Ότι κινδύνεψε σε μεγάλο βαθμό να ηττηθεί από τον Άρη Λεμεσού στο ΓΣΠ είναι ένα. Ότι «έσπασε» μία παράδοση μόνο νικών για τους γαλαζοκίτρινους από το 1999 σε εντός έδρας αναμετρήσεις με την «Ελαφρά Ταξιαρχία», είναι άλλο (διατηρήθηκε τουλάχιστον το αήττητο) κι αυτό θα το θυμόμαστε μόνο σε ρεπορτάζ με στατιστικά πριν από κάθε αναμέτρηση στη Λευκωσία.
Θα το δεχτούμε ότι οι γαλαζοκίτρινοι είχαν απέναντί τους μία ομάδα με ισχυρή «ραχοκοκαλιά», με ποδοσφαιριστές-«σκληρά» και δυνατά κορμιά και με ακούραστα πνευμόνια, που όχι μόνο διεκδικούν τη νίκη σε όλα τα παιχνίδια, αλλά αρνούνται να χάσουν κιόλας. Είναι επίσης αποδεκτό πως αν έμενε το 1-0 υπέρ των πρασίνων της Λεμεσού έως το τέλος του αγώνα, δεν θα θεωρείτο σε τόσο μεγάλο βαθμό «άδικο» αν δεν έσωσε την παρτίδα ο ΑΠΟΕΛ στην εκπνοή.
Εδώ που τα λέμε, για όσους κάνουν λόγο για άδικα και δίκαια αποτελέσματα, με αφορμή το πως εξελίχθηκε ο αγώνας με τον Άρη, είναι πιο σωστό να επικρατήσει το πώς βλέπει κανείς το ποτήρι: Μισοάδειο ή μισογεμάτο.
Με τη διπλή ζώνη άμυνας που παρατάθηκε ο Άρης, εξ αρχής επικρατούσε η άποψη ότι ο ΑΠΟΕΛ θα πιέσει μεν, αλλά θα δυσκολευτεί να σκοράρει. Και έτσι έγινε. Φάσεις δημιούργησαν πολλές οι γαλαζοκίτρινοι και πριν δεχθούν γκολ και μετά. Υπήρχαν και αρκετές στιγμές όμως που εξουδετερώθηκαν από την ανασταλτική λειτουργία του αντιπάλου, ενώ συνεισφορά για την «Ελαφρά Ταξιαρχία» είχε με σπουδαίες αποκρούσεις ο Βανά Άλβες. Και άμα μιλάμε για την αξία του Βραζιλιάνου τερματοφύλακα του Άρη, το κάνουμε με τόσο εύκολο τρόπο, ανάλογο με την επεξήγηση της απαλοιφής του βουτύρου στο ψωμί.
Η ουσία είναι πως ο ΑΠΟΕΛ, ασχέτως αν δεν «λαβώθηκε», έχασε την ευκαιρία για ένα αποφασιστικό βήμα παραμονής του στην εξάδα
Από την άλλη όψη του νομίσματος, το πως παρατάχθηκε ο Άρης δεν έρχεται να «υποσκελίσει» την προσπάθεια, αφού ο ΑΠΟΕΛ αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες με τον Mάριους Στεπίνσκι που όχι μόνο είναι δύσκολο να μαρκαριστεί, αλλά και σωστά ξέρει να κρατάει την μπάλα και να την «σπάζει» δεξιά, αριστερά και κάθετα μπορεί με ευκολία. Όσο για τα «θέματα» που είχε με τον Σαβί Μπαμπίκα η άμυνα των πρωτευουσιάνων, επίσης είναι άξια αναφορά.
Οπόταν, οι οποιεσδήποτε «ανορθογραφίες» παρουσίασε ο ΑΠΟΕΛ στην ανασταλτική του λειτουργία, είχαν να κάνουν με την ικανότητα σπουδαίων αντίπαλων μονάδων, καθώς και με την απώλεια του Μάριους Λουντέμο που τραυματίστηκε. Με αφορμή, δε, την επιθετική δυστοκία, που είχαν οι γαλαζοκίτρινοι, έχει κι αυτό την εξήγησή του. Το γεγονός ότι ο ΑΠΟΕΛ δεν μετουσίωσε σε γκολ περισσότερες από τις πολλές ευκαιρίες που είχε, παρουσιάστηκε ως σύμπτωμα απέναντι στον Άρη και όχι ως αδυναμία. Ο όρος «αδυναμία» ίσχυε παλαιότερα και εδώ και λίγο καιρό, οι γαλαζοκίτρινοι δεν είχαν θέματα που αφορούν στο σκοράρισμα.
Οι πλείστες ευκαιρίες χάθηκαν καθαρά για λόγους αξίας της άμυνας και του τερματοφύλακα του Άρη, αλλά και σε επιθετικής ασυνεννοησίας σε κάποιες φάσεις όταν έπαιξαν μαζί οι Γκιόργκι Κβιλιτάια και Άντονν Μάγκλιτσα. Κάποιες απόψεις που αφορούν στην είσοδο του Τορνίκε Οκριασβίλι ως αλλαγή παρά του Γιώργου Εφραίμ ο οποίος προερχόταν από καλή εμφάνιση και καθοριστικό τέρμα και πιστευόταν ότι θα ήταν καλύτερα αν έπαιζε ο Κύπριος, ανήκουν στη «σφαίρα» της θεωρίας, αφού στην πράξη κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως θα ήταν τα δεδομένα σε αλλιώτικες αποφάσεις του Σωφρόνη Αυγουστή.
Η ουσία είναι πως ο ΑΠΟΕΛ, ασχέτως αν δεν «λαβώθηκε», έχασε την ευκαιρία για ένα αποφασιστικό βήμα παραμονής του στην εξάδα έχοντας και παιχνίδια λιγότερα και αφήνοντας πίσω του έστω προσωρινά Ομόνοια και Πάφος FC. Το δεδομένο είναι πως οι γαλαζοκίτρινοι απέδειξαν εκ νέου πως έχουν την ικανότητα να δώσουν συνέχεια στην ανοδική τους πορεία, ότι δεν υστέρησαν, τουναντίον υπερείχαν του αντιπάλου τους και πως αυτή η ομάδα που στα χέρια του Αυγουστή ισχυροποιήθηκε εμφανέστατα έστω κι αν τής πήρε σημαντικό χρονικό διάστημα, αρνείται να χάσει.
