15 χρόνια έχουν περάσει, λες και ήταν χθες. Το σκηνικό το λες και παράξενο. Δεν ήταν σύνηθες μέχρι τότε μια προσφυγική ομάδα από την Αμμόχωστο να αγωνίζεται σε αγώνα ποδοσφαίρου με τον κατακτητή. Και να τον κερδίζει κατακράτος, εντός αγωνιστικού χώρου...
Όλα αυτά που σας περιγράψαμε πιο πάνω, μοιάζουν σαν από σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Όμως, όλο αυτό το ζήσαμε και το ευχαριστηθήκαμε, όσο δεν πήγαινε άλλο.
Η Ανόρθωση πέτυχε κάτι «μαγικό» και ανεπανάληπτο στις 26 Ιουλίου 2005. Το να κερδίζεις μια τουρκική ομάδα με πολλαπλάσιο μπάτζετ έμοιαζε ουτοπικό και άνευ σκέψεως. Αλλά , ήταν κάτι που γράφτηκε ήδη σε περίοπτη θέση στα κιτάπια της ιστορίας με «χρυσά» γράμματα.
Ο Τιμούρ και οι ποδοσφαιριστές του κοίταξαν στα μάτια τους ακριβοπληρωμένους και αλαζόνες παίκτες της τουρκικής ομάδας. Σαν να ήταν ο Φρούσος, ο Νικολάου και οι υπόλοιποι αυτοί που κόστιζαν εκατομμύρια. Το πλέον σημαντικό είναι πως όλο αυτό ολοκληρώθηκε μια εβδομάδα αργότερα, σε ελληνικό έδαφος της Τουρκίας...
Τίποτα δεν μπορείς να ξεχάσεις από τότε. Το ματωμένο φρύδι και την φανέλα του «γίγαντα» Τσιταϊσβίλι, το πάθος του Φρούσου, την κραυγή του Νικολάου στο πρώτο γκολ, τα δάκρυα και η αφιέρωση στον Θεό από τον Αντώνη Γιωργαλλίδη. Τον Τιμούρ να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί. Ακόμα και την τεράστια χαμένη ευκαιρία του Καμπάνταη στο 1-0, την θυμάσαι με νοσταλγία και περισυλλογή.
Όλα έμοιαζαν τότε μαγικά και ονειρεμένα. Όλη η Κύπρος ενώθηκε και χάρηκε με τον θρίαμβο της ομάδας της Αμμοχώστου. Η ευχή είναι όλα αυτά να επαναληφθούν λίαν συντόμως. Η Ανόρθωση έχει δείξει τον δρόμο για το απίθανο που μπορεί να γίνει πιθανό...
