Η φωτογραφία του κειμένου, ξεκινώ με αυτό για να μην υπάρχει παρανόηση, δεν είναι από αγώνα της Ανόρθωσης αλλά της Ομόνοιας. Μας γαργάλισε τη μνήμη η εξέλιξη με το Γιάννη Χατζηβασίλη στην Ανόρθωση (δες ΕΔΩ) και θεωρήσαμε εκείνο το πανό των φίλων του «τριφυλλιού» από το 2014 ως ιδανική.
Η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί να εκπλήξει και κανέναν, αφού κακά τα ψέματα όταν ένας παίκτης δε γράφει λεπτό συμμετοχής σε μια ομάδα το αυτονόητο είναι πως θα του ζητήσεις να βρει μια άλλη ομάδα να παίξει. Το ό,τι ο ίδιος ο Γιάννης ενοχλείται από το γεγονός πως δεν του δόθηκε μια ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να κάνει, επίσης είναι αυτονόητο. Αν δεν τον ενοχλούσε δε θα έπρεπε να βρει άλλη ομάδα αλλά διαφορετικό επάγγελμα.
Το θέμα είναι πως έφυγε ο Φύτος, ο Εγγλέζου, ο Γιάννης, ο Λεμέσιος, ο Μάριος Στυλιανού. Έφυγαν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να παίξουν, ή τέλος πάντων χωρίς να μπορείς να πεις με σιγουριά αν κάνουν ή όχι. Ο Κετσπάγια τους έβλεπε καθημερινά, ξέρει καλύτερα. Όμως το κεφάλαιο «Κύπριοι» δεν μπορείς να μην το έχεις ανοιχτό αν είσαι η Ανόρθωση. Γιατί ελάχιστοι μπορούν να παίξουν; Για κάθε Αρτυματά βρίσκεις 10 Χατζηβασίληδες που τους κάνουμε 1-2 αφιερώματα όταν ανακοινώνονται, ρωτάμε καμιά φορά αν είναι τραυματίες και δεν παίζουν και μετά βγαίνει ένα… μονόστηλο πως αποχωρούν και αυτό είναι όλο.
Σε παλαιότερες εποχές, γινόταν έντονη συζήτηση πάνω στο θέμα από πλευράς του κόσμου της Ανόρθωσης ενώ τώρα όχι. Η παρουσία του Κετσπάγια φέρνει εμπιστοσύνη αλλά είναι η μια όψη του νομίσματος. Ο κόσμος πρώτα θέλει την ομάδα του να κερδίζει και μετά αν αυτό δε γίνεται ξεκινά το γαϊτανάκι: «πού εν οι Κύπριοι, γιατί δεν παίζουν τα μωρά της ακαδημίες, γιατί να έχω τον κάθε ξένο να με περιπαίζει». Αν ο κάθε Οκριασβίλι, Καλτσάς, κτλ πάει καλά και η ομάδα κάνει πρωταθλητισμό, δεν ασχολείται και κανείς. Ο Κετσπάγια με τις επιλογές του είχε την Ανόρθωση πρώτη και την γκρίνια στα χαμηλά.
Το θέμα είναι τι επιλογές κάνεις για την καριέρα σου. Ο Φύτος Κυριάκου μας είπε στον ΣΠΟΡ FM 95.0 πως πλέον προτιμά την ενδεκάδα της Δόξας και όχι τον πάγκο της Ανόρθωσης. Αυτή την απορία, πρέπει να απευθύνει στον εαυτό του κάθε Κύπριος παίκτης που παίρνει ευκαιρίες σε μια μικρομεσαία ομάδα όταν έρχεται η πρόταση από τις μεγάλες. Σίγουρα το οικονομικό, ειδικά όταν δυο χιλιάδες το μήνα μπορεί να είναι και 100% αύξηση στα λεφτά που παίρνεις, είναι τεράστιο κίνητρο όπως και το ενδεχόμενο να είσαι μέλος μιας ομάδας που παίρνει τίτλους ή διακρίνεται στην Ευρώπη. Όμως όταν περάσουν οι μήνες και η ευκαιρία δεν έρχεται, πόσο μέλος νιώθεις στην ομάδα;
Όπως και όλα στη ζωή, είναι θέμα επιλογών. Καλώς ή κακώς ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και ελάχιστοι Κύπριοι βρίσκουν το δρόμο για την ενδεκάδα σε μεγάλες ομάδες. Άστε που όσοι όντως έχουν την ποιότητα να καθιερωθούν προτιμούν, και πολύ καλά κάνουν, να φύγουν για το εξωτερικό.
Στο επόμενο «έλα παικταρά μου στην ομάδα και σε υπολογίζουμε πολύ», πρέπει να κάνεις μέσα σου τεστ αλήθειας στο συνομιλητή σου. Άμα υπογράψεις και μετά, είναι αργά πια.
