μείνει σε σημαντικό βαθμό στο απυρόβλητο είναι οι ποδοσφαιριστές. Λες και είναι αμέτοχοι της κατάστασης Ασφαλώς και ευθύνονται  και αυτοί για αυτό που βλέπουμε στο γήπεδο από τους ποδοσφαιριστές που αποτελούν το φετινό ρόστερ. Ελάχιστοι έχουν φθάσει σε επίπεδο απόδοσης που αρμόζει σε ομάδα που διατηρεί υψηλούς στόχους. Ανεξαρτήτως ποιότητας και ικανοτήτων. Ποδοσφαιριστές που ήταν μέλη της ομάδας που πήρε την πρώτη θέση και την επόμενη χρονιά τον τίτλο, (αφήνω τις Ευρωπαϊκές προκρίσεις), πόρρω απέχουν σήμερα σε απόδοση από την τότε απόδοση τους. Ποδοσφαιριστές με αποδεδειγμένη αξία που ήλθαν φέτος δεν έχουν παρουσιάσει αυτά που ο κόσμος ανέμενε. Επίσης, ποδοσφαιριστές που δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες, παίζουν φέτος υποβιβασμένο για την αξία τους ποδόσφαιρο.

Με τα παραπάνω δεν μπαίνω στην διαδικασία αξιολόγησης της δουλειάς των ποδοσφαιριστών διότι κάποιος που δεν ζει από μέσα τη δουλειά προπονητή, παικτών και τη ζωή μιας ομάδας δεν μπορεί να έχει ολοκληρωμένη άποψη. Προσπαθώ να εξηγήσω ότι η Ομόνοια δεν είναι, με όρους ποιότητας, μια « χαμένη υπόθεση». Ούτε ατομικά, ούτε και ομαδικά.

Αυτό το είπε άλλωστε χθες και ο Σωφρόνης Αυγουστή στις πρώτες του δηλώσεις ως προπονητής στην Ομόνοια. Το είπε πολλάκις και ο προκ΄άτοχος του Γιανίκ Φερέρα.

Η ποιότητα αυτή πρέπει να βγει στην επιφάνεια. Να δεχθώ ότι ούτε ο Νιλ Λένον , ούτε ο Γιανίκ Φερέρα, κατάφεραν να εμπνεύσουν τους ποδοσφαιριστές, έτσι ώστε να παραθέσουν στο χορτάρι την ποιότητα που διαθέτουν και να διεκδικήσουν αυτά που απέμειναν ως στόχοι για την ομάδα. Ας το κάνουν με το Σωφρόνη. Είναι επαγγελματίες και η Ομόνοια αυτό το σέβεται απόλυτα. Στην πράξη. Ούσα τύπος και υπογραμμός στις υποχρεώσεις της απέναντι τους. Δυστυχώς όμως κατά γενική ομολογία η προσφορά τους δεν είναι …αρκούντως ανταποδοτική προς τον εργοδότη τους. Έστω και τώρα, ας ανταποδώσουν.

Να δώσουν αυτά που λείπουν. Λείπουν από την φετινή Ομόνοια η προσωπικότητα, η αίσθηση που συνηθίζει να καλλιεργεί μια ομάδα η οποία διαθέτει ποιοτικά χαρακτηριστικά και μπαίνει στο γήπεδο για να αντιμετωπίσει και να κερδίσει τον όποιο αντίπαλο.

Ας  συνέλθουν  επί τέλους.  Η ανεπάρκεια άλλων συντελεστών  του οικοδομήματος δεν αποκρύπτει τη  δική τους ευθύνη.