Λίγο καιρό μετά την κατάκτηση του Παγκόσμιου κυπέλλου του 2016, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αργεντινής αποφάσισε να δώσει τα ηνία της Εθνικής ομάδας στον τριαντάχρονο τότε Matias Raul Lucuix. Μετά από μια μονοετή θητεία στο Μουντιάλ της Κολομβίας, ως βοηθός του απόλυτα πετυχημένου Diego Giustozzi, που αναλάμβανε την Ισπανική El Pozo Murcia, ο Lucuix έπαιρνε το χρίσμα του πρώτου προπονητή.
Το 2012 είχε προηγηθεί ένας σπάνιος και πολύ σοβαρός τραυματισμός, που τον ανάγκασε τρία χρόνια μετά (και από αποτυχημένες προσπάθειες να επιστρέψει), να βάλει τέλος στην καριέρα του ως φουτσαλιστής, στην ηλικία των μόλις 26 χρονών. Σπουδαίος παίκτης στην Εθνική ομάδα και την θρυλική Inter Movistar, η Αργεντίνικη Ομοσπονδία έκανε το αυτονόητο, κρατώντας τον στο άθλημα. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, αυτή η παραμυθένια ιστορία, που έρχεται να προστεθεί στα όμορφα και όχι και τόσο συνηθισμένα που συμβαίνουν σε αυτό το άθλημα, ψάχνει το ιδανικό της τέλος.
Στο φούτσαλ συμβαίνει και αυτό. Ένας 35χρονος προπονητής διεκδικεί τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή! Το φαινόμενο της προπονητικής Ομπράντοβιτς στα 32 του, κέρδισε την Ευρωλίγκα του μπάσκετ του '92. Ίσως το πετύχει ο Γιούλιαν Νάγκελσμαν, στα 34 του, στο ποδόσφαιρο, της πιο σοβαρής διοικητικά (από τους ποδοσφαιράνθρωπους Καρλ Χάινζ Ρούμενιγκε και Ούλι Χένες) ομάδας της Ευρώπης. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο φετινό Μουντιάλ του φούτσαλ, έχει καταφέρει να συμβεί, οι βασιλεύουσες πρωταθλήτριες Ευρώπης και Λατινικής Αμερικής να συναντώνται στον αμέσως επόμενο τελικό της μεγαλύτερης διεθνούς διοργάνωσης. Η μία να είναι και υπερασπίστρια του παγκόσμιου τίτλου.
Αντίπαλος του Lucuix, ο 49χρονος, γεννημένος στον Καναδά Πορτογάλος τεχνικός Jorge Braz, που μέτρα ήδη την κατάκτηση του Euro του 2018 στο ενεργητικό μου. Ένα τίτλο στον οποίο ο μαθητής κέρδισε τον δάσκαλο του, Jose Venancio Lopez της Ισπανίας, αφού στις μικρές και όμορφες ιστορίες του φούτσαλ, υπάρχει και μία που λέει ότι o Braz είχε στο παρελθόν επιμορφωθεί σε κάποια από τα προπονητικά σεμινάρια-futsal clinics του Venancio.
Και με τις απολογίες μου για μια παρενθετική προσωπική αφήγηση, εκπροσωπώντας την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου και το Κυπριακό φούτσαλ στην κλήρωση για το αναφερθέν Euro, στα αρχηγεία της ΟΥΕΦΑ στη Νυόν της Ελβετίας, βρέθηκα με το τέλος της, να χαζεύω τις καδρωμένες φανέλες των Inauguration Competitions. Λέβ Γιάσιν στο πρώτο κύπελλο Εθνών 1960, μετέπειτα Euro, Άλαν Μάλερι, Τότεναμ Χότσπερς στο πρώτο κύπελλο ΟΕΥΦΑ, 1972.
Ξαφνικά μέσα από τους συνειρμούς και τo δέος του κατακλυσμού της ποδοσφαιρικής ιστορίας, ακούω μια φωνή: "Απολογούμαι που δεν είχα την ευκαιρία να σου μιλήσω προηγουμένως. Πώς είσαι;". Ο Κύριος Jorge Braz. Γιατί το 2011 είχαμε γνωριστεί και συναντηθεί για μοναδική φορά, σε ένα clinic του Venancio στο Torrejon de Ardoz της Μαδρίτης. Και ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει με αυτό τον τρόπο σε ένα ασήμαντο προπονητή από την Κύπρο! Ένα μήνα μετά που είχε χάσει τον ημιτελικό του Μουντιάλ απέναντι στην Αργεντινή και πάλι. Αυτό είναι το επίπεδο και το ήθος των πρωταγωνιστών του φούτσαλ!
Matias Raul Lucuix ή Jorge Braz λοιπόν. Αργεντινή ή Πορτογαλία. Τελικός παγκοσμίου κυπέλλου αύριο. Οι αθλητικές αξίες και ο ανθρωπισμός έχουν ήδη κερδίσει από καιρό. Αυτό είναι το φούτσαλ. Το παιγνίδι των μεγάλων δεύτερων ευκαιριών που δίνει η ζωή. Γεμάτο υπέροχους, ευγενικούς και ταπεινούς ανθρώπους.
Πέτρος Κωνσταντίνου
Τεχνικός Σύμβουλος Φούτσαλ Κ.Ο.Π
