ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

De Ζαβού: 72 ώρες

Το αίτημα του Ουζουνίδη έλαβε απάντηση

Χρήστος Ζαβός

Χρήστος Ζαβός

Απ’ όλα όσα συμβαίνουν στον ΑΠΟΕΛ, το πιο σημαντικό κατά την άποψη μου ήταν η δήλωση του ίδιου του προπονητή μετά το τέλος του ματς με τη Τζιλάνι, που ντόμπρα και ξεκάθαρα ζήτησε το αυτονόητο… χρόνο και υπομονή.

Ατυχία ή όχι για τον ίδιο, οι δύο αυτές λέξεις στον ΑΠΟΕΛ των τελευταίων χρόνων, αποτελούν μια άγνωστη παντελώς έννοια και αυτό αφορά όχι μόνο τον κόσμο αλλά και τη διοίκηση. Το πόσο ασύμβατές και μη υποφερτές είναι οι έννοιες του χρόνου και της υπομονής, δυστυχώς η απάντηση δόθηκε σε 72 ώρες μετά την δήλωση του προπονητή στο Κόσοβο.

Από τη μια οι βανδαλισμοί και οι επισκέψεις στον Αρχάγγελο και από την άλλη οι βρισιές, οι προσβολές και οι αναθεματισμοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν μια εικόνα μη ευχάριστη για τον μόνιμο πρωταθλητή.

Το αρνητικό σ’ όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι απουσιάζει για όλους αυτό που λέμε « εύκολο θύμα» καθότι η συνήθης λύση και αυτός που συγκέντρωνε τα δηλητηριώδη βέλη της απαξίωσης ήταν ο άνθρωπος που καθόταν στον πάγκο.

Σε τέτοιο βαθμό που η «προπονητοφαγία», εξελίχθηκε σε έθιμο στην σύγχρονη κουλτούρα του ΑΠΟΕΛ, στο οποίο μάλιστα συμμετείχαν άπαντες με την ανάλογη ευχαρίστηση.

Κόσμος, δημοσιογράφοι μα κυρίως η διοίκηση καθιέρωσαν το εθιμοτυπικό του «φαγώματος» προσφέροντας κατά κάποιο τρόπο απόλαυση σ’ όλο το οικοδόμημα παρακολουθώντας τη θυσία του εκάστοτε προπονητή… επιτυχημένου ή όχι, δεν είχε μάλιστα και πολλή σημασία.

Μερικοί όντως διατηρούν την συνήθεια ακόμη και σήμερα και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να τα χώσουν στον Ουζουνίδη καταλογίζοντας του την ευθύνη γι’ αυτό που βλέπουμε στα τρία πρώτα ματς. Ενδόμυχα όμως, άπαντες γνωρίζουν ότι το «έθιμο» της «προπονητοφαγίας» είναι πλέον παλιομοδίτικο και σίγουρα μη εποικοδομητικό.

Ενδεχομένως και οι διοικούντες με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο Πρόδρομο Πετρίδη να έχουν κατανοήσει ότι οι «θυσίες» των προπονητών δεν αποφέρουν πάντοτε τα επιθυμητά αποτελέσματα και σίγουρα δεν είναι η λύση για να κτιστεί επιτέλους μια ομάδα.

Ακόμη και να μην το έχουν καταλάβει… σίγουρα τούτη τη φορά αναγνωρίζουν ότι δεν διαθέτουν στα χέρια τους την τακτική του εύκολου στόχου. Συνεπώς για πρώτη φορά μετά από χρόνια, δεν έχουν άλλη επιλογή από τα να τεθούν ενώπιον των επιλογών και των αποφάσεων που έχουν λάβει.

Και επί τούτου έχουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες. Οι οποίες μάλιστα ευθύνες διαμοιράζονται σε δύο σκέλη. Το πρώτο έχει να κάνει με το επικοινωνιακό αφού δεν φρόντισαν να συμμεριστούν ή να καλύψουν τον προπονητή τους που μίλησε για χρόνο και υπομονή.

