Δεν τα κατάφερε να πάρει τη νίκη στο ντέρμπι με την Ομόνοια ο Απόλλωνας, όμως την ίδια ώρα δεν γνώρισε την ήττα και αυτό είναι επίσης σημαντικό. Φαίνεται πως στο μυαλό του Πετράκη υπήρχε πρώτο το πως θα διασφάλιζε πρωτίστως το μηδέν και έπειτα η νίκη.
Γνωρίζοντας καλά πως ο Λέζιακς έχει ήδη μοιράσει 9 ασσίστ φέτος (σε πρωτάθλημα και Ευρώπη), θέλησε να τον «κλειδώσει». Γι’ αυτό επέλεξε να φορτώσει την δεξιά του πλευρά με τους Φιλιώτη και Πέδρο. Πρακτικά του βγήκε αυτό μιας και η πρώτη κατεβασιά του Λέζιακς ήρθε στο δεύτερο ημίχρονο.
Η δε επιλογή της τριάδας στην άμυνα (αν αγωνιζόταν ο Ρομπέρζ ίσως να ήταν και πάλι δίδυμο), ανάγκασε λίγο πολύ τον Πετράκη να δώσει ρόλο μπακ χαφ στον Γιαννιώτα, κάτι που δεν επέτρεψε στον ίδιο τον ποδοσφαιριστή να προσφέρει όσα μπορεί επιθετικά.
Παράλληλα εφαρμόζοντας το πλάνο αυτό δεν τροφοδοτήθηκαν αρκετά οι Ντιγκινί και Πίττας, ενώ ούτε ο Ματέι είχε τον ρόλο που τον συνηθίσαμε στην εποχή Πετράκη (κλασικό δεκάρι με μια σχετική ελευθερία κινήσεων ώστε να κάνει παιχνίδι).
Απ’ τη μια το πλάνο του Πετράκη λειτούργησε καλά στο αμυντικό κομμάτι, γι’ αυτό και ήρθε το μηδέν στα μετόπισθεν, όμως απ’ την άλλη επιθετικά δεν του βγήκε. Πέντε τελικές σε όλο το παιχνίδι, με μόνο μια στο στόχο.
Αν δεις το ποτήρι μισογεμάτο θα πεις πως ο Απόλλωνας δεν έχασε και είναι στην κορυφή. Απ’ την άλλη όμως αν θες να το δεις μισοάδειο θα πεις χάθηκε μια ευκαιρία κόντρα σε μια κουρασμένη Ομόνοια να ανοίξει διαφορά.
