Χρήστος Ζαβός
Ας υποθέσουμε ότι η ομάδα διαθέτει ένα τερματοφύλακα, οποίος έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον καθιστούν σημαντικό για το σύνολο.
Γρήγορη σκέψη, ένστικτο, καλό χειρισμό της μπάλας με ή χωρίς τα πόδια, προσεκτικός στις εξόδους, σωστή καθοδήγηση της άμυνας , πείρα και άλλα τέλος πάντων στοιχεία που τον καθιστούν χρήσιμο για την ομάδα.
Ας υποθέσουμε επίσης, ότι είναι πλήρως αφοσιωμένος στους στόχους του συλλόγου και εργάζεται καθημερινώς σκληρά εντός και εκτός αποδυτηρίων για να διατηρείται το αγωνιστικό πνεύμα των υπολοίπων μελών σε υψηλά επίπεδα.
Ανάμεσα στα πολλά, ο φανταστικός αυτός τερματοφύλακας έχει μια τάση, μια έλξη να… αυτό που λέμε «να παίζει με τη φωτιά». Να βγαίνει σαν στόπερ για να υπερασπιστεί την άμυνα του, να τριπλάρει αντίπαλους παίκτες στη μικρή του περιοχή, να παρακολουθεί την επίθεση της ομάδας του από τη μεσαία γραμμή αφήνοντας μεγάλο κενό στην πλάτη του, να παραβαίνει γενικώς θεμελιώδεις κανόνες που διέπουν την θέση του τερματοφύλακα.
Αναπόφευκτα αυτός ο καλός τερματοφύλακας, θα φάει τα μούτρα του. Όσο χρήσιμος και να είναι, όση αφοσίωση να έχει προς την ομάδα του, αυτή του η τάση είναι δεδομένο ότι σε κάποιον αγώνα θα αποδειχθεί καταστροφική τόσο για τον ίδιο, όσο και για την ομάδα γενικότερα.
Τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς ενός τερματοφύλακα, ως προπονητής πια της συγκεκριμένης θέσης τους γνωρίζει προφανώς πολύ καλά ο Σπύρος Νεοφυτίδης και μάλλον θα συμφωνεί… ότι δηλαδή κάποιοι κανόνες δύσκολα παραβιάζονται από τον όποιο υπερασπίζεται την ομάδα κάτω από τα δοκάρια.
Αυτό που εκ των γεγονότων φαίνεται να μην γνωρίζει πολύ καλά ο συμπαθέστατος και υπέρ δραστήριος, υπερασπιστής των ποδοσφαιριστών είναι κάποιοι κανόνες που αφορούν την επικοινωνία και τη συνεχή έκθεση του ατόμου στη δημόσια σφαίρα.
Ανεξαρτήτως του τι πρεσβεύει και πόσο δίκαιο έχει ή δεν έχει, η τακτική του να υπερεκτίθεται, μάλλον προκαλεί ζημία τόσον στον ίδιο όσο και στον αγώνα που κάνει για να μην επωμιστούν οι ποδοσφαιριστές μεγαλύτερη ζημιά απ’ ότι τους αναλογεί στην κρίσιμη αυτή περίοδο.
Ο Σπύρος Νεοφυτίδης που σε προβολή κοντράρεται πια με τους επιδημιολόγους του νησιού που κάθε λίγο και λιγάκι, δημόσια τοποθετούνται επί της επιδημίας που όλους μας απασχολεί, έχει υποπέσει σε τρία σημαντικά λάθη.
Το πρώτο έχει να κάνει με την υπερ- έκθεση του στη δημόσια σφαίρα. Η συνεχής παρουσία του στο δημόσιο βήμα, τείνει να τον «μαϊντανοποιήσει» αφού το κοινό γίνεται συνεχώς δέκτης των επιχειρημάτων του, για ένα θέμα το οποίο στην παρούσα φάση δεν βρίσκεται στις προτεραιότητες κανενός.
Επί της εποχής του Κωρονοϊού, ναι μεν οι επιδημιολόγοι τοποθετούνται επανειλημμένα αλλά το περιεχόμενο του θέματος τους, αφορά άμεσα όλους ανεξαιρέτως.
Το ισχυρό μέλος των ποδοσφαιριστών, επέλεξε μάλλον άθελα του, σε μια ιδιαίτερη χρονική περίοδο να απασχολήσει το κοινό μ’ ένα θέμα που ναι μεν είναι σοβαρό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται ζωτικής σημασίας για κανένα, πέραν των εμπλεκόμενων. Αυτή του ακριβώς η στάση, ενδεχομένως να επηρεάσει αρνητικά το κοινό, που ήδη ξεκίνησε να σχολιάζει αρνητικά τις απαιτήσεις των ποδοσφαιριστών, χωρίς ιδιαίτερα να γνωρίζει το θέμα.
