Πέτρος Παπαγιώργης
Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, η Ομόνοια σημείωσε δεύτερη νίκη σε ισάριθμα παιχνίδια πρωταθλήματος και μάλιστα με μηδέν παθητικό.
Οι αντιδράσεις της πλειοψηφίας των φίλων της, τόσο στα κοινωνικά δίκτυα, όσο και στις συζητήσεις στις διάφορες συνάξεις, είναι θετικότατες με κάποιες εκτιμήσεις – υπερβολικού ενθουσιασμού ένεκα- να φθάνουν στα όρια της υπερβολής.
Στα όρια της υπερβολής έχουν φθάσει και εκτιμήσεις φιλάθλων, πέραν των Ομονοιατών ίσως γιατί θέλουν, για ευνόητους λόγους, την Ομόνοια να… επιστρέψει.
Άνευ όμως υπερβολών, δηλαδή αμιγώς ποδοσφαιρικώς, τα πράγματα έχουν ως εξής: Η Ομόνοια έχει παρουσιάσει ένα σύνολο διαφορετικό από αυτό των τελευταίων τουλάχιστον δυο χρόνων, διαθέτον ποιότητα –ατομική που με βάση τις ενδείξεις θα μετατραπεί και σε ομαδική- , σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, αφοσίωση στο πλάνο, διακριτούς ρόλους παικτών στο γήπεδο, συγκέντρωση, πειθαρχία, τάση επιβολής στον αντίπαλο, καλή και σε αρκετές περιπτώσεις, γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, με επίσης γρήγορη εκδήλωση επιθέσεων, με αποκορύφωμα το πρώτο γκολ στο ματς με τη Νέα Σαλαμίνα, ελκυστικό ποδόσφαιρο σε κάποιες περιπτώσεις, αποτελεσματικότητα και νοοτροπία νικητή.
Όλα αυτά αποτυπώνουν μια διαφορετικότητα από τα προηγούμενα χρόνια και υπογραμμίζουν ότι υπάρχει παράθυρο ελπίδας για μια θετική πορεία κατά την τρέχουσα σεζόν. Τουτέστιν, πορεία στόχων. Αυτό σημαίνει δυο πράγματα. Σταθερότητα και συνέπεια.
Εκείνο που καλείται να αυξήσει η Ομόνοια είναι το διάστημα καλής απόδοσης. Στο δεύτερο ημίχρονο και των δυο αγώνων παρατηρείται πτώση με τον αντίπαλο να βγαίνει μπροστά και να αποκτά τον έλεγχο.
Αυτό - εκτιμάται ότι- εδράζεται σε δυο λόγους. Στο ότι χρειάζεται ακόμη βελτίωση η φυσική κατάσταση-είναι φυσιολογικό αυτό- αλλά και στο ότι όσο περνά ο χρόνος στο παιχνίδι οι γραμμές της ομάδας αραιώνουν και δεν υπάρχει ο ποδοσφαιριστής που να σμικρύνει τις αποστάσεις με τις τοποθετήσεις, του τα τρεξίματα του και το πρεσάρισμα του. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ο ποδοσφαιριστής που θα κρατήσει την ομάδα σε κατάσταση ισορροπίας.
Βέβαια όλα αυτά που καλείται να κάνει ο... ελλείπων -δυστυχώς για την ομάδα- χαφ αποτελούν μέρος της εύρυθμης συνολικής λειτουργίας της κεντρικής τριάδας που επιτυγχάνεται με τη μεταξύ τους χημεία.
Αυτή είναι η Ομόνοια στις δυο πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, με κύριο της γενικό χαρακτηριστικό την τάση για… επάνοδο.
Αυτή η τάση πήρε για παράδειγμα πρακτική μορφή στο δεύτερο μισό πρώτο μέρος του ματς με τη Νέα Σαλαμίνα, όπου η Ομόνοια θύμισε …Ομόνοια. Με τον κόσμο να βλέπει το ματς μαγεμένος, να του σηκώνεται η τρίχα κάγκελο και να κάνει όνειρα.
Υπάρχουν όμως δυο εύλογες απορίες που εκφράζουν το μέσο Ομονοιάτη. Το γιατί δεν αποκτήθηκε χαφ- τόχουμε ρωτήσει αρκετές φορές και θα συνεχίσουμε το κάνουμε και ας θεωρηθούμε εμμονικοί- ως επίσης και το γιατί δεν αποκτήθηκε ποδοσφαιριστής στη θέση που δημιούργησε η αποχώρηση του Νταβίντ Ραμίρες.
ΥΓ: Ένα σημείο που αξίζει μνείας είναι η μαζική παρουσία οικογενειών στα γήπεδα στα δυο ματς της Ομόνοιας. Ειδικά στο δεύτερο ματς η παρουσία ήταν πολύ αισθητή με την παρουσία των παιδιών να είναι ιδιαίτερα λαμπερή.
Είναι σημαντικό για τα παιδιά να είναι σε επαφή με τον αθλητισμό. Είναι ένας τρόπος να αποφασίσουν να ασχοληθούν όχι μόνο για να εξασκηθούν και να αναπτύξουν νέες σωματικές ικανότητες αλλά και για να κάνουν νέους φίλους, να μάθουν να είναι μέλη μιας ομάδας, να ψυχαγωγούνται και να βελτιώσουν το αίσθημα αυτοπεποίθησής τους.
