Είναι αυτή η εποχή του χρόνου που τα πράγματα απλοποιούνται αν είσαι ομάδα που χτυπάς τίτλους: μπαίνεις μέσα. Κερδίζεις; Γράφεις ιστορία. Χάνεις; Αποτυγχάνεις.
Η Ανόρθωση βρέθηκε από την εποχή της τρελής χαράς και της νιρβάνας στην ωμή πραγματικότητα μέσα σε 90 λεπτά στο «Δασάκι». Αν μπορεί να την αξιοποιήσει τη συντριβή, θα της κάνει καλό και θα είναι ένα λεπτό ενός μισάωρου αφιερώματος τον Μάιο για την πρωταθλήτρια Κύπρου. Αν δεν μπορεί, θα τη λένε όλοι ως την ήττα που έφερε κατάρρευση. Σκληρό; Ναι αλλά όσο και αληθινό. Ο πρωταθλητισμός τα ‘χει αυτά και φέτος η ομάδα τον βιώνει και στα καλά και στα στραβά.
Απομένουν 12 ή 14 ή 15 αγώνες. Την απάντηση θα την έχουμε μετά τον επαναληπτικό με τη Νέα Σαλαμίνα. Αν είναι 14, θα προστεθούν δυο ματς με τη δεύτερη αυτή τη στιγμή Ομόνοια. Αν είναι 15 με ένα ματς με κάποιον από Λεμεσό. Ντερμπάρες δηλαδή. Όπως τέτοιο είναι και το παιχνίδι με την ΑΕΚ. Τα εύκολα τελείωσαν, από εδώ και μπρος θα επιβιώσει όποιος αντέχει στα δύσκολα.
Αν ο Κετσπάγια εκτός από προπονητής ήταν και παίκτης, θα έλεγες πως αυτά τα ματς είναι εκείνα που τον φτιάχνουν και μην τη φοβάσαι την ομάδα του. Μην αρχίσουμε να γράφουμε αγώνες δε θα μας χωρά ακόμα και το…ίντερνετ. Δεν είναι όμως. Πρέπει να κάνουν τη δουλειά οι παίκτες του, στην πλειοψηφία τους έμπειροι αλλά δείχνουν να είναι εκτός ρυθμού.
Με τη Νέα Σαλαμίνα παίζει τον έναν στόχο και την αυτοπεποίθησή της η «Μεγάλη Κυρία». Δε θα βγει στους δρόμους αν περάσει, αλλά θα μεγαλώσει ο προβληματισμός αν δεν τα καταφέρει. Η ώρα που ξεχωρίζουν οι δυνατοί είναι εδώ και στο «Α. Καρράς» όσοι εργάζονται το κατάλαβαν με πολύ άσχημο τρόπο.
Δεν ξέρει κανείς τι θα καταφέρουν τον Μάη, αλλά είναι ακόμα πρώτοι στο πρωτάθλημα και μέσα στο κύπελλο. Στα πόδια τους να το λέμε και να το γράφουμε αυτό και αύριο βράδυ.
