Ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι έτοιμος να επιστρέψει στο Champions League, έχοντας αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Μπενφίκα, αντιμετωπίζοντας μάλιστα την αγαπημένη του Τσέλσι, στην πρώτη του αναμέτρηση στη διοργάνωση με την ομάδα της Λισσαβόνας.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε, ο «Special One» μίλησε για τη λαμπερή καριέρα του, το κίνητρο που συνεχίζει να έχει, αλλά και για την εξέλιξή του ως προπονητής, δηλώνοντας ότι πριν από κάποια χρόνια ήταν εγωκεντρικός, αλλά πλέον είναι πιο αλτρουιστής, βάζοντας το «εγώ» του σε δεύτερη μοίρα.
Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Για την επιστροφή του στο Champions League με την Μπενφίκα: «Αυτά τα χρόνια που δεν έπαιξα στο Champions League δεν ήταν άσχημα, γιατί έπαιξα στους τελικούς του Europa League και του Conference League. Προφανώς, το Champions League είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση, η διοργάνωση με τους πιο σημαντικούς συλλόγους στην Ευρώπη και, για μένα, προφανώς σημαίνει πολλά, γιατί αν το να κερδίσεις ένα είναι όνειρο για όλους, το να κερδίσεις δύο είναι κάτι ακόμα καλύτερο.
Ήμουν τυχερός στην καριέρα μου να προπονήσω πολλούς γίγαντες. Ρεάλ Μαδρίτης, Ίντερ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι. Η Μπενφίκα είναι γίγαντας. Και υπό αυτή την έννοια, ένας γιγάντιος σύλλογος συνεπάγεται γιγάντιες ευθύνες, γιγάντιες προσδοκίες. Αλλά είναι το είδος της πρόκλησης που χρειάζομαι».
Για την αναμέτρησή του με αντίπαλο την Τσέλσι: «Όταν έφυγα από την Πόρτο, ο πρώτος μου ευρωπαϊκός αγώνας ως προπονητής στην Τσέλσι ήταν εναντίον της Πόρτο. Ενώ προπονούσα την Ίντερ, έπαιξα χιλιάδες φορές εναντίον της Μπαρτσελόνα [όπου ήμουν βοηθός προπονητή]. Ως προπονητής της Φενερμπαχτσέ έπαιξα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έπαιξα με την Μπενφίκα.
Το Στάμφορντ Μπριτζ είναι ένα γήπεδο όπου κέρδισα τρία πρωταθλήματα. Έγραψα ιστορία με την Τσέλσι. Η Τσέλσι ανήκει στην ιστορία μου, ανήκω στην ιστορία της Τσέλσι. Αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Θέλουν να κερδίσουν, θέλω να κερδίσω. Θα συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι πριν από τον αγώνα, θα συνειδητοποιήσω πού είμαι μετά τον αγώνα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, νομίζω ότι έχω την ικανότητα να ξεχνώ και απλώς να παλεύω».
Για το κίνητρο που έχει: «Αν μια μέρα νιώσω λιγότερη χαρά, όταν ξυπνήσω νωρίς το πρωί να έρθω στη δουλειά, αν μια μέρα νιώσω λιγότερη χαρά για τη νίκη σε ένα παιχνίδι, αν μια μέρα νιώσω λιγότερη θλίψη για μια ήττα, αν αλλάξει κάτι, τότε αυτό θα είναι σαν ένα κόκκινο φως που ανάβει.
Θυμάμαι ένα παιχνίδι Champions League, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εναντίον Ρεάλ Μαδρίτης, όπου ήμουν στη Ρεάλ Μαδρίτης και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήμουν στο γραφείο του πριν από το παιχνίδι και τον ρώτησα: "Σερ Άλεξ, αλλάζει ποτέ αυτό - όσον αφορά την ένταση και την αδρεναλίνη που νιώθουμε πριν από ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι;" Είπε: "Όχι, δεν αλλάζει ποτέ. Το ίδιο είναι μέχρι το τέλος". Έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από τότε και τα συναισθήματά μου δεν αλλάζουν»
Για την εξέλιξή του ως προπονητής: «Σήμερα είμαι καλύτερα από πριν. Νομίζω ότι ένας προπονητής είναι καλύτερος μετά από πολλές εμπειρίες. Η κύρια διαφορά που αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι το γεγονός ότι ίσως στην αρχή ήμουν πιο εγωκεντρικός και άλλαξα με έναν τρόπο που, δεν ξέρω… νιώθω ότι είμαι πιο αλτρουιστής. Νιώθω ότι είμαι στο ποδόσφαιρο για να βοηθήσω τους άλλους παρά για να βοηθήσω τον εαυτό μου. Είμαι εδώ για να βοηθήσω τους παίκτες μου περισσότερο από το να σκεφτώ τι θα συμβεί στη ζωή μου. Σκέφτομαι περισσότερο τον σύλλογο, σκέφτομαι περισσότερο τη χαρά των φιλάθλων, περισσότερο από εμένα».
Για τη φήμη του: «Ποτέ δεν με θεωρούσα ιδιοφυΐα. Προβοκάτορας, ίσως λίγο, αλλά ποτέ διάβολος. Ιδιοφυΐα; Ποτέ. Φυσικά, πάντα ένιωθα ότι είχα ικανότητες που ανέπτυξα για να γίνω καλός προπονητής, όπως κάνουν πολλοί σπουδαίοι παίκτες.
Υπάρχουν αγώνες στην καριέρα μου που ένιωσα ότι κέρδισα, ότι ήταν εξαιτίας μου, γιατί υπάρχουν στιγμές, αποφάσεις και στρατηγικές πριν ή κατά τη διάρκεια του αγώνα που αλλάζουν τα πάντα. Αλλά ποτέ δεν είδα τον εαυτό μου ως ιδιοφυΐα. Πάντα ένιωθα μέρος της ομάδας και ότι οι παίκτες είναι πιο σημαντικοί από εμένα, ότι ήμουν εκεί για να τους βοηθήσω».
Πηγή: sport-fm.gr
