Πανίκος Κωνσταντίνου
Καταλαβαίνω να χάσουμε από την Ρωσία με 6-0, έχω ακούσει αρκετές φορές τη φράση «εχάθηκε η μάππα», να μου φύγει ο σκύλος, να χάσω τα γυαλιά του ήλιου, καμιά φορά το πορτοφόλι μου, το λεωφορείο, το αεροπλάνο… αλλά να χάσουμε ένα καράβι με 61 επιβαίνοντες πρώτη φορά άκουσα.
Είναι δυνατό να χάσεις ένα καράβι; Μα δεν είναι τα κλειδιά του αυτοκινήτου που χάσαμε, εν ολόκληρο καράβι. Σαν ήταν ελλιμενισμένο στο λιμανάκι της Πάφου. Και μετά λέμε για τον Κωστένογλου που έχασε 6-0. Εδώ χάσαμε ένα ολόκληρο καράβι με 61 ανθρώπους μέσα.
Καταλαβαίνω επίσης ότι πολλοί έχουν σοκαριστεί από την βαριά ήττα από τη Ρωσία. Έξι γκολ δεν τα λες και λίγα. Είναι η γενικότερη εικόνα μας τέτοια, είμαστε και προκατειλημμένοι από τα προηγούμενα αποτελέσματα. Είναι ακόμη και ο Κωστένογλου που περιμένει να σηκώσουμε κεφάλι –όπως είπε στη συνέντευξη Τύπου- είναι και όλα τα υπόλοιπα που παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας ότι διαθέτουμε μια εθνική ποδοσφαιρική ομάδα που πιστεύουμε ότι έχουμε ταλέντο, ενώ όλες οι υπόλοιπες εθνικές δεν έχουν…
Είναι πολλά μέσα στο μυαλό μας, έφυγε και το καράβι από την Πάφο, έφυγε και ο Λάρκου από την Ομόνοια, είναι και μισθοί κάτω, το Καλοκαίρι δε λέει φεύγει, ο Αμίνι ακόμα εν τραυματίας, ο Πόποβιτς πίσω σε απόδοση, ο Μάγκλίτσα δεν μπήκε στην ομάδα, πόσα να αντέξει ένας άνθρωπος… Είναι από την άλλη δυσκολοχώνευτη η μισή ντουζίνα γκολ από τη Ρωσία ωστόσο, επειδή κάποιοι μου μοιάζουν να έχουν σοκαριστεί από την εξάρα, να θυμίσω ότι, όχι πριν πολλά χρόνια το 2019, μας κέρδισε 6-1 το Βέλγιο με προπονητή τότε τον Μπεν Σιμόν. Την ίδια χρονιά (2019) πάλι με Μπεν Σιμπον στον πάγκο, χάσαμε 5-0 από τη Ρωσία στο ΓΣΠ. Επίσης ηττηθήκαμε και 5-0 από το Βέλγιο το 2015 με προπονητή τον Πάμπο Χριστοδούλου. Ίσως πάλι ορισμένοι να θεωρούν ότι το Βέλγιο απέχει πολύ από εμάς σε ποιότητα και τα μεγάλα σκορ είναι πάνω, κάτω φυσιολογικά.
Μακάρι να ήταν έτσι αλλά χάσαμε και το 2009 με 6-1 από την Αλβανία σε φιλικό παιχνίδι με προπονητή τον Αναστασιάδη χάσαμε και από την Σλοβακία με 6-1 το 2006 πάλι με τον Άγγελο Αναστασιάδη. Και το 2001 με Σταύρο Παπαδόπουλο χάσαμε 6-0 από την Πορτογαλία και 8-0 από την Ισπανία το 1999.
Θέλω να πω, διαχρονικά τέτοιες ήττες τις έχουμε. Δεν είναι θέμα Κωστένογλου. Ο Κωστένογλου δεν πρέπει να κρίνεται μόνο μέσα από το φακό του παιχνιδιού στην Αγία Πετρούπολη. Αλλά, από τη συνολική παρουσία του στον πάγκο της εθνικής μας. Και η συνολική παρουσία του στην εθνική μας μοιάζει με καράβι αταξίδευτο.
