Χρήστος Ζαβός
Έχει και την πλάκα του. Οι «αντί- Τραμεντσάνι» ψάχνουν να βρουν ψεγάδια, σε σημείο μάλιστα που οι βαριά άρρωστοι ήθελαν και να στραβώσει το αποτέλεσμα μήπως και ο Μάκης του κόψει το εισιτήριο για Ρώμη.
Κάποιοι άλλοι περιμένουν να δουν τον Άγιαξ της δεκαετίας του 70’ και ούτε τους ενδιαφέρει αν είμαστε στο μήνα Ιούλιο ενώ οι κάπως πιο μετριοπαθείς απλά χαίρονται για το αυτονόητο. Ότι δηλαδή η ομάδα τους έχει πια το πάνω χέρι για να πάει παρακάτω.
Γενικώς και φέτος υπάρχει μια ψύχωση που δεν μπορεί να την αγνοήσεις. Και επειδή ακριβώς δεν έχουμε ποτέ ασχοληθεί με την ψυχιατρική, λέμε να ασχοληθούμε με το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Επί τούτου, ξεκαθαρίζουμε ότι η όποια ομάδα ανά τον πλανήτη είτε λέγεται Μπαρτσελόνα, είτε Λίντφιλντ, είτε και ΑΠΟΕΛ δεν μπορεί να είναι έτοιμη από το πρώτο της παιγνίδι. Και όμως στην Κύπρο χρειάζεται να το επισημάνουμε!!!
Λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα, ο ΑΠΟΕΛ και όσοι τον ακολουθούν δεν μπορεί παρά να είναι χαρούμενοι για το γεγονός ότι η ομάδα έκανε διπλό μες στο Μαυροβούνιο. Απέναντι σε μια ομάδα που τεχνική δεν τη λες, ούτε και πολύ ποιοτική. Άμα όμως παίζανε χθες τζούντο ή ελεύθερη πάλη, ο Ιταλός και οι παίκτες του θα έχαναν από πρώτο χέρι. Ευτυχώς όμως που μιλάμε για ποδόσφαιρο και έχασαν.
Μολονότι πρόωρο να βγάλεις να συμπεράσματα κάποια πράγματα μπορεί να ειπωθούν γιατί ακριβώς έρχονται από πέρσι. Τα γνωρίζουμε δηλαδή. Επί τούτου το πιο σημαντικό στοιχείο που είδαμε είναι ακριβώς η «δυσκαμψία» που χαρακτηρίζει τον Τραμεντσάνι μες στο γήπεδο.
Ότι και να γίνει, τσουνάμι, θύελλα, σεισμός, τυφώνας, ο Ιταλός δεν το αλλάζει. Είτε παίζει με τη Σουτζέσκα, είτε με τη Σίτυ μες στο Μάντσεστερ το 3-5-2 ή κάτι σαν 3-4-3 δεν αλλάζει. Καμιά φορά σε βολεύει. Ακόμη όμως και όταν σε βολεύει το αποτέλεσμα, μπορεί να το σιγουρέψεις ακόμη περισσότερο. Θέλει λίγο περισσότερη ευελιξία που δεν υπάρχει όμως στον πάγκο.
Σε ρωτώ όμως. Με τους Μαυροβούνιους τα τελευταία είκοσι λεπτά του αγώνα, να μοιάζουν σκορποχώρι δεν μπορούσες να σκοράρεις ένα ακόμη γκολ και μες στο ΓΣΠ ο Μάκης ανέμελος ν’ ανάβει τα πούρα του;
Δεν έχεις τους παίκτες να το κάνεις; Θες ν’ αρχίσω να γράφω ονόματα; Τάμαρι, Γιάκολις, Εφραίμ, Αλωνεύτης, υπάρχουν και άλλοι. Τούτοι οι παίκτες στο ανοικτό γήπεδο, με τη σωστή διάταξη επιτίθενται σαν τις μύγες πάνω στο ψόφιο κρέας. Και όμως ο Ιταλός προτιμά να μείνει εκεί που ξεκίνησε.
Και εδώ καταλήγουμε στην θεωρία που επινόησε ένας φίλος συζητώντας μαζί του για τον χθεσινό αγώνα. Ο ΑΠΟΕΛ μοιάζει με Ferrari την οποία οδηγεί με την δευτέρα. Είτε σε στενό δρομάκι, είτε σε αυτοκινητόδρομο χώρας που δεν υπάρχει όριο ταχύτητας, ο Τραμεντσάνι δύσκολα θα βάλει τρίτη στο κιβώτιο ταχυτήτων.
