Θεόδωρος Τσιολάκης
Η νίκη κόντρα στον Απόλλωνα έφερε πίσω τα χαμόγελα στις τάξεις της Ομόνοιας, με τους πράσινους να παίζουν πολύ καλό ποδόσφαιρο και να παίρνουν το ζητούμενο σε ένα πολύ σημαντικό ματς.
Το τρίποντο κόντρα στους «γαλάζιους» της Λεμεσού είχε κυπριακή σφραγίδα για τους «πράσινους», καθώς το πρώτο γκολ ήρθε από την προσπάθεια του Λοίζου, ο οποίος πέρασε εξαιρετική πάσα στον Ανσαριφάρντ για να δώσει στον Μπρούνο και να σκοράρει, ενώ το δεύτερο γκολ είχε μόνο κυπριακή «σφραγίδα», καθώς ο Πάρης Ψάλτης έβγαλε μίαν απίστευτη μπαλιά στον Κακουλλή και αυτός με ιδανικό τελείωμα έκανε το τελικό 2-0.
Γενικότερα βλέπουμε τους Κύπριους παίκτες της Ομόνοιας να ανεβαίνουν σιγά-σιγά και να δίνουν βοήθειες και νέα πνοή στην ομάδα. Για παράδειγμα ο Λοίζος Λοίζου βρίσκεται σε καλό «φεγγάρι» και φαίνεται να βρίσκει τον παλιό καλό του εαυτό. Από την άλλη ο Ανδρόνικος Κακουλλής διανύει ένα πολύ καλό διάστημα, καθώς στα τελευταία παιχνίδια ξεκινά να βρίσκει δίχτυα.
Από την άλλη ο Χαράλαμπος Χαραλάμπους έχει σταθερή απόδοση και όποτε αγωνίζεται δείχνει τον καλύτερο του εαυτό. Στα θετικά είναι και η παρουσία του Ιωάννη Κούσουλου, ο οποίος παιχνίδι με παιχνίδι είναι καλύτερος.
Το μεγαλύτερο ερωτηματικό που προκύπτει αφορά τον Νικόλα Παναγιώτου, ο οποίος πριν την εποχή Φερέρα είχε βασικό ρόλο στην ομάδα, παρουσιάζοντας έναν αρκετά καλό εαυτό, όμως με την άφιξη του Βέλγου προπονητή πραγματικά εξαφανίστηκε. Και αυτό το γεγονός είναι άξιων απορίας για ποιο λόγο ο Φερέρα δεν εκμεταλλεύεται έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή όπως το Νικόλα Παναγιώτου από την στιγμή που οι υπόλοιποι κεντρικοί αμυντικοί της ομάδας δεν έχουν και την καλύτερη παρουσία.