Η εθνική μας κατέρρευσε ψυχολογικά μόλις έγινε το 2-0. Εδώ είναι το μεγάλο μας θέμα. Μπορούμε να παίξουμε καλά όταν έχουμε τον ενθουσιασμό του αποτελέσματος. Αν ένας αγώνας μας πάει καλά και κρατάμε το μηδέν, προοδευτικά η ψυχολογία μπορεί να μας βοηθήσει να βγάλουμε ένα καλό πρόσωπο.
Αντίθετα μόλις σκοράρει ο αντίπαλος ειδικά αν πρόκειται για ομάδα σαφώς καλύτερη από εμάς, πέφτει η ψυχολογία μας και μοιραία καταρρέουμε. Πολλές φορές δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε και τα αποτελέσματα μόλις νιώσουμε ότι χάνουμε κάθε ελπίδα βαθμολογικού κέρδους. Όπως και με τη Ρωσία, μόλις το σκορ πήγε στο 2-0 σε ένα διάστημα που ξεκινήσαμε αρκετά καλά το β’ ημίχρονο, όχι μόνο δεν προλάβαμε να ανακτήσουμε δυνάμεις και ψυχολογία αλλά πέσαμε τόσο πολύ και μέχρι να αντιληφθούμε τι γίνεται, φάγαμε άλλα δύο γκολ στα επόμενα 5-6 λεπτά.
Η κουβέντα για την Εθνική πάντα είναι η ίδια και η ίδια. Δεν αλλάζει ποτέ. Και το περίεργο συμπεριφερόμαστε λες και είχαμε κάποτε μια εθνική που έπαιζε στις τελικές φάσεις και τώρα δεν μπορεί.
Ούτε τότε μπορούσε, ούτε τώρα μπορεί. Μάλλον τώρα, με τις διάφορες αλλαγές της ΟΥΕΦΑ οι πιθανότητες μας έχουν αυξηθεί αλλά η νοοτροπία μας δεν έχει αλλάξει. Τι πρέπει να αλλάξουμε; Πρώτα απ’ όλα για να κάνουμε κάτι πρέπει να έχουμε ένα σκοπό. Να βρούμε τον προσανατολισμό μας, να έχουμε σχέδιο και μεθοδολογία και πίστη σε αυτό που θα αρχίσουμε. Να υπάρχει συνεργασία αλλά και ειλικρίνεια με τα σωματεία. Η επιλογή ενός προπονητή από μόνη της δεν θα φέρει αποτελέσματα. Αν είναι ένας ικανός προπονητής θα μας βοηθήσει να έχουμε δύο τρεις επιτυχίες όμως όταν φύγει πάλι το πρόβλημα θα μένει. Χρειάζεται πίστη στο πλάνο και να το υπηρετήσουμε. Να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, τις δυσκολίες του και οι στόχοι πρέπει να είναι μικρά βήματα.
Δε λέω να κερδίσουμε τη Γερμανία αλλά να μπορούμε τουλάχιστον να κερδίσουμε στην έδρα μας τη Σλοβακία, τη Σλοβενία και μέσα-μέσα ομάδες όπως η Σουηδία ή η Ρωσία. Τουλάχιστον να δείχνουμε ότι μπορούμε να παλέψουμε κάποια παιχνίδια όχι να τα χάνουμε με κατεβασμένα τα χέρια και τα κεφάλια.
Όχι όποιος είναι γνωστός του γνωστού να παίζει τις μικρές εθνικές και να μην εμφανίζεται ποτέ στην εθνική ανδρών. Ούτε όποιος αγωνιστεί σε δύο παιχνίδια στην Α’ κατηγορία να έχουμε απαίτηση να κληθεί στην Εθνική. Η Εθνική πρέπει να γίνει ομάδα. Και επειδή οι αγώνες της είναι αραιοί θα πρέπει να αποκτηθεί χημεία. Και η χημεία δεν έρχεται αν κάθε φορά βάζουμε δέκα νέους και αφαιρούμε άλλους δέκα σε κάθε κλήση. Να δώσουμε επιτέλους την ευκαιρία στα παιδιά να έχουν όσο το δυνατό περισσότερες φορές με την μπάλα. Να εξοικειωθούν με αυτήν. Να την κάνουν κτήμα τους. Όπως έκαναν και στο Βέλγιο, αγώνες ένας εναντίον ενός αν χρειαστεί.
