Εφραίμ Γεωργίου
Για ακόμη μια φορά η κοινωνία μας απέτυχε. Τα επεισόδια εντός κι εκτός γηπέδων είναι τόσο συχνά που δυστυχώς φθάσαμε σε σημείο να αποτελεί είδηση η ολοκλήρωση ενός αγώνα χωρίς το οποιοδήποτε επεισόδιο. Ακραίο; Υπερβολή; Όχι... Αντιθέτως πρόκειται για τη σκληρή πραγματικότητα, καθώς βάζοντας κάτω αριθμούς, τότε δεν μπορείς να εξάγεις άλλο συμπέρασμα πέραν απ' το γεγονός πως η αποτυχία μας σαν κοινωνία είναι στον απόλυτο βαθμό.
Το μεγάλο ερώτημα αφορά την νόμο περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους και όλα όσα τον συνοδεύουν. Η κάρτα οπαδού μπήκε στη ζωή μας για να λύσει προβλήματα, όμως ούτε κατά διάνοια το έπραξε αυτό. Τα κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης στα γήπεδα στην καλύτερη περίπτωση υπολειτουργούν, κι όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, η παραβίαση του νόμου δεν επιφέρει καμία επίπτωση.
Οι ποινές δε του αθλητικού δικαστή εκθέτουν ακόμη περισσότερο τους υπεύθυνους ασφαλείας. Ούτε λίγο, ούτε πολύ σε 11 απ’ τα 29 παιχνίδια που έγιναν στη φετινή σεζόν και εξετάστηκαν απ’ τον αθλητικό δικαστή επιβλήθηκαν πρόστιμα και ποινές για μεταφορά και ρίψη επικίνδυνων αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο. Σ’ αυτά δεν υπολογίζουμε τα παιχνίδια του Σαββατοκύριακου καθώς ο αθλητικός δικαστής δεν τα έχει εξετάσει αλλά ούτε τα ευρωπαϊκά όπου ΑΠΟΕΛ, Απόλλωνας, Ομόνοια δέχθηκαν σοβαρότατες ποινές για επεισόδια, αντικείμενα κι όχι μόνο.
Επί της ουσίας και με απλά μαθηματικά περίπου στο 40% των αγώνων στις εγχώριες διοργανώσεις υπήρχαν επεισόδια, ρίψη αντικειμένων και άλλες παραβάσεις οι οποίες στη θεωρία θα έπρεπε πολύ απλά να εκλείψουν αφού η αστυνομία έχει στα χέρια της όλα (και περισσότερα εργαλεία) απ’ όσα χρειάζονται. Αν βάζαμε στην εξίσωση τους αγώνες του Σαββατοκύριακου και τους Ευρωπαϊκούς τότε θα ξεπερνούσαμε το 50% και κάπως έτσι πιάνουμε… πάτο.
Η νομοθεσία περί της Πρόληψης και της Καταστολής της Βίας στους Αθλητικούς Χώρους μοιάζει με υπερ-όπλο στα χέρια της αστυνομίας κι όμως εκ του αποτελέσματος δεν λειτουργεί. Στην ερώτηση γιατί δεν λειτουργεί η πρώτη απάντηση που έρχεται στο μυαλό είναι ένα απλό «This is Cyprus». Αν όμως πρέπει να πας ένα βήμα πιο πέρα τότε είναι αντιληπτό πως «αόρατες δυνάμεις» φροντίζουν ώστε κάποιοι να δρουν χωρίς κανένα κώλυμα. Χωρίς να λογοδοτούν, χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις, χωρίς να επηρεάζονται απ’ το γεγονός πως υπάρχουν νομοθεσίες. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη αποτυχία της κοινωνίας μας.
