Χρήστος Ζαβός
Καψούρα. Αγάπη, θαυμασμός και έρωτας. Από το ιδρωμένο κρανίο του μέχρι και τη σόλα του αθλητικού του παπουτσιού, τον βλέπω και λυγίζω όπως ο πιστός γονατίζει στα εικονίσματα ή ο επαναστάτης αντίκρυ απ’ τα σύμβολα του.
Ωραιοποιείται το επάγγελμα που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε, πολιτισμός πηγάζει μέσα την οντότητα του, ευγένεια και θετικά συναισθήματα όπως της χαράς, της απόλαυσης της ξεγνοιασιάς, της αναγνώρισης, την ανάγκη να συγχαρείς κάποιον.
Δεν είναι υπερβολή εν τη παρουσία του, ξεχωρίζουν οι καλοί με τους κακούς παίκτες, οι ικανοί και ανεπαρκείς προπονητές, οι έμπειροι και άπειροι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, οι ευφυείς τακτικές με τις αναποτελεσματικές… η μαγεία του αθλήματος.
Αυτήν που χρόνια τώρα άσχετοι, μπαγαπόντηδες και σιχαμεροί μας στερούν στο νησί, αναγκάζοντας μας να κάτσουμε μπρος το χαζοκούτι για να απολαύσουμε παιγνίδια ανά την οικουμένη ωσάν και η δικιά μας μπάλα δεν κυλά στην γη που γεννηθήκαμε.
Ήρθε και έφερε το φως. Σαν ιεραπόστολος, σαν ανθρωπιστική βοήθεια σε ευάλωτους πολίτες, έλαμψε τελικώς η οθόνη και μαζί το πρόσωπο μας.
Τι τον τελικό του Μουντιάλ, τι ένα αγώνα για το κυπριακό κύπελλο Τετάρτη απόγευμα προς βράδυ, ο Σιμόν Μαρτσίνιακ εκ Πολωνίας έδειξε τον ίδιο σεβασμό και αφοσίωση στον ίδιο του εαυτό και σε αυτό που κάνει.
Συμπαρέσυρε με την αύρα του ένα γήπεδο και ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό λαό του τόπου, που ανεξαρτήτως οπαδικών συναισθημάτων παρακολουθούσε με ευλάβεια και συνάμα με θαυμασμό τις ικανότητες του.
Μας προσέφερε χαμόγελο, αναγκάζοντας μας έστω και λίγο να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και πόσο έχουμε κακοποιήσει αυτό που τάχατες αγαπάμε και λέγεται ποδόσφαιρο.
Όπως την πρώτη κραυγή του νεογνού, όπως τους μεγάλους διδασκάλους του Γένους, όπως κάποιος αγαπά και αγαπιέται ταγμένος στις πανανθρώπινες ανάγκες, Σιμόν Μαρτσίνιακ σε εκλιπαρώ μην φύγεις… εδώ να μείνεις, πότε μακριά μου μη φύγεις.