Αυτό έχει και τα καλά του, αφού μοιάζει με ασφαλής οδήγηση την οποία απολαμβάνεις, έχει όμως και τα κακά του αφού στερείσαι την ποιότητα του αυτοκινήτου.
Ferrari έχεις γαμώ το στανιό μου, άμα χρειάζεται θα βολτάρεις και θα απολαύσεις την ταχύτητα και όλη αυτή την πολυτέλεια που βγάζει η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία.
Γιατί από πολυτέλεια, άστα. Έβλεπα χθες τον πάγκο της ομάδας και σκέφτηκα ότι αυτοί που απουσιάζουν μπορούν να πάνε την ομάδα στους ομίλους. Το ρόστερ που έφτιαξε ο ΑΠΟΕΛ φέτος δεν είναι ρόστερ. Είναι «ροστεράρα» και ας μην υπάρχει αυτή η λέξη σε κανένα λεξικό.
Και όσους είδαμε χθες για πρώτη φορά άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις. Ο Μιχαίλοβιτς στα δεξιά έβγαλε ποιότητα. Ο Λαφράνς είναι ένα στόπερ… στόπερ και όχι μαλακίες. Ο Χαλένιους επίσης σέντερ φορ που γνωρίζει τη θέση ενώ ο Μπέλετς έβγαλε μάτια. Όποιος σταθεί στο λάθος που έκανε απλά δεν καταλάβει το αυτονόητο στη ζωή. Ότι όλοι κάνουμε λάθη. Ο Σλοβένος όμως έβγαλε γκάμα κινήσεων. Και από ξερό σουτ χωρίς καλό οπτικό πεδίο και με κοντινή κεφαλιά στα τρία μέτρα και διάβασε φάσεις λειτουργώντας σαν λίμπερο. Αυτό όμως που τον κάνει να μοιάζει με μεγάλη πάστα, είναι ακριβώς ότι λειτουργεί ως αλεξικέραυνο όταν στους υπόλοιπους επικρατεί σύγχυση. Και όταν η άμυνα του έχει κακό στήσιμο και ψυχολογία, αυτός είναι εκεί να επιβάλει τάξη και ηρεμία. Και το έκανε με μεγάλη επιτυχία.
Από κει και πέρα τα’ ανταλλακτικά του αυτοκινήτου είναι τα ίδια όπως και πέρσι. Ο Τάμαρι είναι Τάμαρι και μάλλον φαίνεται ότι θα κάνει πολύ πιο σπουδαία πράγματα, ο Ντε Βινσέντι είναι ο ηγέτης του επιθετικού κομματιού, οι «καλαμαράδες» Βούρος και Γκέντσογλου είναι αξιόπιστοι και βαθιά προσηλωμένοι στο πλάνο, ο Ιωάννου επίσης στόπερ που κάνει παιγνίδι από πίσω και ο Λούκας στυλοβάτης της ραχοκοκαλιάς. Αυτοί συνιστούν λίγο πολύ τον σκελετό της ομάδας-αυτοκίνητο.
Όπως και να έχει, έχω την εντύπωση ότι η θεωρία της Ferrari θα μας απασχολεί όσο είναι εκεί ο Τραμεντσάνι. Είναι τέτοιες οι προσδοκίες, υπάρχει που υπάρχει και αυτή η ψύχωση, ότι και να συμβαίνει ο Ιταλός θα είναι στην μπούκα.
Είναι πολλά τα ερωτήματα που σχετίζονται κιόλας με τη θεωρία. Πως θα αξιοποιήσει τη «ροστεράρα», τι αποτελέσματα θα φέρει, πως θα βελτιώσει τ’ άκρα που δεν συμμετέχουν στο επιθετικό παιγνίδι, πως θα βοηθήσει παίκτες που δεν προσαρμόζονται (βλέπε Γιάκολις), τι θα κάνει με τον Εφραίμ και άλλα πολλά.
Μακριά από προσβολές και εξυπνάδες δικαιούται ο άνθρωπος να κουμαντάρει μια ομάδα που μοιάζει με Ferrari. Και δεν είναι εύκολο, όχι μόνο γι’ αυτόν αλλά και για πολλούς άλλους συναδέλφους του. Ferrari είναι, δεν είναι Autobianchi. Θα μπορέσει να την οδηγήσει ο Ιταλός;
Από πέρσι πάντως το πάει με τη δευτέρα. Θα το αλλάξει; Ο χρόνος θα το δείξει...
Τα νέα του ΑΠΟΕΛ είναι μια χορηγία της Ελληνικής Τράπεζας
