Ένα μεγάλο «χαστούκι» δέχθηκε σήμερα η Ανόρθωση απ’ τον Άρη καθώς με την ήττα της στο «Παπαδόπουλος» έμεινε στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας και εκτός Ευρώπης. Μια χρονιά η οποία αν και ξεκίνησε με την μεγάλη επιτυχία και την είσοδο στους ομίλους του Europa Conference League εξελίχθηκε με τον χειρότερο τρόπο μένοντας εκτός Ευρωπαϊκών διοργανώσεων σε ένα πρωτάθλημα 12 ομάδων με 5 εισιτήρια.
Μια πάνω… μια κάτω ομάδα και Τιμούρ
Το πρώτο άτομο που ασφαλώς και φέρει ευθύνη είναι ο προπονητής της ομάδας, Τιμούρ Κετσπάγια. Σε κάθε αποτυχία η μεγαλύτερη ευθύνη είναι στον εκάστοτε τεχνικό, ο οποίος έστησε και στελέχωσε την ομάδα όπως ήθελε. Με μεγαλύτερο μπάτζετ απ’ το περσινό ο Γεωργιανός τεχνικός παρά την ονειρική επιτυχία της Ευρώπης είδε την ομάδα να δέχεται τη «σφαλιάρα» του πρωταθλήματος.
Τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της ομάδας ήταν τεράστια (ίσως περισσότερα από όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος) και αυτό ακριβώς πλήρωσε. Μια ομάδα που στην πράξη ήταν ικανή ανατρέψει παιχνίδια που έμοιαζαν τελειωμένα, όπως για παράδειγμα αυτό κόντρα στον Απόλλωνα στο Τσίρειο που έχανε με 2-0 απ’ το 10’ και κατάφερε να ισοφαρίσει στο τέλος, ενώ την ίδια ώρα ήταν ομάδα που μπορούσε να χάσει απ’ την ΠΑΕΕΚ, τον Ολυμπιακό και τη Δόξα.
Γενικότερα η ομάδα ήταν μια πάνω, μια κάτω και το ίδιο ακριβώς ισχύει για τον Τιμούρ Κετσπάγια. Όσο ήταν ήρεμος η Ανόρθωση έμοιαζε ικανή για να τερματίσει στην πρώτη θέση, να βγάζει αυτοματισμούς, ωραίους συνδυασμούς και να σκορπά κάθε αντίπαλη άμυνα. Όταν όμως συνέβαινε το αντίθετο, η «κυρία» δεν θύμιζε σε τίποτα ομάδα…
Δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι ποδοσφαιριστές
Εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να φέρει ευθύνη μόνο ο προπονητής. Αρκετοί ποδοσφαιριστές κινήθηκαν σε ρηχά νερά αν όχι σε όλη τη χρονιά, σε μεγάλο μέρος της. Κυριότερο πρόβλημα στο κέντρο της άμυνας αλλά και στην κορυφή της επίθεσης. Η ομάδα έχασε μπόλικους βαθμούς από λάθη των αμυντικών της, ενώ ταυτόχρονα Λάφερτι, Κατσιαράβα, Ρουσιάς και Νόβοτνι δεν κατάφεραν ποτέ να κουβαλήσουν την ομάδα στην «πλάτη» τους ως επιθετικοί. Η εξάρτηση απ’ τον Ουάρντα και τον Λάζαρο ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα όταν οι δυο τους δεν βρίσκονταν σε καλή ημέρα η ομάδα είχε πρόβλημα.
Μεταγραφικές… αποτυχίες
Απ’ το καλοκαίρι κιόλας αρκετοί παίχτες που ήρθαν στην ομάδα δεν κατάφεραν να βοηθήσουν καθόλου. Ο Λάφερτι ήρθε ως «κανόνι» και εκ των πραγμάτων στο άκουσμα του ονόματος αυτό θα περίμενε κανείς, όμως στο γήπεδο ήταν ένα μεγάλο μηδενικό. Ο Αραγιούρι έπαιζε ασταμάτητα (Πάφος, Euro, Ευρώπη, Πρωτάθλημα κλπ) με αποτέλεσμα να μην θυμίζει σε τίποτα τον αρχηγό της Εθνικής Φιλανδίας και να χρειαστεί μπόλικο χρόνο για να βρει τον εαυτό του. Ο Πόποβιτς ήρθε με τεράστιες προσδοκίες όμως δεν πρόσφερε καθόλου, ενώ γενικότερα η ομάδα έμοιαζε να έχει πολλά κενά.
Απ’ την άλλη τον Γενάρη κι ενώ η ομάδα είχε ανάγκη για ποιοτική ενίσχυση αυτή δεν ήρθε ποτέ. Ο Νόβοτνι αν και ξεκίνησε καλά στην πορεία χάθηκε, ο Βερχόβετς έδωσε κάποιες βοήθειες χωρίς όμως να κάνει τη διαφορά, ενώ ο Εσκοβάλ όχι μόνο άργησε να πάρει χρόνο συμμετοχής, αλλά ακόμη κι όταν το έπραξε δεν τα κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες.
Απ’ τις στάχτες… αναγέννηση
Ακόμη όμως κι αν η χρονιά είναι αποτυχημένη στην Ανόρθωση υπάρχει πίστη για την επόμενη μέρα. Ο Νεόφυτος Λάρκου αναλαμβάνει ως τεχνικός διευθυντής, ενώ ο Σάββας Δαμιάνου αναλαμβάνει ρόλο σκάουτερ. Η γενική αναδιοργάνωση είναι μια καλή ευκαιρία ώστε να μπουν γερά θεμέλια στην ομάδα για την επόμενη μέρα. Ασφαλώς το έργο χωρίς την Ευρώπη είναι δύσκολο, όμως εκ των πραγμάτων τόσο ο Νεόφυτος Λάρκου όσο και ο Τιμούρ Κετσπάγια έχουν δείξει στο παρελθόν πως ξέρουν τη δουλειά για την αναγέννηση μιας ομάδας. Κλειδί όμως η σωστή επικοινωνία και αν όντως οι τρεις λειτουργήσουν αρμονικά με σωστή επικοινωνία οι πιθανότητες να πετύχει η Ανόρθωση αυξάνονται δραματικά.
