Πανίκος Κωνσταντίνου
Η Ιταλία είναι αήττητη στα 27 τελευταία της παιχνίδια. Η τελευταία της ήττα ήταν τον Σεπτέμβριο του 2018! Στα οχτώ τελευταία της παιχνίδια έχει σκοράρει 25 γκολ και δεν έχει δεχτεί κανένα!
Δε λέω ότι είναι το μεγάλο φαβορί αλλά…
Κάθε χώρα αν την μελετήσει κανείς θα δει ότι έχει μια ταυτότητα. Μια ταυτότητα που την κουβαλά για χρόνια. Όπως οι Γερμανοί πάντα κερδίζουν, ή όπως οι Ιταλοί που έχουν τη ρετσινιά του πονηρού σε τέτοιες διοργανώσεις.
Όταν το 1982 κατέκτησαν ύστερα από 44 χρόνια το Μουντιάλ πολλοί θεώρησαν πως είχαν ντοπαριστεί.
Και ο λόγος ήταν επειδή στην πρώτη φάση των αγώνων η Ιταλία σερνόταν και προκρίθηκε με το ζόρι με τρεις ισοπαλίες. Όμως από τα προημιτελικά και μετά έπαιξαν πολύ ωραίο ποδόσφαιρο. Στον όμιλο με Αργεντινή και Βραζιλία βγήκε νικήτρια έστω και αν στο παιχνίδι με τη Βραζιλία είχε και τη «βοήθεια» του Βραζιλιάνου τερματοφύλακα Πέρεζ. Όμως με πρωτεργάτες τους Τζοφ, Σιρέα, Ταρντέλι και κυρίως τον
Κόντη και εκτελεστή το Ρόσι, έλαμψε με την απόδοση της.
Μεγάλη αλήθεια είναι όμως ότι στη δεκαετία του ’30 κατέκτησε δύο παγκόσμια κύπελλα (34-38) χωρίς να διαθέτει την καλύτερη ομάδα.
Τότε όμως με Μουσολίνι έχουν γραφτεί διάφορα για τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να φτάσει στον σκοπό της.
Αυτό που κάναμε εμείς τα τελευταία χρόνια με τις Κυπροποιήσεις ποδοσφαιριστών δεν είναι πατέντα δική μας. Η κυβέρνηση Μουσολίνι τα έκανε από τότε.
Ιταλοποίησε τους καλύτερους Νοτιοαμερικάνους παίκτες της εποχής (Όρσι, Μόντι κ.λπ) και χρησιμοποίησε τη διαιτησία και τον παράγοντα έδρα για το κύπελλο του 1934 στη Ρώμη.
Ακόμη και ο τίτλος που ακολούθησε τέσσερα χρόνια αργότερα στην ουδέτερη Γαλλία (1938) έχει αρκετά γκρίζα σημεία και κυρίως στον ημιτελικό αφού ούτε και σήμερα είναι σε θέση κάποιος να ξεκαθαρίσει γιατί δεν αγωνίστηκε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής εκείνη την εποχή στον κόσμο ο Λεονίντας, όταν η Βραζιλία αντιμετώπισε την Ιταλία στα ημιτελικά;
Η επίσημη εκδοχή που δίνεται είναι πως οι Βραζιλιάνοι κράτησαν έξω τον Λεονίντας για να είναι ξεκούραστος στον τελικό. Σε εκείνα τα παγκόσμια κύπελλα θα πρέπει να πω ότι μεσουρανούσε το άστρο του Τζουζέπε Μεάτσα προς τιμήν του οποίου δόθηκε το όνομα του γηπέδου στο Μιλάνο.
Αν και θα πρέπει να πω ότι οι οπαδοί της Μίλαν το γήπεδο το αποκαλούν Σαν Σίρο και της Ίντερ, Τζουζέπε Μεάτσα επειδή στην Ίντερ έπαιξε 13 χρόνια και στη Μίλαν μόλις δύο.
Στην επόμενη δεκαετία (1940-50) η Ιταλία είχε ίσως καλύτερη ομάδα απ’ ότι όταν κατακτούσε τα παγκόσμια κύπελλα μιας και η βάση της αποτελείτο από την περίφημη Τορίνο αλλά λόγω του β’ παγκοσμίου πολέμου δεν διεξάχθηκαν μουντιάλ.
Στο επόμενο μουντιάλ του 1950 φερόταν ως φαβορί αλλά μετά το αεροπορικό δυστύχημα που διαλύθηκε η ομάδα της Τορίνο, οι Ιταλοί έκαναν χρόνια να ξαναφτιάξουν καλή εθνική. Ίσως εκείνο το δυστύχημα να ήταν η γραμμή που δημιούργησε σύνδρομα στη χώρα και άφησαν το ωραίο ποδόσφαιρο και προτίμησαν την σκοπιμότητα.
Προς τα τέλη του δεκαετίας του 50’ άρχισε ένα δεύτερο κύμα Ιταλοποιήσεων για να ενισχύσουν την εθνική τους όπως ο Αργεντινός Ομάρ Σίβορι, ο Ουρουγουανός Χουάν Σκιαφίνο και ο Βραζιλιάνος Ζοσέ Αλταφίνι. Ήταν από τους καλύτερους στον κόσμο. Ένας μόνο από αυτούς αρκούσε για να αλλάξει τη μοίρα οποιασδήποτε Εθνικής ομάδας.