Αναγνωρίζω ότι η κατάκτηση του τίτλου για τον ΑΠΟΕΛ είναι ότι για τον ψάλτη ο Εσπερινός, αλλά στον αθλητισμό καμία ομάδα στον πλανήτη δεν υποχρεούται να παίρνει πρωταθλήματα για τα επόμενα 100 χρόνια. Θα μπορούσαν δηλαδή να σταθούν με ειλικρίνεια ενώπιον του κόσμου και να τους εξηγήσουν ποιο είναι οι πραγματικοί στόχοι και ποιο θα είναι πιθανόν το τίμημα που θα προκύψει για να εκπληρωθούν.

Οι περισσότερες δε ευθύνες έχουν να κάνουν με το δεύτερο σκέλος που σχετίζεται με τον προγραμματισμό. Γιατί όταν μιλάμε για ΑΠΟΕΛ,  διοίκηση και προγραμματισμό,  είναι το ένα και το αυτό και όποιος το αρνιέται, είτε εθελοτυφλεί, είτε κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Μιλώντας για τον φετινό πλάνο, η διοίκηση σε συνεργασία εννοείται με τον προπονητή αποφάσισαν το ξήλωμα της περσινής ομάδας και τη δημιουργία μιας καινούργιας.

Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία όχι μόνο για τον ΑΠΟΕΛ αλλά για όλα τα κλαμπ που επιθυμούν να γυρίσουν σελίδα. Η τακτική όμως αυτή, χρειάζεται να είναι ήπιας μορφής και όχι μπαμ και κάτω. Και στην περίπτωση του φετινού ΑΠΟΕΛ δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει το πρώτο και γι’ αυτό ευθύνονται και οι δύο μεριές. Και ο κόουτς και η διοίκηση.

Ας ξεκινήσουμε από τη θέση του τερματοφύλακα. Η ίδια η διοίκηση επέλεξε να παραβεί τον «ιερό όρο» του προγραμματισμού των τελευταίων χρόνων, που δεν είναι άλλος από την στελέχωση δύο πρωτοκλασάτων, καλοπληρωμένων τερματοφυλάκων. Από τα δίδυμα Χιώτης- Πάρντο, Πάρντο- Βάτερμαν, Βάτερμαν- Μπέλετς που εδραίωσαν την σύγχρονη ιστορία της ομάδας, επέλεξαν το τολμηρό επιχείρημα μ’ έναν άπειρο Πορτογάλο και έναν νεαρό, τραυματία και για μήνες απόντα από την ενεργό δράση.

Ευθύς εξ αρχής, από τη θέση του πορτιέρο, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ανανέωση όχι μόνο δεν είναι ήπιας μορφής αντιθέτως, μοιάζει ατσούμπαλη έως και χοντροκοκομμένη αφού δεν περιλαμβάνει ίχνος ασφαλιστικής δικλείδας ή ομαλής διαδοχής.

Δεν έφτανε το τολμηρό επιχείρημα με τον «άσσο» δεν προνόησαν και να τον προστατέψουν με μια άμυνα αν μη τι άλλο δοκιμασμένη και έμπειρη. Και ενώ οι ένδοξοι προκάτοχοι του Σίλβα είχαν μπροστά τους παίκτες όπως οι Ζόρζε, Καρλάο, Κόντη, Ολιβέιρα, τον άτυχο Ρουέδα και το νεαρό Μερκή, φτάσαμε στον 36χρονο Μερκή και έναν πιτσιρικά από τη Βραζιλία που λίγο πολύ δεν ξέρει που πέφτει η Κύπρος.

