
Η νίκη της Ανόρθωσης στο Παραλίμνι ήταν σπουδαία. Από κάθε άποψη. Αυτή συνδυάστηκε και με επιθετικό ποδόσφαιρο στην μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού. Κάτι που δεν είχαμε δει στα προηγούμενα παιχνίδια.
Αυτό δεν ήταν το μόνο θετικό στοιχείο. Η επιστροφή του Τορνίκε Οκριασβίλι στο αρχικό σχήμα έφερε δύο γκολ για τον ίδιο και πάμπολλες επιθετικές ενέργειες. Το πόσο της είχε λείψει αυτούς τους μήνες, δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια...
Στα ίδια, περίπου, επίπεδα κυμάνθηκε και η απόδοση του Δημήτρη Χριστοφή. Δεν είναι υπερβολή να τονίσουμε πως ο έμπειρος Κύπριος ακραίος επιθετικός έκανε το καλύτερο του παιχνίδι με την φανέλα της Ανόρθωσης. Διαρκής πηγή κινδύνου, πολλά τρεξίματα και ενέργεια. Αυτό που του έλειψε ήταν η αποτελεσματικότητα. Αυτή ίσως να έρθει στα επόμενα παιχνίδια, αν και η σημερινή άφησε υποσχέσεις...
Η διάταξη ήταν ορθολογική σε γενικότερο βαθμό, με διάθεση και όρεξη από τους πλείστους ποδοσφαιριστές να υπάρχει. Θα μπορούσαν να επιτευχθούν και περισσότερα γκολ, όμως ο σκοπός... αγίασε τα μέσα, ειδικότερα προς στο τέλος.
Στην αντίπερα όχθη, η συνολική αμυντική λειτουργία στο τέρμα του Θεοδώρου δεν ήταν η πρέπουσα. Όπως επίσης και η αδικαιολόγητη οπισθοχώρηση στα τελευταία στάδια του παιχνιδιού. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτούργησε στην εντέλεια και ο σκοπός επιτεύχθηκε, έστω και με κόπο.
Με αυτά και με αυτά, ο Τιμούρ Κετσπάγια και οι ποδοσφαιριστές του βρίσκονται στο -5 από την κορυφή, κάνοντας ένα βήμα προς στην σωστή κατεύθυνση. Σε γενικότερη ανάλυση, το συμπέρασμα είναι πως το... πράγμα αρχίζει να «ομορφαίνει» και να βελτιώνεται, στην τελική ευθεία της σεζόν.
Ακολουθεί η Δόξα εντός έδρας πριν τα κρίσιμα των πλέι οφ και μια ανάλογη συνέχεια μοιάζει ως αδήριτη ανάγκη...