Χρήστος Ζαβός
To ξέρεις το τραγούδι, υποθέτω… με την μελωδική φωνή του Πουλόπουλου όταν ερμηνεύει σε ποίηση του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Μίμη Πλέσσα. «Μάτια μου» δεν τον λες… αλλά ότι όλα είναι δικά του, είναι πλέον ξεκάθαρο.
Άσε κιόλας που τείνει να γίνει θεσμός στο DeΖαβού. Πως είναι η «γιορτή του κρασιού», ο «εξώστης»… έτσι και εμείς, θέλοντας και μη, οφείλουμε να θριαμβολογήσουμε για την αφεντιά του κάθε που μπαίνει ο Μάης.
Θα μπορούσε κανείς να πει, καλά γιατί για τον «Μάκη»; Τόσοι συνεισέφεραν;
Δεν θα έχει και άδικο. Εύκολα θα μπορούσε κανείς ν’ αναφερθεί, στην ανωτερότητα της ομάδας στο μεγαλύτερο κομμάτι του πρωταθλήματος. Για την απόλυτη υπεροχή της απέναντι στον βασικό αντίπαλο. Για τον θαυματουργό Ιορδανό που δένει σαν κόμπο δύο-δύο τους αντιπάλους, κάνοντας μας να νομίζουμε ότι θα τελειώσει το ματς και θα κατέβουμε για καμιά θερβέθα στην ΛαςΡάμπλας.
Για το ότι ο Σόουζα τείνει να επιβεβαιώσει κάποιους από μας, όταν μιλάγαμε τότε, το προπέρσινο καλοκαίρι για το νέο Μοράις. Για τον Βούρο, ο οποίος από την εξωτερική βάζει τ’ όνομα του στην λίστα των mvp της σεζόν. Για τον τεράστιο Μοράις και τον εξαίσιο τρόπο που διαχειρίστηκε το νέο, ίσως και τελευταίο στάδιο της πλούσιας καριέρας του.
Για τον Τραμεντσάνι γιατί όχι, που δε διαφοροποίησε ούτε στο ελάχιστο τα πλάνα του προκειμένου να γίνει αρεστός στους ξερόλες «προπονητάδες» ανά τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ.
Είναι όντως πολλά που μπορεί να ειπωθούν ως απολογισμός μιας ολόκληρης σεζόν. Ίσως να ήταν πέρα για πέρα ενδιαφέρον, κάποιος πιο μυημένος στα του πρωταθλητή, να μας διηγηθεί το φετινό ταξίδι.
Το «παράξενο» όπως δήλωσε ο Μάκης, σκεπτόμενος μάλλον πότε θ’ ανάψει το πούρο του νικητή δίχως να παραβεί το νόμο του «no smoking» στο ΓΣΠ.
Τι να πρώτο-θυμηθεί κανείς, αλήθεια; Τον αποκλεισμό από τους ομίλους και τη καταστροφολογία που ακολούθησε; Τον «μάγο» Μπαλνταζάρ που δεν διέθετε μήτε σμύρνα, μήτε λιβάνι, παρά μόνο μπέρδεμα και αναξιοποίηση του όντως γεμάτου ρόστερ της ομάδας.
Το ότι χρειάστηκαν τα πέναλτι του Μοράις και το onemanshow του «Ιορδανού Μέσι» μέχρι τα Χριστούγεννα; Το ότι η ομάδα δεν μπορούσε ν’ αλλάξει δύο πάσες μ’ αποτέλεσμα κάποιοι να σπεύσουν να την εκθρονίσουν από τον θρόνο της;
Το ότι κάποιοι και δημοσιογράφοι ομοίως, μας ανέλυαν την ανεπάρκεια του ρόστερ, τ’ ότι κάποιοι «γέρασαν» και κάποιοι άλλοι είναι ανάξιοι να φορούν τη φανέλα με τα δύο αστέρια;
Για τα θριαμβευτικά λόγια που γραφόντουσαν υπέρ του συμπαθητικού Ιταλού, τα οποία μετατράπηκαν σε ύβρεις και προσβολές προς το πρόσωπο του όταν η ομάδα δεν κατάφερνε να κερδίσει μες στο ΓΣΠ, ακόμη και την Αλκή ή την Πάφο;
Τον εγωιστή, γεμάτο από εμμονές οπαδό που αντί ν’ αναγνωρίσει το λάθος του, ακόμη και όταν η ομάδα έκανε το γύρο του θριάμβου, επαναπαυόμενος στη μαλακία που τον δέρνει αναρωτιόταν γιατί να μη βάλει τον Εφραίμ;
Χίλια μύρια κύματα που λέει ένα άλλο τραγούδι, πέρασε ο ΑΠΟΕΛ σ’ αυτή «παράξενη» χρονιά που περίγραψε λακωνικά ο Πρόδρομος.