Δεν φτάνει η υπό-στελέχωση, ο προπονητής εμμένει στο δίδυμο των δύο αν και παρουσιάζουν αδυναμίες, αγνοώντας ότι ο Νικόλας έπαιξε με επιτυχία σαν στόπερ και ότι με τον Μερκή έχουν μια χημεία που θα μπορούσε να επωφελέσει την ομάδα στ’ αρχικά στάδια της φετινής χρόνιάς.

Στο πιο ασφαλές,  μα συνάμα υποθετικό σενάριο που ο Νικόλας μεταφερόταν στα στόπερ, θα μπορούσε ο Γουίλερ να καλύψει το κενό του παίρνοντας τις ευκαιρίες που αν μη τι άλλο οραματίστηκαν όσοι φρόντισαν για την αγορά του. Δεν πέρασαν άλλωστε και πολλοί μήνες από τότε που ένα έμβασμα 300 περίπου χιλιάδων εστάλη από Λευκωσία- Λεμεσό για ν’ αποκτηθεί ο παίκτης.

Και να πεις ότι οι στόπερ, ευθύνονται για όλα, κάτι τέτοιο δεν ισχύει αφού στα τρία πρώτα ματς ο άξονας, μεσοαμυντικά ήταν από χάλια, έως χάλια μαύρα. Πέραν του Γιένσεν που και αυτός είχε κάποια θεματάκια κατά πόσο θα έφευγε ή όχι, κανείς εκ των Λουντέμο και του νεαρού Σατσιά δεν κατάφερε να αποδώσει.

Ο τρόπος δε, που ο Ουζουνίδης χειρίζεται τον μικρό του ΑΠΟΕΛ, είναι παράδειγμα προς αποφυγή αφού η αλλαγή του μετά από λάθος στο γκολ με την ΑΕΚ, έχουν να λεν οι ειδικοί ότι είναι ότι χειρότερο να πάθει κάποιος νεαρός παίκτης.

Για την θέση του αμυντικού χαφ δε, που εκατομμύρια λέξεις έχουν γραφτεί και πόσο πολύ επιθυμεί ο Ουζουνίδης έναν κλασσικό «εξάρι- σκουπιδιάρη», φάγαμε τον Αύγουστο και ακόμη δεν ήρθε. Ο παίκτης δηλαδή πάνω στον οποίο οι Ελλαδίτες και Κύπριοι συνάδελφοι έχουν να λένε ότι βασίζει το παιγνίδι του ο Εβρίτης τεχνικός, είναι ακόμη άγνωστος.

Και η ομάδα γυμνή, αφού ούτε ο Γιένσεν, ούτε ο Λουντέμο, ούτε ο Σατσιάς μπορούν να καλύψουν τη θέση αυτή, έτσι όπως την επιθυμεί ο Ουζουνίδης, να τρέχουν δηλαδή ασταμάτητα σαρώνοντας ότι υπάρχει στο χώρο ευθύνης τους.

Ως προς τον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας, προς το παρόν δεν έχει παρουσιαστεί ούτε και ένα στοιχείο που ενδεχομένως να δουλεύτηκε στις προπονήσεις. Οι συνεργασίες μεταξύ των μπακ και εξτρέμ δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, ενώ από τον άξονα επικρατεί ένα μπέρδεμα ως προς το ποιοι κουμαντάρουν το παιγνίδι. Μια ο Ντε Βινσέντι, μια ο Ζαχίντ κανείς προς το παρόν δεν δείχνει διατεθειμένος να θυσιαστεί  για το σύστημα της ομάδας, κάνοντας ο καθένας του κεφαλιού του.

Όσον αφορά τ’ άκρα ο Τάμαρι που δεν του βγαίνει και δεν φημίζεται για το ομαδικό του παιγνίδι δεν τροφοδοτεί τον επιθετικό κορυφής ενώ από αριστερά δεν έχει ακόμη μονιμοποιηθεί μια λύση αφού μια ο Ντέβι στο Κόσοβο, μια ο Κλωναρίδης στο Αρένα, μια ο Εφραίμ με Καρμιώτισσα, συνοχή δεν υπάρχει αφού ακόμη η λύση ψάχνεται.

