Υπάρχουν πάρα πολλές πτυχές να αναλύσει κανείς για το κεφάλαιο Ουζόχο και τη διαφαινόμενη μεταγραφή του στον ΑΠΟΕΛ όμως το πραγματικά ενδιαφέρον είναι το καθεστώς με το οποίο πηγαίνει. Καθεστώς ίδιο με το οποίο είναι, έστω και δια της πλαγίας οδού, και ο άλλος τερματοφύλακας του ΑΠΟΕΛ Σίλβα αλλά και ο Φαμπιάνο στην Ομόνοια.
Το πώς τα καταφέρνει ο ίδιος μάνατζερ να φέρνει τον Ουζόχο στην Ανόρθωση το Γενάρη του 2019, να τον πηγαίνει στην Ομόνοια το αμέσως επόμενο Καλοκαίρι και ένα χρόνο μετά να τον βολτάρει στον «Αρχάγγελο», είναι για να διδάσκεται σε σχολεία. Αν το είχες κάνει για πρώτη φορά βέβαια.
Γιατί άμα έχει προηγηθεί ο Καλό, που πρόλαβε να πάρει μεταγραφή από τη Δόξα στον ΑΠΟΕΛ και από τον ΑΠΟΕΛ στην Ανόρθωση πριν καν παίξει με τα «γαλαζοκίτρινα» και ενώ ήδη πέρασε από ΑΕΛ, τότε δεν πρέπει να διδάσκεται το πώς το κάνεις αλλά να διδάσκεις εσύ ο ίδιος.
Αν δε, όλα αυτά τα κάνεις με ομάδες που τα έχεις «σπάσει» και «ξαναβρεί» 5-6 φορές σε μια δεκαετία αλλά και πάλι γυροφέρνεις την πραμάτια σου και την αγοράζουν, ε ρε παιδί μου είσαι για πρύτανης.
Κανείς δεν μπορεί να σου πει το παραμικρό αφού στο τέλος της ημέρας εσύ κάνεις απλά τη δουλειά σου. Αν όλοι οι άλλοι σε αφήνουν και σε εμπιστεύονται, είναι δικό τους θέμα.
Η μεγάλη απορία είναι αν θα μπορούσαν όλα αυτά να συμβαίνουν σε άλλη χώρα. Όμως αυτή την ερώτηση την έχουμε για τόσα πολλά σε αυτό τον τόπο που απλά δεν είναι για να το ψάχνεις άλλο.