Ας μπούμε όμως στο ζουμί. Καλά γιατί τον Μάκη;
Γιατί σε τούτο το ταξίδι, το «παράξενο» αποδείχθηκε σωστός καραβοκύρης. Δεν είναι ότι θωρακίζει τον ΑΠΟΕΛ από την όποια εχθρική απειλή ή εξωγενή παράγοντα. Αυτό του το αναγνωρίζει και ο χειρότερος εχθρός του.
To θέμα είναι ότι κινείται και πράττει λες και είναι γνώστης της ανθρώπινης ιστορίας. Παραδειγματίζεται, μαθαίνει και προσπαθεί ν’ αποφύγει λάθη που έκαναν οι πλείστοι κουμαντάροντας μια αυτοκρατορία.Πως πέφτει μια αυτοκρατορία, έτσι όπως ιστορικά αποδεικνύεται; Από μέσα.. μέσα από την εσωτερική κρίση.
Παρατήρησες εσύ κάτι τέτοιο να συμβαίνει, έστω και σ' αυτή την παράξενη χρονιά; Είδες να κωλώσει με αποκλεισμούς, Ενσούε, Μπαλνταζάρ ακόμη και με την οικονομική στενότητα;
Κατά ένα τρόπο που αυτός μάλλον ξέρει καλύτερα, ακόμη και σε ανέλπιστους καλοκαιρινούς αποκλεισμούς, δεν επέτρεψε σε κανένα τουλάχιστον στην πράξη να τον αμφισβητήσει. Και αν κανείς φωνάζει για τον Εφραίμ τον γράφει μάλλον… στα σβησμένα πούρα μες στο τασάκι.
Οι μέτοχοι της εταιρείας απλά τον ακούν σε κάθε Γενική Συνέλευση, οι όποιοι δελφίνοι ενδόμυχα γνωρίζουν ότι δύσκολα μπορούν να φέρουν τις επιτυχίες του, στους οργανωμένους πάει τις κούπες κάθε Μάη, στον κόσμο γενικότερα δίνει χαρά… έχει στήσει μια αυτοκρατορία, που δεν κινδυνεύει μήτε από μέσα, μήτε από τους απ’ έξω.
Σε σαθρό ή όχι περιβάλλον, δεν βλέπω και κανέναν να προσπαθεί να το αλλάξει. Τα υπόλοιπα είναι μαλακίες που λέμε για να χαριεντιζόμαστε μεταξύ μας μήπως και ξεχάσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας.
Αν σου είναι συμπαθής ή όχι, σου το λέω, μην απογοητευτείς, μια φοράδα είναι στο αλώνι και χέστηκε. Μη με παρεξηγήσεις κιόλας. Στο νησί του «ο νικητής είναι νικητής και ο δεύτερος ένα τίποτα», ο Μάκης είναι αυτός που κάνει κουμάντο. Μη με ρωτήσεις πάλι, γιατί…
Γιατί το πήρε με Τάμαρι, το πήρε και χωρίς Τάμαρι. Με σέντερ φορ, χωρίς σέντερ φορ. Με Μοράις στα ντουζένια του, με Μοράις στα γηρατειά του. Με προπονητή, με χωρίς προπονητή. Με γεμάτο ρόστερ, με λειψό ρόστερ. Με ομίλους, με χωρίς ομίλους. Με κάρτα, χωρίς κάρτα.
Γιατί πήρε το «έβδομο». Γιατί θέλει και το όγδοο και ποιος τον αντέχει πια. Τα θέλει… και είναι όλα δικά του.
