Χρήστος Ζαβός
Έγιναν τόσα. Χάθηκε η δυναμική του περσινού πρωταθλήματος πριν ακόμη ολοκληρωθεί το καλοκαίρι του 22’. Υλοποιήθηκε ο χειρότερος προγραμματισμός ever, μ’ αποτέλεσμα η πρωταθλήτρια ομάδα να γεμίσει σαβούρα. Οι προπονητές έμοιαζαν με μίας χρήσης οδοντόβουρτσα, ενώ από το ονειρικό σενάριο της δυναστείας, μεταφερθήκαμε στον εφιάλτη η ομάδα να παλεύει μήπως και μπει εξάδα... μη σου πω και για το κύπελλο που αποκλείστηκε από αντίπαλο με 11 τραυματίες και πέρα για πέρα μέτριας ποιότητας.
Καταλήξαμε ο κόσμος να βρίζει τον πρόεδρο που ηγήθηκε της προσπάθειας να έρθει το τιμημένο μετά από 16 χρόνια… παραιτήθηκε ο Κίρζης αποχωρώντας και ξεκινήσαμε την κουβέντα για επενδυτές, στο καπάκι για το τηλέφωνο που δεν κτυπά αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται για την εταιρεία, μέχρι που ο πρόεδρος επέστρεψε.
Η αποφασιστικότητα και η πυγμή που έδειξαν στο θέμα Ουάρντα είναι ο τρόπος που κινούνται οι μεγάλες ομάδες. Οτιδήποτε άλλο, μοιάζει με διαχρονική πάθηση που ταλαιπωρεί,
Στο μεταξύ η ομάδα έφερε έναν προπονητή που έσωσε την παρτίδα, οι παίκτες έβγαλαν επιτέλους τον εγωισμό τους, ο κόσμος ξανά πήρε τα πάνω του, καθιστώντας γαμάτη έδρα το Κολόσσι, μέχρι και ο πεθαμένος «μηχανισμός» αναστήθηκε… έως ότου φτάσαμε στο καλοκαίρι του 23’.
Πληροφοριακά να ξέρεις, ένας χρόνος για τον Απόλλωνα ισούται με δεκατέσσερα κανονικού ανθρώπου και δύο για τους σκύλους. Και να σκεφτείς πιο πάνω δεν έγραψα τίποτα. Μήτε για Τσόρνιγκερ, μήτε για τον Κονναφή που ξανά χάθηκε από το προσκήνιο έως τον κουμπάρο Μακρίδη, τις νομικές ήττες στο Εφετείο, το «είδωλο» Ογκεντά, τα καρφιά του Ζράντι και άλλα δεκάδες γεγονότα που εκτυλίχθηκαν μέσα στο δωδεκάμηνο που μας πέρασε.
Μετά έναν Απολλωνίστικο χρόνο, γεμάτο ιστορίες, συναισθήματα, γκρίνιες, περηφάνια, νίκες, ήττες, απογοητεύσεις και χαρές… σκάει το θέμα Ρομπέρζ.
Κυρίες και κύριοι δεν είναι τρολ, δεν είμαι αντί- Απολλωνίστας που σαμποτάρω την ομάδα, δεν είναι fake news, δεν είναι βρώμα που βγήκε από τους Λευκωσιάτες, δεν είναι λαφαζανιά του «μηχανισμού»…ένα χρόνο μετά την παραισθησιογόνα «καραμέλα» συζητιέται στον κόσμο κατά πόσο θα μείνει ή όχι ο Ρομπέρζ.
Και ναι το έχουμε ζήσει πολλές φορές και ναι τα δεδομένα είναι παρόμοια με την προηγούμενη φορά και την προ-προηγούμενη που πάλι συζητάγαμε αν θα πρέπει να φύγει και γιατί έτσι και γιατί γιουβέτσι.
Άποψη για το μέλλον του δεύτερου (να ναι καλά ο Μιλέγκο) πιο πολύτιμου ξένου παίκτη που φόρεσε το «θεό» μπορεί να έχει ο καθένας. Αν η διοίκηση οφείλει να του προσφέρει διετές, αν μπορεί ακόμη να προσφέρει, αν μπορεί ο Απόλλωνας της νέας εποχής να στηριχτεί σ’ ένα 36χρονο στόπερ, αν, αν αν.
Ο καθένας πιστεύει και επιτρέπεται να λέει ότι θέλει. Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι η διοίκηση να διαχειρίζεται ένα τέτοιο σοβαρό θέμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και πριν δύο χρόνια ή και πριν από τέσσερα.
Το σενάριο είναι πάντως το ίδιο.Η διοίκηση προσφέρει τόσα, ο παίκτης θέλει άλλα, ο Κονναφής δεν τον θέλει, ο Γάλλος είναι στριφνός και βάζει δικούς του ανθρώπους να κάνουν νεκατωσιές, είναι τα μίντια που διατηρούν το θέμα, τον θέλουν άλλες ομάδες, είναι όλα ψέματα, θ’ ανανεώσει, δεν θ’ ανανεώσει… ότι ζήσαμε πριν από 4 και 2 χρόνια επιστρέφουν σαν ντε ζαβού.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο Γάλλος είναι ξεχωριστή περίπτωση και χρίζει ειδικής μεταχείρισης. Υπάρχει όμως μια σημαντική παράμετρος, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η διοίκηση μετά από όλα όσα συνέβησαν, δεσμεύτηκε στον κόσμο ότι θα υπάρξουν σημαντικές αλλαγές, στον τρόπο διαχείρισης των θεμάτων.
Δυστυχώς ή όλη κατάσταση με τον Γάλλο δεν έχει καμία διαφοροποίηση σε σχέση με τα προηγούμενα στόρι, προηγούμενων χρόνων.
Δεν είμαι αρμόδιος για να υποδείξω τον τρόπο διαχείρισης του θέματος, ούτε και κανείς μπορεί να πει μετά σιγουριάς τι είναι σωστό και τι λάθος για τον Ρομπέρζ.
Οι μόνοι που μπορούν να το πράξουν είναι οι διοικούντες με πρώτο και καλύτερο το Νίκο Κίρζη που κουβαλά 11 χρόνια εμπειρίας στο τιμόνι του Απόλλωνα και που έχει απέναντι του έναν άνθρωπο τον οποίο πληρώνει για 8 χρόνια.
Η αποφασιστικότητα και η πυγμή που έδειξαν στο θέμα Ουάρντα είναι ο τρόπος που κινούνται οι μεγάλες ομάδες που γνωρίζουν τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν. Οτιδήποτε άλλο, μοιάζει με διαχρονική πάθηση που ταλαιπωρεί, επιτρέποντας στον καθένα που είναι στην απ’ έξω να συμπεράνει ότι τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα.
