Ομόνοια: Από χρυσάφι… κάρβουνο

Ούτε ένα, μήτε δύο ή τέσσερα… δεκατέσσερις φορές να χτύπαγε η μπάλα στα δοκάρια κόντρα στον Εθνικό, η τύχη σου συμπεριφέρθηκε όπως και εσύ. Ποτέ δεν την αναζήτησες αντιθέτως την προκάλεσες και σου ξηγήθηκε μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Όποιος στέκεται στο ματς με τον Εθνικό, ας κουνήσει το κεφάλι του δεξιά, αριστερά να δει και το δάσος.

Η περίπτωση της φετινής Ομόνοιας είναι πρωτόγνωρη και δικαίως μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα αποφυγής για τον οποιοδήποτε ενδιαφέρεται να μάθει πως πρέπει κανείς να διαχειρίζεται την επιτυχία.

Ως προς τον τρόπο διαχείριση της αποτυχίας εκ μέρους του κόσμου, αλήθεια ποιος μπορεί να εισηγηθεί λύσεις; Πώς να εξηγήσεις στον απλό οπαδό, ότι μια ομάδα πρωταθλήτρια αποτυγχάνει να μπει στην εξάδα (!!) του κυπριακού πρωταθλήματος; Πως μια ομάδα που άμα πιάσει απόδοση θεωρείται ενδεχομένως η καλύτερη, δεν καταφέρνει να υπερασπιστεί τον εαυτό της; Πως ν’ αναλύσεις την κατάρρευση του βασικού επικοινωνιακού τεχνάσματος της ομάδας, που φέρει το οικοδόμημα να είναι πλήρως επαγγελματικό, όταν με δικές τους τσαπατσουλιές καταφέρνουν, γιατί περί επιτεύγματος πρόκειται, να μην διεκδικήσουν την έξοδο στην Ευρώπη μέσω πρωταθλήματος; 

Επειδή ο κύριος Παπασταύρου πολλάκις δήλωσε ότι στην Ομόνοια ισχύει η ιεραρχία, τότε δεν μπορεί το μεγαλύτερο ευθύνης για την αποτυχία ν’ αναλογεί στον ίδιο και μόνο. Γιατί με τους χειρισμούς και των άμεσων συνεργατών του, η ομάδα ποτέ δεν φρόντισε να εκμεταλλευτεί την δυναμική που απέκτησε μετά κόπων και βασάνων.

Μια με την μετακόμιση στο Δασάκι, πότε την άλλη με τις καντίνες του ΓΣΠ, βάλε και το παζάρι με τον Τζον και την ανυπαρξία της διοίκησης στα κέντρα αποφάσεων μ’ αποτέλεσμα να κάνουν πλάκα οι καραβίδες του κυπριακού ποδοσφαίρου στην πλάτη της ομάδας… φτάσαμε αντί για πρωταθλήτρια να μοιάζει με κλαμπ της σειράς που αναζητά τον εαυτό του στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Άμα λάβεις υπόψη και την επικοινωνιακή πολιτική που μοιάζει με κρητικό μοιρολόι, θα καταλάβεις γιατί έφτασαν εδώ που έφτασαν.

Για το αγωνιστικό γράφτηκαν μυριάδες και θα γραφτούν άλλες τόσες. Ποια όμως ομάδα σοβαρή δεν επιχειρεί να διορθώσει τα αποδεδειγμένα λάθη της το καλοκαίρι κατά τα διάρκεια του χειμώνα; Ποια ομάδα σοβαρή και ενώ οι αδυναμίες της αναδείχθηκαν από τον Νοέμβριο ενισχύεται την 31η Ιανουαρίου και ενώ το πλασάρισμα στην εξάδα δεν έχει ακόμη εξασφαλιστεί; Ποια ομάδα σοβαρή θα βάλει παίκτες επιπέδου Λοβέρα και Μάταβζ να παίζουν με τον Εθνικό και την Δόξα σε παιγνίδια που παρακολουθούν μονάχα στην Κίνα και το Βιετνάμ; Πως είναι δυνατό μια ομάδα που κυνηγά ακόμη στον στόχο της να παραχωρεί τον καλύτερο παίκτη  της χωρίς ποτέ να φροντίζει να τον αναπληρώνει; Ποια ομάδα με παίκτες κουρασμένους και σε προχωρημένη ηλικία, πλασάρει στο κοινό της το αλλοπρόσαλλο σλόγκαν "θέλουμε παίκτες που ειναι καλύτεροι απ' αυτούς που έχουμε" ; 

Επί τούτου και με την ομάδα σπανίως να αποδίδει στο μέγιστο ή να βγάζει τον καλό της εαυτό στο γήπεδο, δεν μπορεί παρά να ευθύνεται κυρίως ο Μπεργκ. Ο Νορβηγός ο οποίος ενώ πάντοτε επιθυμεί να ελέγχει ότι αφορά την ομάδα, αρνείται πεισματικά να καταλάβει ότι κάποια πράγματα απλά δεν είναι από το χέρι του. Και ότι όπως όλοι, έτσι και η ομάδα χρειάζεται βοήθεια... που ποτέ δυστυχώς δεν της προσφέρθηκε. 

Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στην κορύφωση του δράματος με την τραγική ειρωνεία να σκοράρει ένας παίκτης που έφυγε, για να μην έρθει κανείς άλλος. Γιατί όντως έφυγε ο Ντουρίς αλλά τον Μάταβζ τράβα δες τον στα ματς με την ΠΑΕΕΚ και τον Εθνικό.

Δικαίωμα στην αποτυχία είναι αλήθεια ότι έχουν όλοι. Ο βαθμός ΄όμως της αποτυχίας και το χρονικό σημείο που επήλθε, αφού όλοι φέτος περίμεναν την εδραίωση στην κορυφή και όχι την κατάρρευση, είναι τέτοια που δυστυχώς αναστατώνουν τις σχέσεις εμπιστοσύνης, που δημιουργήθηκαν μέσα από τις εμπειρίες. Και επ’ αυτού όποιος έχει όρεξη, θέληση και ενέργεια θα κληθεί να τις επανακτήσει. 

Να ισχυριστεί κανείς ότι υπάρχει και το κύπελλο. Υπάρχει όντως και είναι ένα μονοπάτι εξιλέωσης. Το γεγονός όμως ότι οι άνθρωποι που δημιούργησαν χρυσές σελίδες για την ομάδα, κατάφεραν από μόνοι τους να προσθέσουν και κάρβουνο, μοιάζει με φαρμάκι που δύσκολα καταπίνεται.