Δεν φτάνει η αγωνιστική αβεβαιότητα που επικρατεί λόγω των πολλών αλλαγών, οι αποφάσεις της διοίκησης την έχουν μεταφέρει και στο εξω-αγωνιστικό κομμάτι που είναι εξίσου σημαντικό.

Ανεξαρτήτως του τι ισχύει και τι γνωρίζουν οι διοικούντες, αυτό που επικρατεί στη δημόσια σφαίρα είναι ότι Νικόλας, Τάμαρι και Ζαχίντ αιωρούνται, ενώ συμβόλαια παικτών τύπου Σάβιτς, Γιάκολις και Λαφράνς απασχολούν το pay roll της εταιρείας.

Όλα αυτά δείχνουν ότι η αβεβαιότητα έχει κυριέψει το ευρύ φάσμα της λειτουργίας της ομάδας και όχι μονάχα το αμιγώς ποδοσφαιρικό, προκαλώντας σύγχυση στον κόσμο ενδεχομένως και στον προπονητή αλλά και στην ίδια την διοίκηση.

Εν κατακλείδι, αναγνωρίζω ότι το κείμενο είναι πολύ μεγάλο και χρειάζεται χρόνο και υπομονή να διαβαστεί. Έννοιες όπως έχουμε αναφέρει, που καμία σχέση δεν έχουν με τη ψυχοσύνθεση του ΑΠΟΕΛ των τελευταίων ετών.

Η υπομονή όντως εδώ και χρόνια αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει, ενώ ο χρόνος που ζητάει ο εκάστοτε προπονητής δεν δίνεται… καμιά φορά ούτε για 72 ώρες!!!

Και κάτι τελευταίο... Όποιος θεωρεί ότι ο ΑΠΟΕΛ είναι χαμένος από χέρι, απλά δεν έχει αντιληφθεί αυτό που εδώ και χρόνια γράφουμε. Ότι για να κάτσεις στον θρόνο του, πρέπει να σκοτώσεις το θηρίο. Και τα τελευταία χρόνια εξ όσων γνωρίζω, δεν το έχει κάνει κανείς!!!

De Ζαβού: Τελευταία Ενημέρωση

Τι ομάδα είστε;

Τι ομάδα είστε;

Η απάντηση δόθηκε επανειλημμένα, το ερώτημα πια είναι άλλο και πολύ πιο ουσιώδες
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Legalize it…

Legalize it…

Η «ποινικοποίηση» των πανηγυρισμών, πάει κόντρα στο ποδόσφαιρο
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Αππωμάρα

Αππωμάρα

Όπως και στο γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο, έτσι και στο ποδοσφαιρικό χώρο, η αππωμάρα καθορίζει τις συμπεριφορές
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Ομόνοια: Τι θέλουν;

Ομόνοια: Τι θέλουν;

Η ασάφεια στις επιδιώξεις της διοίκησης γεννάει ερωτήματα, πιο βασανιστικά και από το ενδεχόμενο να χαθεί το φετινό πρωτάθλημα ...
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Free… Σα Πίντο

Free… Σα Πίντο

Εξοντωτική ποινή… που μοιάζει με γκιλοτίνα στο κεφάλι του Πορτογάλου
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Αμήν!!

Αμήν!!

Άμα έχει «Ανορθωσιάτικο δαίμονα»… θα έχει και θεό
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Μιλώντας για modern football…

Μιλώντας για modern football…

Η απόφαση της Ομόνοιας εκτός από ξένη για τη κοσμοθεωρία μας, θέτει σε νέο επίπεδο τη σχέση οπαδού- ομάδας
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
Μεταγραφές;

Μεταγραφές;

Το ερώτημα δεν είναι υπαρξιακό… άπτεται πρακτικών ζητημάτων
Χρήστος Ζαβός
 |  DE ΖΑΒΟΥ
X