Χρήστος Ζαβός
Απ’ όλα τα μέτωπα δεν υπάρχει και κάτι που να μην το σκιάζει η θολούρα ή βαριά συννεφιά. Αγωνιστικά η ομάδα βαριέσαι να την βλέπεις, μεταγραφικά περισσότερο θυμό προκάλεσε στον κόσμο παρά ενθουσιασμό, επικοινωνιακά (και δεν εννοώ απαραίτητα τον Αντρέα Δημητρίου) παίζουμε βυζαντινές ψαλμωδίες έως ότου κοιμηθούμε ενώ το διοικητικό σκηνικό είναι τόσο εύθραυστο όπως ένα λεπτό γυαλί.
Γενικώς, πήξαμε. Δεν υπάρχει κάτι που να εμπνέει τον κόσμο. Μήτε στο ρόστερ, μήτε καμιά μεταγραφάρα που θα ξεσηκώσει, ούτε κάποιος προπονητής που μοιάζει με μεσσία.
Η κορύφωση του δράματος που βιώνει ο Ομονοιάτης αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του Παπασταύρου. Ο μέχρι πριν από έξι μήνες αναμορφωτής της Ομόνοιας μετατράπηκε σε στυγνός επιχειρηματίας
Καλά, καλά η κεφαλή που είναι ο Παπασταύρου, αυτή τη στιγμή παρουσιάζεται σε μεγάλη μερίδα των οπαδών ως ένας επιχειρηματίας που εκβιάζει το σωματείο, που μουλάρωσε και δεν έχει κανένα ενδοιασμό να υποβιβάσει το προϊόν του, που δεν πολύ νοιάζεται και που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να βγάλει λεφτά και όχι να μεγαλώσει την ομάδα.
Το κακό διευρύνεται και από την άλλη μεριά, των οπαδών δηλαδή που θεωρούν ότι ο Παπασταύρου καλώς πράττει και ότι η ευθύνη για την νωχελική κατάσταση που υπάρχει στην ομάδα βρίσκεται στους σωματειακούς και όχι στον «Αμερικάνο».
Αφού και επικοινωνιακά, αυτοί που κουμαντάρουν καταστάσεις στην Ομόνοια δεν έχουν φροντίσει να ρίξουν κάποιο φως σε σημεία που απασχολούν τον κόσμο. Ίσα, ίσα που με την παθητική τους στάση, βαθαίνουν το σκοτάδι, μεγαλώνοντας το δράμα του Ομονοιάτη.
Και ο κόσμος δεν έχει και άδικο να φωνάζει ή να ανησυχεί. Ούτε και η ομάδα του δίνει την ευκαιρία μήπως και χαμογελάσει. Παλεύει να διατηρηθεί στην εξάδα, απέχει πολύ σε επίπεδο και στάνταρ απόδοσης από τις ομάδες που προπορεύονται και παίζει και τον ΑΠΟΕΛ για το κύπελλο που παραμένει ο μοναδικός ρεαλιστικός στόχος της για φέτος.
Τρώει τα νύχια του ο Ομονοιάτης από την αγωνία μήπως και ξανά ζήσει το χουνέρι από τους άλλους και δεν έχει αποκούμπι για να πάρει ανάσα. Γυρνά και βλέπει και τον προπονητή και ξανά μανά ξεφυσά και ξεφυσά, αφού ακόμη ο Φεράρα δεν έπεισε το πόπολο ότι μπορεί.
Άμα δε, περίμενε όλο αυτό τον καιρό να μπει κανένας παίκτης καινούργιος, να σπρώξει την ομάδα, να δέσει με τους υπόλοιπους, ήρθε ένας Ταχούρι, που και ο καλύτερος παίκτης του κόσμου να είναι, δεν έχει ακόμη παίξει μπάλα και ας μπήκε ο Φεβρουάριος.
Και εκεί που όλοι έλεγαν ότι η ομάδα θέλει έναν ακόμη εξτρέμ, της έφυγε ο καλύτερος και δεν αναπληρώθηκε το κενό του. Μόλις που χάρηκαν για τα μαντάτα με τον Μάταβζ, είδαν το δικό τους παιδί, τον Κακουλλή, να τραυματίζεται και φτου ξανά μανά στο δράμα για το ποιος θα παίξει επίθεση πέραν του Καρίμ.
Ήρθε ένας Ουκρανός που ευθύς εξ αρχής τον έκαψαν αφού η έρευνα στο google χίλια δύο πράγματα του καταλογίζει. Τώρα να μου πεις, άμα αρχίζει και βάζει γκολ, χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι αλλά τα ψυχολογικά μήπως και επιστρέψει ο Μάταβζ υπό ουκρανική μορφή είναι πολλά και δεν έχουν ακόμη ξεπεραστεί.
Η κορύφωση του δράματος που βιώνει ο απλός Ομονοιάτης αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο του Σταύρου Παπασταύρου. Ο μέχρι πριν από έξι μήνες αναμορφωτής της Ομόνοιας και στυλοβάτης της ιστορικής αντεπίθεσης της μετατράπηκε σε στυγνός επιχειρηματίας έτοιμος να υποβιβάσει την Ομόνοια στο χαμηλότερο σημείο.
Η προσωπολατρία έδωσε τη θέση της στην καχυποψία και ο ενθουσιασμός έγινε θυμός. Κάποιοι πιο υπομονετικοί περιμένουν τις εξελίξεις και κάποιοι λιγότεροι μα πιο αισιόδοξοι εκτιμούν ότι όλα θα πάνε καλά και ο Παπασταύρου θα ξανά καθίσει καβάλα στο άλογο.
Στην παρούσα φάση κανείς δεν βοηθά την κατάσταση για να διαφοροποιηθεί. Όλοι και όλα βρίσκονται υπό κρίση και αμφισβήτηση.
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και λίαν συντόμως θα πρέπει να λαβουν απαντήσεις. Ανάμεσα στα πολλά τα εξής δύο, μοιάζουν θεμελιώδης σημασίας.
Σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις Παπασταύρου- σωματείου και πόσο διαθέσιμος είναι να συνεχίσει το έργο του, ανεξαρτήτως της έκβασης που θα έχουν οι συζητήσεις;
Τεχνικοί διευθυντάδες, μεταγραφάρες, ο Φερέρα, τα νέα γήπεδα και τα προπονητικά κέντρα ακολουθούν...
