Χρήστος Ζαβός
Δεν θα γράψω για τον Τιμούρ. Νομίζω και μάλλον νομίζεις ότι έχουμε πολλή καιρό να γράφουμε γι’ αυτόν. Και άμα συνεχίσει έτσι, όχι άρθρο, βιβλίο εκδίδεις και γίνεται best seller στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, της Λάρνακας και του Νιούκαστλ.
Το πώς θα τιτλοφορηθεί, άσε να πιούμε κανά κρασί και κάποια μούσα θα μας εμπνεύσει. Εννέα ήταν… κάποια θα είναι αργόσχολη να πει καμιά κουβέντα.
Στο κάτω, κάτω άμα θες να καταλάβεις τι γίνεται με τον Κετσπάγια ξανά δες τις δηλώσεις του Μαρκάσα. Από την μουτσούνα του θα καταλάβεις ότι η ομάδα και ο καθένας τους ξεχωριστά, παίζουν για τον προπονητή τους. Και για την παρουσία του και γι’ αυτά που τους δείχνει μες στο γήπεδο. Τέτοια προκομμένη «Κυρία» πάει καιρός να τη δούμε.
Και αν στα προηγούμενα ματς έμοιαζε νοικοκυρεμένη, τώρα πια άρχισε να μοιάζει με κάτι μεγάλες σταρ του γαλλικού σινεμά. Κατρίν Ντενέβ, Φανί Αρντάν, ένα πράγμα. Που τις βλέπεις και απλά υποκλίνεσαι στο μεγαλείο τους. Προσωπικότητα, φινέτσα, ομορφιά επαγγελματισμός και εργασία. Θα μου πεις ξέφυγα. Και εγώ σου λέω όχι…
Η Ανόρθωση χθες ήταν αυτό ακριβώς. Η παρουσία της ήταν φύσει καθαρή. Έλεγα στον Σάββα Κοσιάρη αμέσως μετά την Πάφο… ότι ακριβώς η Ανόρθωση φέτος είναι ΚΑΘΑΡΗ. Θα σου δώσω μια συμβουλή. Άμα ο/η σύντροφος δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο βάλε τον να δει ένα ματς της «Κυρίας».
Και εξήγησε του, το απλό. Ο τερματοφύλακας είναι εδώ, ο δεξιός μπακ εκεί, τα στόπερ έτσι και οι χαφ γιουβέτσι. Άμα δει την Ανόρθωση και δεν καταλάβει πως αγωνίζεται η ομάδα στο γήπεδο, απλά ξέχασε το. Ή δεν θέλει ή δεν ενδιαφέρεται ή δεν κόβει το μυαλό του. Για όλους τους υπόλοιπους που ασχολούμαστε με το ρημάδι, η Ανόρθωση είναι η αλφαβήτα του αθλήματος. Καθαρή σαν χιόνι.
Έχω πολλά να σου πω ακόμη. Για τον καθένα ξεχωριστά. Τον Λόρια δεν τον είδαμε στο μεγαλύτερο μέρος του παιγνιδιού, άρα δεν μπορείς να τον κρίνεις. Έκανε όμως ένα χάι-λάιτ που μας θύμισε τον Παρέλλη. Με το ένα χέρι, έστειλε τη μπάλα σχεδόν έξω από το Παπαδόπουλος.
Ο Γκαλίτσιος είναι παίκτης Τιμούρ. Τι σημαίνει όμως παίκτης Τιμούρ; Είναι η μονάδα που διαθέτει ποιότητα και ακολουθεί με ευλάβεια κάθε γράμμα της τακτικής που γράφεται στον πίνακα. Σπασικλάκι ένα πράγμα… κάποιον θα είχες στην τάξη. Έδεσε κιόλας με τον Καλτσά και έκαναν μια γραμμή Τιμούρ.
Ο Σελίν, κάρφωσε στο έδαφος τον Γιαννιώτα, έκανε κατεβασιές και μαζί με τον Οκριασβίλι έκαναν τον Πέδρο να μοιάζει παίκτης της σειράς. Τον Πέδρο που τέτοιο δεξιό μπακ, χρόνια κάναμε να δούμε.
Τα στόπερ είναι στόπερ. Ο ένας είναι αρχηγός και ο άλλος είναι μεν βαρετός αλλά έχει πολύ καλές τοποθετήσεις. Το μειονέκτημα της ταχύτητας το ισορροπούν με την εμπειρία τους. Μα κυρίως, κυρίως με τον Αρτυματά ο οποίος άμα λάχει κινείται και ανάμεσα τους.
Όλοι λεν και γράφουν για τον Ράγιος, αλλά ο Κωστάκης ήταν απολαυστικός. Πως ήταν ο Μαρκάσα με την Πάφο, έτσι και ο Παραλιμνίτης με τον Απόλλωνα. Άμα τον συνεχίσει έτσι ο Τιμούρ, βρήκαμε το νέο αρχηγό. Και άμα παραμείνει τέτοιος, τον στέλνεις και στην Ευρώπη για να πάρει και λίγα λεφτά ο Πουλλαίδης. Ρε πότε στην άμυνα, πότε με τάκλιν, πότε στην αντίπαλη κορυφή, δεξιά, αριστερά μου θύμισε την διαφήμιση της Σερενάτα. Κωστάκης και πάσης Ελλάδος. Θα τη θυμάστε οι παλαιότεροι.
