Πανίκος Κωνσταντίνου
Υπάρχουν ορισμένα κινήματα διαφόρων μορφών, καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, ποιητικών κ.λπ, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έσβησαν αλλά φαίνεται πως με το νέο αιώνα, τον 21ο το περιεχόμενο κάποιων φαίνεται να επιστρέφει και, ας οι ιδρυτές του έζησαν πριν από καμιά εκατοστή χρόνια.
Ένα από τα χαρακτηριστικότερα που αντανακλάτε στην εποχή μας είναι και το μηδενιστικό καλλιτεχνικό κίνημα του Ντανταϊσμού που άνθισε λίγο μετά το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου (1916-1920) με βάση τις αρχές του ηθελημένου παραλογισμού, της αναρχίας, του κυνισμού και της απόρριψης των νόμων αισθητικής και της κοινωνικής οργάνωσης μέσα στο κλίμα απόγνωσης και απογοήτευσης που ακολούθησε τον μεγάλο πόλεμο.
Τα συμπτώματα του συγκεκριμένου κινήματος αρχίζουμε να τα βιώνουμε και πάλι. Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι βάσει των τοποθετήσεων άνευ ουσίας στο πολιτικοκοινωνικοαθλητικό γίγνεσθαι του τόπου μας, όχι σπανίως και παγκοσμίως. Εκεί οδηγούμαστε, σε εκείνη την εποχή, κυρίως λόγω της απογοήτευσης όχι επειδή προηγήθηκε κάποιος πόλεμος εκτός και αν θεωρούμε την κατάρρευση της οικονομίας σαν πόλεμο. Άστε που κάποιοι μπορεί να τη θεωρούν και χειρότερη μορφή πολέμου. Αυτό όμως που φαίνεται να ισχύει στο δικό μας παρόν, τις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα είναι ο αφόρητος παραλογισμός που κυριαρχεί και στο χώρο του ποδοσφαίρου μας.
Τοποθετήσεις παραγόντων που παλιμπαιδίζουν, λένε ηθελημένα ψέματα ή κρύβουν αλήθειες… τοποθετήσεις παραγόντων που προσβάλλουν τη νοημοσύνη των φιλάθλων με τις αποφάσεις τους… τοποθετήσεις παραγόντων για το συμφέρον. Ποιανού το συμφέρον όμως. Απ’ εδώ πηγάζει ένα σημαντικό ερώτημα «Κάθε τι που είναι ωφέλιμο, είναι και αληθινό; Όπως έλεγε και ο Γάλλος φιλόσοφος Τζορτζ Πόλιτζερ «Μια ιδέα δεν είναι αληθινή επειδή είναι ωφέλιμη, αλλά αντίθετα, επειδή είναι αληθινή».
Και σήμερα μας λείπουν οι αληθινές ιδέες γύρω από το ποδόσφαιρο, αντίθετα έχουμε γεμίσει από ωφέλιμες ιδέες.
