Γιώργος Παττίχης
Η παροιμία «Τι έχεις Γιάννη; Τι είχα πάντα…», ταιριάζει γάντι με την νοοτροπία των παραγόντων των συλλόγων μας στο Κυπριακό ποδόσφαιρο. Κάθε χρόνο βιώνουμε την ίδια τραγελαφική κατάσταση με υπερβολικά πολλές μεταγραφές παικτών, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ΟΛΟΙ οι σύλλογοι, συμπεριλαμβανομένου και του ΑΠΟΕΛ που κυριαρχεί στα τελευταία χρόνια.
Οι προσθαφαιρέσεις στο δυναμικό των ομάδων μας είναι λογικές. Αυτό που ξενίζει είναι η υπερβολή. Οι περισσότερες ομάδες αλλάζουν παίκτες (και προπονητές), σαν τα… φανελάκια! Αυτό που μας προκαλεί τεράστια εντύπωση είναι ότι, ενώ όλοι οι παράγοντες αντιλαμβάνονται την οικονομική στενότητα τους και τον κίνδυνο από προϋπολογισμούς πολύ ψηλότερους από τις δυνατότητες του συλλόγου τους, απλώνουν το χέρι τους εκεί που δεν φτάνουν! Έχουν χάσει εντελώς το μέτρο.
Οι περισσότεροι φέρνουν διψήφιο αριθμό παικτών αλλάζοντας το ρόστερ τουλάχιστον κατά το ήμισυ! Λες και είναι η ποσότητα και όχι η ποιότητα των νεοφερμένων που θα κάνει την διαφορά. Την έπαθαν τόσες και τόσες φορές και όμως συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος. Το τραγικό της νοοτροπίας αυτής είναι ότι με κάθε ευκαιρία οι παράγοντες τονίζουν ότι πρώτο μέλημα τους είναι η σωστή οικονομική διαχείριση του συλλόγου τους. Τονίζουν ότι θα μειώσουν τον προϋπολογισμό τους και θα προχωρήσουν αποφασιστικά σε οικονομική εξυγίανση…
Στο μεταξύ χρόνο με τον χρόνο μειώνονται δραματικά τα έσοδα. Οι χορηγοί, όσοι έμειναν, δίνουν όλο και λιγότερα ενώ μειώνονται δραματικά και τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα κυρίως για τους «μικρούς» συλλόγους. Με αυτά τα δεδομένα και με προϋπολογισμούς εκατομμυρίων πως γίνεται να μειωθούν τα χρέη των συλλόγων; Πως γίνεται έτσι η οικονομική εξυγίανση;
Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος του σοβαρού αυτού θέματος. Στο ποδόσφαιρο, όπως και στην ζωή μας γενικότερα, εκεί που γίνεται ομαδική δουλειά, οι επιτυχίες χρειάζονται απαραίτητα και ομοιογένεια, σταθερότητα. Δεν γίνεται κάθε χρόνο να κτίζεις από την αρχή.
Δείτε το παράδειγμα του δημοφιλέστερου πρωταθλήματος στον κόσμο, του Αγγλικού. Οι πολύ μεγάλες ομάδες έκαναν μέχρι τώρα μεταγραφές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και ας έχουν διαθέσιμα δεκάδες εκατομμύρια να ξοδέψουν.
Ναι, οι μεταγραφές δημιουργούν ενθουσιασμό, ελπίδες, προοπτική, αλλά μόνο όταν γίνονται με σύνεση και με γνώμονα το κόστος τους να μην υπερβαίνει τις δυνατότητες του συλλόγου. Κανονικά έπρεπε να ισχύει το «φέρνω λίγους και καλούς» και όχι αυτή η υπερβολή με το να αλλάζουν κάθε χρόνο σχεδόν ολόκληρη την ενδεκάδα!
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, όπως η περίπτωση της Ομόνοιας, που οι ριζικές αλλαγές στο δυναμικό της, κρίνονται αναγκαίες αφού είναι από όλους παραδεχτό ότι ο λαοφιλής σύλλογος έπιασε πέρσι αγωνιστικά, πάτο. Στην περίπτωση των «πρασίνων», ναι, χρειάζεται αναδόμηση και χτίσιμο από την αρχή και η προσθήκη αρκετών ποιοτικών παικτών.
