Ο απόηχος μιας νίκης επί του ΑΠΟΕΛ, ειδικά στην εποχή μας που αυτές δεν είναι αναμενόμενες καθώς αραίωσαν, είναι λογικό να κρατά λίγο παραπάνω όμως στην Ανόρθωση ήδη βλέπουν μπροστά μιας και ακολουθούν δυο ματς σε πέντε μέρες.
Ξεκινά το κύπελλο με τον Ολυμπιακό και ακολούθως Ομόνοια σε ένα ακόμα σπουδαίο συναπάντημα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, που μια ομάδα έχει ξαφνική απογείωση από μια σεζόν σε άλλη, συνηθίζεται να ψάχνουμε το μυστικό πίσω από αυτό που βλέπουμε. Τέτοια όμως στη φετινή Ανόρθωση δεν υπάρχουν.
Είναι μια ομάδα που έζησε ως το σημείο αναφοράς του κυπριακού ποδοσφαίρου στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 και βίωσε δόξες μεγάλες κάτι που έχτισε μια νοοτροπία νικητή στις τάξεις του κόσμου της. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: από τη σεζόν 1990-91 μέχρι το 1999-2000 είχε τερματίσει πέντε φορές στην πρώτη θέση και τέσσερις φορές στη δεύτερη. Τη δεκαετία του 2000 πήρε λιγότερα πρωταθλήματα, δυο, αλλά βίωσε την ευρωπαϊκή καταξίωση που την κράτησε ψηλά στη συνείδηση του φίλαθλου κοινού.
Είναι αλήθεια πως σε αυτή τη δεκαετία έτυχε διαχείρισης το ποδοσφαιρικό τμήμα που πόρρω απείχε από αυτή τη νοοτροπία, όμως το βασικότερο συστατικό που είναι ο κόσμος δεν άλλαξε. Έμεινε σταθερός στις απαιτήσεις του από την ομάδα και όταν έβλεπε πως δεν έχει ικανά στελέχη το ποδοσφαιρικό τμήμα να χτυπήσει τίτλους ξεσπούσε.
Για αυτό φέτος, που επέστρεψε ένας άνθρωπος που συνδέθηκε με τίτλους και διακρίσεις, ο κόσμος στηρίζει μαζικά και στα δυο μεγάλα ντέρμπι με Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ τίγκαρε το «Παπαδόπουλος». Με τους οργανωμένους έξω και όχι μέσα βέβαια, αλλά αυτή είναι άλλου είδους συζήτηση.
Είναι κάτι που ευκολύνει και το έργο του Τιμούρ, αφού όντας στον πάγκο της Ανόρθωσης μπορούσε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε να πει πως κατευθείαν θα φτιάξει ρόστερ να χτυπήσει τίτλο. Της Ανόρθωσης που έζησε ο ίδιος και ως παίκτης και ως προπονητής, όχι αυτής που βολόδερνε τα τελευταία χρόνια. Της Ανόρθωσης που νιώθει πως της επιτρέπεται να ονομάζει τις μετοχές της Champion Shares και να τις συνδέει με πρόκριση σε ομίλους κυπέλλων Ευρώπης τη στιγμή που έπαιξε εκεί μόνο μια φορά τα τελευταία έξι χρόνια και μάλιστα βίωσε αποκλεισμό-ντροπή από τη Λάτσι!
Το dna του νικητή όμως έμεινε κοιμώμενο αλλά ζωντανό: το κρατούσε ο κόσμος της ομάδας μέσα του και τώρα βλέπεις παίκτες που τώρα ήρθαν να ματώνουν στο γήπεδο για να τον ικανοποιήσουν. Σαν τη λάβα, που έγραψε κάποτε η Νικολακοπούλου και τραγούδησε η Πρωτοψάλτη. Μεγάλη υπόθεση η νοοτροπία του κόσμου σε μια ομάδα.
Υ.Γ.: Γράψαμε πριν το ματς με ΑΠΟΕΛ πως ήταν η τελευταία πίστα αυτό το ματς για να δείξει η ομάδα του Τιμούρ πως μπορεί να τα βάλει με τον μόνιμο πρωταθλητή. Την είδαμε και πλέον το κομμάτι των αποδείξεων σταματά. Από εδώ και πέρα, απλά διεκδικεί το πρωτάθλημα. Ίσως το πάρει, ίσως και όχι αλλά συμπεριφέρεται σαν κανονική Ανόρθωση.
Υ.Γ. (1): Είπε ο Γκαλίτσιος στη Cytavision σε ερώτηση για τις φωνές που έφαγε για ένα φάουλ που έκανε στο ντέρμπι: «Άμα ξέρεις την τρέλα του Τιμούρ απλά το ακούς και προχωράς». Για αυτό επιμένει τόσο να φέρνει παίκτες που τους ξέρει και τον ξέρουν. Άμα τα βρίσκεις με την τρέλα του, «πεθαίνεις» για χάρη του.
