Πανίκος Κωνσταντίνου
Καθ’ υπερβολή θα πω ονείρωξη κάθε ποδοσφαιρόφιλου ήταν να του λάχει να δει ένα τελικό μουντιάλ Βραζιλία- Αργεντινή. Δυστυχώς τα «Κόπα Αμέρικα» δεν ευνοούν την παρακολούθηση τους από τους Ευρωπαίους ποδοσφαιρόφιλους καθ’ ότι οι ώρες διεξαγωγής τους είναι άγριες για τη δοκιμαζόμενη εργατιά.
Στη μυθολογία των γουέστερν υπάρχουν «οι καλοί και οι κακοί» αντίστοιχα και στη διαλεκτική του ποδοσφαίρου το ίδιο εμείς και οι άλλοι. Κάπως έτσι με τη μορφή διλήμματος τροφοδοτούνται άπειρες συζητήσεις, ατέρμονες που γεμίζουν τη ζωή μας με ένα ιδιαίτερο τρόπο όπου πάμε και όπου σταθούμε δημιουργούμε πολλές φορές τις εικόνες εμείς και οι άλλοι. Ίσως η πιο χαρακτηριστική και διαδεδομένη συζήτηση των τελευταίων δεκαετιών είναι Μαραντόνα ή Πελέ; Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουμε το δίπολο Μέσι ή Κριστιάνο;
Η Αργεντινή κέρδισε στα πέναλτι την Κολομβία (1-1/3-2 πεν) και προκρίθηκε στον τελικών των ονείρων μας. Δεν ξέρω ποιος είναι ο ονειρικός τελικός στην Ευρώπη αλλά αν ήταν να διαλέξω δύο ομάδες για τελικό θα διάλεγα Αργεντινή με Βραζιλία.
Είναι και θέμα ηλικίας θα πει κάποιος ότι οι μεγαλύτερες γενιές που έζησαν τη Βραζιλία του Πελέ δηλώνουν οπαδοί της και όσοι έζησαν τη γενιά του Μαραντόνα δηλώνουν οπαδοί της Αργεντινής. Υπάρχουν οι σταθεροί οπαδοί των Γερμανών, των Ιταλών, Ολλανδών και Άγγλων ενώ μια νέα γενιά φιλάθλων ίσως υποστηρίζει τη Γαλλία του Ζιντάν ή και του Εμπαμπέ ή την Ισπανία των Τσάβι και Ινιέστα.
Γιατί Βραζιλία και Αργεντινή και όχι ας πούμε Ιταλία – Γερμανία; Διότι το λατινοαμερικάνικο στοιχείο μας βάζει στην εξίσωση κάτι το εξωτικό. Μας βγάζει μια διαφορετική διάθεση και ας μην κρίνουμε τόσο αυστηρά το θέμα με τα σημερινά δεδομένα λόγω ίντερνετ και «social media». Έχουν σμικρύνει τις αποστάσεις και πολλές φορές απομυθοποιούμε τα πάντα. Ειδικότερα τώρα με την παγκοσμιοποίηση.
Δεν πάνε πολλά χρόνια που περιμέναμε από τους Βραζιλιάνους να κάνουν κόλπα με την μπάλα πράγματα που δεν είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας, οι Αργεντινοί ήταν περισσότερο ενός συνδυασμού μπαλαδόρου-μαχητή που δε δίσταζε να παίξει σκληρά. Ίσως η πιο χαρακτηριστική εικόνα στο ασυνείδητο των παλαιότερων φιλάθλων ήταν πως οι Ουρουγουανοί πέφτουν αφού πρώτα πέσουν οι αντίπαλοι. Κλωστούν, χτυπούν και δαγκώνουν…. Εντάξει μέχρι πρόσφατα υπολείμματα από εκείνη την Ουρουγουάη είχαμε από τις δαγκωματιές του Σουάρες.
Η Βραζιλία ουσιαστικά αντιπροσωπεύει την «αλεγρία» τη χαρά δηλαδή, το «jogo bonito» (ωραίο παιχνίδι). Ο τελευταίος αρτίστας ήταν ο Ροναλτίνιο ενώ ψήγματα από εκείνη τη ρομαντική εποχή του Βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου έχουμε δει και από το Νεϊμάρ.
Από την άλλη, η Αργεντινή αντιπροσωπεύει την «αλητεία». Λειτουργεί κάπως έτσι «παιδιά έχουμε αποστολή και πρέπει να τη φέρουμε σε πέρας με οποιοδήποτε αντίτιμο». Συνήθως όταν χάνει η Αργεντινή της φταίει η διαιτησία, η ΦΙΦΑ, το σύστημα και όταν κερδίζει έχουν παράπονα οι αντίπαλοι της. Τώρα που το σκέφτομαι, τώρα εξηγείται γιατί στην Κύπρο υποστηρίζουν/με Αργεντινή. Συνήθως στο διεθνή αλλά και στον Κυπριακό Τύπο αν κερδίσει η Βραζιλία με εμφαντικό τρόπο ή ακόμη και μια Κυπριακή ομάδα με γκολ Βραζιλιάνου έχουμε τα κλισέ πρωτοσέλιδα «Χόρεψε Σάμπα» αντίστοιχα έχουμε και με το «Ταγκό» για τις περιπτώσεις της εθνικής Αργεντινής ή Αργεντινού παίκτη.
Κι’ όμως υπάρχει μια δόση αλήθειας. Δεν είναι τόσο κλισέ όσο φαίνονται. Μπορεί να δεις σε κάποια στιγμή την εθνική Βραζιλίας έξω από συστήματα, με το ρίσκο της φαβέλας να κερδίσεις με στυλ ή να χάσεις κοροϊδίστικα ενώ οι Αργεντινοί έχουν τη σωματική επαφή (Ταγκό που λέγαμε) στα μαρκαρίσματα τους ή ακόμη και οι επιθετικοί της ρίχνουν τόσο ξύλο που έχουν σχεδόν τις ίδιες κίτρινες με τους κεντρικούς αμυντικούς. Όλα τούτα με εξαίρεση το Μέσι. Πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες.
Ακόμη και από ιδεολογικοπολιτικής σκοπιάς να το πιάσει κάποιος, η Αργεντινή να βγάζει ένα επαναστατικό πνεύμα που παραπέμπει σε μια αριστερή κλίση όπως μας το θυμίζει ο πόλεμος τα νησιά Φώκλαντ με τους Βρεττανούς και την «απάντηση» με το «χέρι του Θεού» ή επίσης και όταν η ασήμαντη Νάπολι του Μαραντόνα τα έβαλε με τους ισχυρούς του Βορρά Γιουβέντους, Ίντερ και Μίλαν.
Από την άλλη οι Βραζιλιάνοι που εμφανίζονται πιστοί στις παραδόσεις τους, σπανίως παρεκκλίνουν όμως πολύ περισσότερο τους στοίχησε η παρουσία του Ζοάο Χαβελάντζε στην ηγεσία της ΦΙΦΑ όπου εμφανίστηκαν αρκετά σκάνδαλα επί θητείας του.