Η Ιταλία όμως δεν προκρίθηκε στο μουντιάλ του 1958 απέτυχε στο μουντιάλ της Χιλής το 1962 και εκείνη εποχή ήταν που «θεοποιήθηκε» το κατενάτσιο του Ελένιο Ερέρα. Η Ίντερ κέρδιζε τίτλους, η εθνική ομάδα στο παγκόσμιο κύπελλο του 1966 υπέστη τη μεγαλύτερη ταπείνωση στην ιστορία της χάνοντας από την Βόρειο Κορέα με 1-0 και αποκλείστηκε. Όπως λέχθηκε τότε η αποστολή επέστρεψε πίσω με εξαγριωμένους οπαδούς να πετάνε γιαούρτια και αυγά. Δεν ξέρω πόσο βοήθησε αλλά το 1968 πήρε το Γιούρο.
Αν όχι ο κορυφαίος ένας από τους τρεις καλύτερους παίκτες που έβγαλε η Ιταλία ήταν ο Τζιάνβι Ριβέρα της Μίλαν.
Παρ’ ότι ο Ριβέρα θεωρείται χαρισματικός και επιθετικός ποδοσφαιριστής ο προπονητής του εγκλωβίστηκε στην αμυντική συμπεριφορά της ομάδας και στη σκοπιμότητα. Το ίδιο και στο μουντιάλ του 1970 που η Ιταλία πάλι είχε φτιάξει καλή ομάδα και πήγε τελικό με τη Βραζιλία.
Πάλι προτιμήθηκε να παίξει αμυντικά και παρ’ ότι οι παίκτες της θα μπορούσαν να παίξουν ελκυστικό ποδόσφαιρο οι προπονητές τους, δεν τους άφηναν.
Στο παγκόσμιο κύπελλο του 1978 παρ’ ότι προκρινόταν στον τελικό και με ισοπαλία κόντρα στην Ολλανδία και είχε προηγηθεί εντούτοις αντί να συνεχίσει επιθετικά οπισθοχώρησε με αποτέλεσμα να χάσει και να αποκλειστεί.
Το 1982 ήταν κάτι παρόμοιο. Καθημερινά τους χλεύαζε ο Τύπος για το άθλιο παιχνίδι τους στον α’ γύρο. Μάλιστα αν δεν με απατά η μνήμη μου η μεγαλύτερη αθλητική εφημερίδα Gazetta Dello Sport» καλούσε τους ποδοσφαιριστές να μην συνεχίσουν στο θεσμό και να επιστρέψουν πίσω με το θέαμα που πρόσφεραν.
Ίσως το πήραν εγωιστικά; Όπως και να έχουν τα πράγματα έπαιξαν πολύ καλά στη συνέχεια.
Και στο μουντιάλ του 1990 που διοργάνωσαν δεν τα κατάφεραν. Έκαναν τα ίδια όπως και το 1978 με την Ολλανδία. Έπαιζαν καλά στα ημιτελικά με την Αργεντινή προηγήθηκαν και μετά γύρισαν στην άμυνα και έχασαν στα πέναλτι. Όπως έχασαν και το 1994 σε ένα από τα χειρότερα σε θέαμα μουντιάλ.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως η Βραζιλία του Ζίκο και του Σώκρατες έχασαν το μουντιάλ και τα κατάφερε ο Ντούγκα, ο Μάουρο Σίλβα και ο Μπεμπέτο.
Κορυφαία φυσιογνωμία σε εκείνο το μουντιάλ ήταν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, που αμφισβητήθηκε πολύ λόγω του χαμένου πέναλτι αλλά κανένας δε θυμάται πως κουβάλησε μόνος του μια μέτρια εθνική στον τελικό του μουντιάλ. Όπως έγινε και με το Ριβέρα.
Φαίνεται στη συντηρητική Ιταλία δε χωράει η υψηλή τεχνική. Πληρώνει τη σκοπιμότητα σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.
Το 2000 οι Ιταλοί στον τελικό του Γιούρο προηγήθηκαν και γύρισαν και πάλι στην άμυνα. Στην εκπνοή ισοφαρίστηκαν από τη Γαλλία και μετά έχασαν στη διαδικασία του ασημένιου γκολ.
Πήραν την εκδίκηση τους στο μουντιάλ του 2006 που κέρδισαν τη Γαλλία στα πέναλτι. Στο παιχνίδι που ο Ζιντάν έκανε κεφαλιά στον Ματεράτσι και οι Γάλλοι που είχαν καλύτερη ομάδα έμειναν με δέκα παίκτες σχεδόν σε όλο το β’ ημίχρονο της παράτασης. Αλλά και σε εκείνο τον τελικό ο Λίπι άφησε τον πάγκο τον Ντελ Πιέρο.
Το 2002 αποκλείστηκαν στη φάση των «16». Το 2010 και το 2014 αποκλείστηκαν από τον α’ γύρο ενώ στο μουντιάλ του 2018 δεν προκρίθηκαν καν. Σε αυτό το Γιούρο όμως έχουν προκριθεί με δέκα νίκες σε δέκα ματς. Έβαλαν 37 γκολ και δέχθηκαν μόλις τέσσερα, αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν επιθετικές αρετές.
Οι Ιταλοί έχουν καλούς και τεχνίτες ποδοσφαιριστές αλλά η νοοτροπία τους είναι τέτοια που δεν ευνοεί τους αρτίστες στην εθνική ομάδα. Ακόμη και τώρα δεν έχουν αρτίστες μέσους στην εθνική αλλά αν μη τι άλλο διαθέτουν μια σπουδαία επιθετική γραμμή με τους Ιμόμπιλε, Ινσίνιε, Μπελότι και Κιέζα που μπορούν να οργανώσουν και τα σκοράρουν.
Με την ελπίδα ότι δε θα μένουν όλοι πίσω και να βγάζουν αντεπιθέσεις αλλά να επιτρέψει ο Ματσίνι να βγάλουν τις μεσοεπιθετικές τους αρετές, να τις ευχαριστηθεί και ο κόσμος, αυτή η ομάδα έχει την ικανότητα να φτάσει μέχρι το τέρμα.
