Ήταν 11/1/2008 όταν η Εθνική Κύπρου Φούτσαλ πέτυχε μια μεγάλη νίκη κόντρα στην Τουρκία με 0-3. Ήταν ένας αγώνας σε τετραεθνές τουρνουά στην Πολωνία όπου συμμετείχαν η διοργανώτρια χώρα, η Λετονία, η Τουρκία και η Κύπρος. Σκόρερ για την Κύπρο τότε ήταν οι Γιώργος Κουππής, Κώστας Πολυβίου και Χρυσόστομος Χρυσοστόμου.
Το παιχνίδι αυτό ήρθε ένα χρόνο μετά τη μεγαλύτερη επιτυχία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, με την πρόκριση στη δεύτερη φάση του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος όπου αντιμετώπισε την τότε πρωταθλήτρια κόσμου Ισπανία στην έδρα της.
Ο τότε προπονητής του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, Πέτρος Κωνσταντίνου, με μια ανάρτηση του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρεται σε όσα βίωσε ως προπονητής απ’ το 1994 που ασχολήθηκε με το φούτσαλ, μέχρι εκείνο τον αγώνα. Διετέλεσε προπονητής της Εθνικής μας απ’ το 2006 μέχρι το 2011.
Η ανάρτηση του:
«11/1/2008
Τουρκία Κύπρος 0-3.
Μέσα από τη δίνη στοχαστικών ανελίξεων της μαθηματικής επιστήμης των φοιτητικών χρόνων (πραγματικό μάθημα με τον πιο φιλοσοφικό τίτλο).
Μέσα από την ποίηση του Νερούδα, τη λογοτεχνία του Καζαντζάκη, μέσα από τους στίχους και τη μουσική των Κατσιμιχαίων, που με "το βλέμμα του Σεβάχ σε κοίταξε για πάντα καθώς τραβούσε σκεφτικός να πάει στο πουθενά", και μέσα από το "Con te partiro" ενός πρωτοεμφανιζόμενου Bocelli, συναίσθημα και αντίληψη, σε νεαρή ηλικια και μόνος, ότι όντως η τέχνη (ο πολιτισμός), είναι αυτή που θα πάρει τον άνθρωπο ένα βήμα μπροστά.
Φρέσκια η ρήση για τον αδικοχαμένο Ντράζεν Πέτροβιτς "η ποίηση μπορεί να γράφεται και στα παρκέ"..
Και γιατί η επιστήμη να μην είναι τέχνη; Και γιατί να μην βρίσκει και η τέχνη ένα άλλο μέσο έκφρασης; Και ποιος είπε ότι αυτά δεν συνδέονται και δεν αλληλεπιδρούν μεταξύ τους; Φαντάσου τον Novalis και τον Βρεττάκο να γράφουν στίχους μαζί. Τον Επίκουρο να δίνει ιδέες στον Θερβάντες εξαντλημένοι σε ένα μαραθώνιο.
Ο Γκάλης, ο Μαραντόνα, ο Λε Τίσιε δεν ήταν καλλιτέχνες; Δεν σόκαραν τις κοινωνίες και τις πολιτείες τους; Δεν έδωσαν χαρά; Δεν τις πήραν ένα βήμα πιο μπροστά; Ο Κρόιφ και ο Σώκρατες δεν ήταν φιλόσοφοι; Πραγματικοί ακτιβιστές;
Και φτάνει η μέρα. Αυτό το παιγνίδι. Τα μεγάλα θύματα να δηλώνουν υπόλογοι, πρεσβευτές, της αυταπάρνησης, της αξιοπρέπειας και του ευ αγωνίζεσθαι.
Η ιστορία της αλήθειας, η ιστορία της συνείδησης το έχουν ήδη καταγράψει. Ελπίζω η ιστορία του Κυπριακού αθλητισμού να το καταγράψει και αυτή. Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι ήδη εδώ.
Έπρεπε να περάσουν πολύ βαθυστόχαστα μηνύματα για να αφεθεί το στίγμα (a niche in the history of coaching), κι ας μην το αντιλαμβάνονταν και πολύ οι τριγύρω. Όμως έτσι το ήθελες και έτσι έπρεπε.
27 χρόνια σχεδόν σήμερα.
Ένοχος».