Και υπάρχει και μια κομπίνα που δεν ξέρω αν την είδες. Στα στημένα, έξω από την αντίπαλη περιοχή ο Ράγιος παίρνει την εντολή από τον Κετσπάγια και αυτός με τη σειρά του τη δίνει στο αριστερό του πόδι για να βρει το κεφάλι του Αρτυματά. Τρείς φάσεις έκανε στο Α’ ημίχρονο. Όλοι στην άμυνα πήγαιναν πάνω στα ψηλά κορμιά του Σίντεφελντ, του Βρκγοτς (ούτε να τον γράψω δεν μπορώ), Σελίν και Σαντίκ και έμενε αυτός μόνος. Από ατυχία δεν σκόραρε. Γάτα ο Κετσπάγια. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Για τον Μαρκάσα γράψαμε. Και αυτός παίκτης Τιμούρ. Μίλαγε μετά στο ματς για τον προπονητή του και θυμήθηκα τις Ρουβίτσες που μιλούν για τον Σάκη και λιώνουν. Μπράβο του παιδιού.
Ο Καλτσάς είναι διαβολεμένος, απίστευτά καλός ποδοσφαιριστής, διεισδυτικός, πειθαρχημένος, με παιδεία εξτρέμ. Τον είδαμε όμως αυτόν.
Αυτός που με ξάφνιασε ευχάριστα ήταν ο Οκριασβίλι. Με την Πάφο, φοβήθηκα ότι δεν κάνει για τ’ άκρα, αφού μοιάζει αργός. Χθες όμως ήταν απολαυστικός. Τολμώ να πω ότι με τη μπάλα στα πόδια είναι πιο καλός από τον Ράγιο. Επιτόπια μιλάω. Τακουνάκια, κάτι ζογκλερικά, εκείνοι που τον έβλεπαν στην γραμμή, πέρασαν ένα όμορφο βράδυ. Σε κάποιες στιγμές δεν σεβάστηκε τον Ζοάο Πέδρο, που για μένα είναι ότι καλύτερο στα δεξιά της άμυνας.Έχει πολλή ενδιαφέρον να τον δούμε και ως επιτελικό και μάλλον θα τον δούμε σε κάποια φάση.
Κάτι που δεν πολύ άρεσε, ήταν ο Σαντίκ. Οκ, πάλεψε, έδωσε και ασσίστ, άθελα του η αλήθεια, αλλά άμα φτιάξει τον Ντουρίς και καταφέρει να τον ανεβάσει, τότε η Ανό πιάνει άλλες ταχύτητες.
Μιλώντας για το σινεμά, η ταινία όταν είναι καλό-γυρισμένη, αγκαλιάζεται από το κοινό. Και το κοινό στο Παπαδόπουλος αντιλήφθηκε ευθύς αμέσως, ότι η ταινία με τον σκηνοθέτη Τιμούρ τείνει να γίνει αριστουργηματική. Λίγο να δεις τη φώτο του κειμένου θα το καταλάβεις.
Ο κόσμος εκτιμά το καλό. Είτε είναι αυτοκίνητο, είτε καρπούζι, βιβλίο ή ταινία. Το σενάριο είναι εκεί, ο χαμένος θησαυρός δες πρωτάθλημα), ο σκηνοθέτης είναι υψηλού επιπέδου, οι ηθοποιοί μπήκαν στο πετσί του ρόλου, το κοινό τους αγκάλιασε… η ταινία με θέμα την «Κυρία» εξιστορεί την ιστορία μιας σταρ του σινεμά. Που έφυγε και επιστρέφει για να περπατήσει στο κόκκινο χαλί μπροστά στα φλας.
Υ.Γ Για τον Ράγιο, επιτηδευμένα δεν γράφτηκε κάτι. Είναι από μόνος του ένα άρθρο. Θα ήταν όμως σωστό ο καθένας να κάνει την αυτοκριτική του. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη, κακό είναι να έχεις κολλημένο μυαλό. Η περίπτωση του αποτελεί δίδαγμα για όλους. Το ποδόσφαιρο παίζεται από ανθρώπους. Κάποιες φορές, όπως εσύ και εγώ, τα δεδομένα δεν μας πάνε. Η απαξίωση είναι ένα πράγμα και η κριτική άλλο.
Υ.Γ 2 Ο άγνωστος φίλος που πέρσι με κάλεσε στο προσωπικό τηλέφωνο για να μιλήσουμε για Ράγιο… γνωρίζει το τηλέφωνο μου, ας ξανακαλέσει. Δεν είναι ρεβανσιστικό… είναι για να διαπιστώσω πόσο κολλημένος μπορεί να είναι κάποιος.
