Χρήστος Ζαβός
Αγνοώντας το βασικό επιχείρημα που προσάπτει η μεριά που υπερασπίζεται τους κύπριους διαιτητές και φέρει τους ξένους να «κάνουν επίσης λάθη»… δεν χρειάζεται καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουμε επί τούτου αφού κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε το αντίθετο.
Αν είναι κάτι να ληφθεί υπόψη ως σοβαρή τοποθέτηση για το που μειονεκτούν τα δικά μας τα παιδιά, σε σχέση με τους «εισαγόμενους» είναι ότι όντως οι κύπριοι σ' αντίθεση με τους ξένους αντιμετωπίζουν την προκατάληψη όλων σχεδόν των εμπλεκομένων. Παραγόντων, ποδοσφαιριστών, ΜΜΕ, εννοείται και των οπαδών.
Μπορεί να παρακολουθήσεις αγώνα των ίδιων ομάδων με κύπριο ή ξένο διαιτητή και να φρίξεις. Από τη μια θεατρινισμοί και αμφισβήτηση και από την άλλη παιγνίδι και υπακοή στον «άρχοντα του αγώνα».
Επί τούτου, ευθύνη και μάλιστα τεράστια έχει ο κλάδος τους και όλοι αυτοί που τον εξουσιάζουν για χρόνια. Η προκατάληψη είναι όντως υπαρκτή αλλά δεν έγινε και ποτέ καμία σοβαρή προσπάθεια για να ελαχιστοποιηθεί, γιατί όχι και να εξαφανιστεί.
Δεν είναι κιόλας πρόσφατο φαινόμενο, διατηρείται δεκάδες χρόνια, χωρίς ποτέ να καταπολεμηθεί. Σε σημείο που καμιά φορά θεωρείς ότι η προκατάληψη δεν είναι και τόσο προκατάληψη αλλά στηρίζεται σε λογική επιχειρηματολογία.
Πέραν αυτού, είναι πασιφανές και η διαφορά επιπέδου. Εκτός από την διαφθορά, την αναξιοκρατία και το σάπιο σύστημα που τους δημιουργεί, διατηρώντας τους στις επάλξεις υπάρχουν και βασικές διαφορές ως προς το διαιτητικό τους «είναι».
Και δεν άπτεται αποκλειστικά στο τεχνικό κομμάτι. Οι ξένοι όντως διαθέτουν καλύτερη κατάρτιση απ’ ότι οι κύπριοι συνάδελφοι τους, λογικό κιόλας άμα λάβεις υπόψη ότι σε κάθε προηγμένη χώρα της Ευρώπης, δεν εκπαιδεύονται και κυρίως δεν αξιολογούνται από φίλους, κουμπάρους, «μέντορες», πεθερούς πατεράδες και πάει λέγοντας. Η βελτίωση- εξέλιξη τους είναι ζωτικής σημασίας διαδικασία για την ύπαρξη τους στα γήπεδα.
Η διαφορά είναι όντως χαοτική σε σχέση με τα δικά μας παιδιά. που προφανώς επαναπαύονται στο σύστημα που τους συντηρεί.
Πολύ πιο έντονη είναι όμως η διαφορά που έγκειται στη νοοτροπία. Παρατηρείς μετά ευκολίας ότι οι ξένοι αποπνέουν έναν έμφυτο ή και επεξεργασμένο σεβασμό προς το παιγνίδι.
Το υπηρετούν με συγκεκριμένο τρόπο, προστατεύοντας παράλληλα θεμελιώδεις λειτουργίες του, όπως τη φυσικότητα, τον ρυθμό και την υπακοή στους κανόνες. Επιπλέον αποτρέπουν την οποιαδήποτε πράξη συνιστά προσβολή για το ποδόσφαιρο ή αμφισβητεί την κυριαρχία της ιδιότητας τους.
Μην παραξενευτείς να παρακολουθήσεις αγώνα των ίδιων ομάδων με ξένο ή με κύπριο διαιτητή και να φρίξεις από τις διαφορές. Από τη μια οι θεατρινισμοί και η αμφισβήτηση προς το διαιτητή και από την άλλη παιγνίδι και υπακοή στον «άρχοντα του αγώνα».
Χαώδεις διαφορές που δυστυχώς δεν δίνουν το δικαίωμα στους διαιτητές μας, να κρυφτούν από το μαξιλαράκι που δήθεν τους παρέχει η «προκατάληψη». Είναι θέμα επιπέδου και γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνο αυτοί αλλά αυτοί που εξουσιάζουν το άθλημα και τους χρησιμοποιούν για δεκάδες χρόνια.