Πέραν τούτου, ο «αρχί- συνδικαλιστής», χειρίστηκε το θέμα δημόσια μ’ ένα τέτοιο τρόπο που σχεδόν το προσωποποίησε. Και επειδή στην Κύπρο, το κοινό δεν είναι και πολύ ενημερωμένο ούτε και εμβαθύνει στην ουσία ακόμη και σημαντικών θεμάτων που αφορούν άμεσα τη ζωή του, εξάγει τα συμπεράσματα του ανάλογα με τον αν συμπαθεί το πρόσωπο ή όχι. Εάν δηλαδή κάποιος δεν συμπαθεί το Νεοφυτίδη, τότε εύκολα αντιτίθεται γενικότερα και στις απαιτήσεις των ποδοσφαιριστών.
Επιπλέον, χωρίς μάλλον να το γνωρίζει, προσέφερε στην αντίπαλη «μεριά» ΚΟΠ και σωματεία, συγκεκριμένο στόχο επίθεσης που δεν είναι άλλος από το πρόσωπο του. Λίγο να δεις τις δηλώσεις των προέδρων ή ακόμη και την ανακοίνωση της ΚΟΠ περί του μισθολογικού που λίγο, πολύ τον παρακάμπτει, θα διαπιστώσει εύκολα ότι συνομιλητές του, έχουν ήδη στρέψει τις ακίδες τους προς το πρόσωπο του.
Δεν αρκεί αυτό, ο Νεοφυτίδης αναλαμβάνοντας δημόσια να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των παικτών, έδωσε ακόμη και στους «αντιπάλους» του, τους προέδρους δηλαδή των ομάδων, ένα πολύ καλό οχυρό για να κρυφτούν σε μια περίοδο που οι ίδιοι όφειλαν να βρουν στο προσκήνιο για να υπερασπιστούν το καλό του αθλήματος.
Αφού αρχικά όντως κρύφτηκαν, εκμεταλλευόμενοι πια το σθένος και τα λογικά ή παράλογα αιτήματα του Νεοφυτίδη βγήκαν στην αντεπίθεση, θέτοντας ξεκάθαρα ως στόχο τον ίδιο.
Και αντί σ’ αυτή την κρίσιμη περίοδο, ν’ αναδειχθεί η έλλειψη επικοινωνίας και η ασυμφωνία που γενικώς τους χαρακτηρίζει ως σύνολο, ο συνδικαλιστής Σπύρος τους συσπείρωσε όσο κανείς ποτέ άλλοτε.
Αντί δηλαδή, ευθύς εξ αρχής να χρησιμοποιηθεί το εύλογο και ορθότατο επιχείρημα του ΠΑ.Σ.Π, να εξεταστούν λογιστικά οι προϋπολογισμοί των ομάδων για να διαπιστωθεί το μέγεθος της ζημιάς προκειμένου έτσι να μοιραστεί ισόποσα, ο Σπύρος επέλεγε να προβαίνει σε αλλεπάλληλες επισημάνσεις και απειλές, προσφέροντας στους αντιπάλους του διάφορα όπλα να χρησιμοποιήσουν.
Επ’ αυτού μάλλον χάθηκε και μια πολύ καλή ευκαιρία ν’ αναδειχθεί μέσα από την κρίση, η κακό διαχείριση που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των παραγόντων, μαγειρεύοντας αριθμούς για να δείχνουν λογιστικά ορθοί.
Για να κλείσουμε. Σε μια κανονική χώρα και με την εποχή να είναι αυτή που ζούμε, ΠΑ.Σ.Π, ΚΟΠ και σωματεία θα έπρεπε να είχαν κοινούς στόχους και ένα πεντακάθαρο πεδίο συζήτησης που δεν είναι άλλο από το πως θα προστατευθεί το ποδόσφαιρο στην κρίση που περνά και θα περάσει.
Επειδή όμως στην Κύπρο, για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι ο καθένας θέλει να υπερασπιστεί το συμφέρον του αγνοώντας το συλλογικό καλό, μπαίνοντας στο πεδίο της αντιπαράθεσης παίζοντας άμυνα ή επίθεση… καλό θα ήταν να κατανοήσει ο κύριος Νεοφυτίδης ότι ως τερματοφύλακας οφείλεις να τηρείς κάποιους κανόνες… διαφορετικά θα φας γκολ ή ακόμη χειρότερα… αυτογκόλ.
