Πανίκος Κωνσταντίνου
Τα τελευταία χρόνια ξεχάσαμε τί σημαίνει ποδόσφαιρο. Τί σημαίνει ποδόσφαιρο με κόσμο στις εξέδρες. Τι σημαίνει διασκέδαση. Αυτό μας το θύμισε η ΑΕΛ στον πρώτο ημιτελικό αγώνα με τον Ολυμπιακό στο Μακάρειο στάδιο.
Ένα παιχνίδι χωρίς πολλές συγκινήσεις και χωρίς οι πλείστοι να θυμούνται πολλά, μετά από μερικά χρόνια. Ίσως να μην το έχουν κατανοήσει αρκετοί ακόμη όμως αυτό είναι το ποδόσφαιρο που θα θέλαμε να έχουμε και να βλέπουμε. Δεν έχει να κάνει μόνο με το αποτέλεσμα ενός αγώνα, ούτε πόσο καλός ήταν.
Ποδόσφαιρο είναι αυτή η διαδικασία που χρειάζεται ένας οπαδός για να φύγει από το σπίτι ή τη δουλειά του για να πάει σε ένα παιχνίδι, να ρουφήσει κάθε στιγμή με το μεδούλι και να επιστρέψει γεμάτος εμπειρίες, πιθανό και με πολύ κούραση που όμως άξιζε τον κόπο.
Αυτό που θέλω να πω, την περασμένη Τετάρτη χιλιάδες άνθρωποι έφυγαν από το σπίτι ή τη δουλειά τους πήγαν σε ένα γήπεδο που αρκετοί δεν είχαν πάει ποτέ τους και χιλιάδες άλλοι είχαν χρόνια να πάνε. Δεν δημιούργησαν επεισόδια, αντιθέτως δημιούργησαν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα, μια γηπεδική ατμόσφαιρα που σε ωθεί να θέλεις να ξαναπάς γήπεδο. Όχι το αποτέλεσμα, ούτε η εικόνα του ματς. Αλλά να ζήσεις άλλη μια τέτοια εμπειρία. Αυτό θέλουν οι περισσότεροι φίλαθλοι και δυστυχώς φοβούνται να ταξιδέψουν από μία πόλη σε άλλη υπό το φόβο των επεισοδίων.
Το τραγούδι, η χαρά της παρέας, το ότι ζεις κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητα σου είναι αυτό που κάνει το ποδόσφαιρο διαφορετικό.
Ο φόβος των επεισοδίων και το μίσος για τον αντίπαλο οπαδό ή το να θέλουμε να δείξουμε ότι εμείς δίνουμε καλύτερο ξύλο από τους άλλους και μπορούμε να τραυματίσουμε περισσότερους απωθεί τον υγιή φίλαθλο.
Κι’ όμως οι πλείστοι από εμάς θα θέλαμε να ταξιδέψουμε να δούμε ένα τέτοιο παιχνίδι στο εξωτερικό.
Η ΑΕΛ αγωνιστικά δεν κέρδισε τίποτα. Δεν έπαιξε καλά για να δικαιούταν κάτι από το παιχνίδι. Αλλά έχει κερδίσει ορισμένα πράγματα που είναι πολύ περισσότερα τα οφέλη ακόμη και από την ίδια την πρόκριση.
Όλοι μας θέλουμε οι εξέδρες των ομάδων μας να είναι «ζωντανές». Να έχουν κέφι, να μην επηρεάζονται από το αποτέλεσμα. Λογιστής, γιατρός, δικηγόρος, διανομέας φαγητού, φοιτητής ή άνεργος, όλοι μαζί στην εξέδρα το ίδιο.
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που πρέπει να «πουλήσουμε». Και αν οι ίδιες οι ομάδες αντιληφθούν ότι η πολυχρωμία στις εξέδρες είναι το μεγαλύτερο τους περιουσιακό στοιχείο τότε έχουν να κερδίσουν πολύ περισσότερα παρά να καλύπτουν χουλιγκάνους που δημιουργούν προβλήματα.
Αν επίσης οι οργανωμένοι οπαδοί αντιληφθούν ότι το μεγαλύτερο όπλο τους είναι το τραγούδι και η καρναβαλίστικη διάθεση παρά οι κροτίδες και οι λοστοί τότε θα έχουν την ευκαιρία να διαφημίσουν τη μαγκιά τους.
Και τούτο δεν έχει να κάνει με το πόσους οπαδούς κουβαλά μια ομάδα. Έχει να κάνει με την ποιότητα της παρουσίας τους στις εξέδρες.
Δεν έχουν όλες οι ομάδες 30.000 και 40.000 οπαδούς. Δε χρειάζονται τόσες χιλιάδες ανθρώπους για να φτιάξεις κλίμα στην εξέδρα. Αντίθετα έστω και καμιά εκατοσταριά μπορούν να φτιάξουν τη διάθεση και των υπολοίπων… 100. Ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς δεν υπάρχει. Ας φροντίσουμε να τους κρατήσουμε.
