Χρήστος Ζαβός
Υπάρχουν τρεις εκδοχές για το πώς μπορεί κανείς να προσεγγίσει το κάζο στο Δασάκι.
Εάν προσεγγίσουμε την Ανόρθωση ως την πρωτοπόρο που θέλει να φέρει το πρωτάθλημα στο Παπαδόπουλος, τότε η εμφάνιση είναι για πρόστιμο από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Εάν το δούμε κάπως πιο light και σκεφτούμε ότι η Ανόρθωση είναι μια ομάδα που χτίζεται για να διεκδικήσει από του χρόνου το πρωτάθλημα, τότε τίποτα δεν είναι τυχαίο αφού ως τέτοια και λίγα έφαγε.
Αν είναι όμως να την προσεγγίσουμε ως Ανόρθωση, τη «μεγάλη Κυρία», το καμάρι της Αμμοχώστου και την μεγαλύτερη κατά πολλούς ομάδα του νησιού, τότε κύριοι σοβαρευτείτε.
Δεν είναι ούτε η ήττα, ούτε ακόμη και η πεντάρα. Είναι ακριβώς, η λειψή, ερασιτεχνική, χωρίς συναίσθημα εμφάνιση που πραγματοποίησε στις 23 Φεβρουαρίου του 2020 και ντρόπιασε την ιστορία της.
Υπάρχουν επίσης δύο διαφορετικές σχολές σκέψεις. Η μια που λέει ότι ήταν απλά μια τραγική μέρα και αρκείται επίσης σ’ αυτό το άνευ επιχειρημάτων ισχυρισμό ότι «είμαστε πρώτοί και συνεχίζουμε» και η άλλη που ισχυρίζεται ότι εάν συνεχίσει στο τέμπο που εδώ και καιρό κινείται, τότε θα φάει τα μούτρα της.
Να με συγχωρέσεις, θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Και επειδή τα γραπτά μένουν αμέσως μετά το ματς με τον ΑΠΟΕΛ γράψαμε αυτά εδώ (δες εδώ) θέλοντας έτσι να διαφοροποιηθούμε από το για μένα αδύνατο επιχείρημα του «είμαστε πρώτοι».
Τα λέγαμε και τα γράφαμε και μετά τον Ολυμπιακό στη Λευκωσία ότι εμφανίσεις σαν αυτές που πραγματοποιεί τον τελευταίο καιρό απλά την απομακρύνουν από ένα γεγονός που πριν λίγο καιρό έμοιαζε και μοιάζει ακόμη, εφικτό όσο ποτέ άλλοτε… το πρωτάθλημα.
Λίγο οι αλλοπρόσαλλες τακτικές του Τιμούρ… από το 4-6-0 με τον ΑΠΟΕΛ μέχρι το συντηρητικό πλάνο κόντρα στον Ολυμπιακό με Χριστοφή κορυφή, μέχρι τις επιλογές των παικτών σε θέσεις που αποδεδειγμένα δεν μπορούν (Αρτυματάς δεξί μπακ, Ντουρίς αριστερό εξτρέμ) η Ανόρθωση από τα τέλη Ιανουαρίου και έπειτα παρουσιάζεται ως μια ομάδα που δεν πιστεύει γενικώς στον εαυτό της.
Και το χειρότερο δε, είναι ότι κάθε εβδομάδα εγκαταλείπει το ένα πίσω από τ' άλλο όπλο της που την έφεραν ως εδώ. Πρώτο και καλύτερο τον Ράγιος. Ένα ματς τον άφησε εκτός με τη Σαλαμίνα στο κύπελλο και αναγκάστηκε να τον χρησιμοποιήσει σώζοντας την παρτίδα. Από τον Αύγουστο και έπειτα δεν είναι ότι δεν ξεκουράζεται δεν άλλαξε και κάτι μες το παιγνίδι που θα τον απαλλάξει αυτόν αλλά και την ομάδα από τα πόδια του. Να δεις που άμα συνεχιστεί έτσι θα φταίξει ο Ράγιος.
Το δεύτερο και σημαντικότερο όπλο είναι φυσικά η άμυνα. Η καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος, που έμοιαζε με μπετόν πρώτης επιλογής, γίνεται πλέον έρμαιο στις ορέξεις των Κονέ και Ηλία, του Κίνγκσλευ η του Ψάλτη. Βργκτς και Σίντεφελντ αλλά και ο Σελίν ή ο Γκαλίτσιος, έσκασαν μ’ αποτέλεσμα να χάνουν στον αέρα και στο έδαφος.
Και το χειρότερο, δεν υπάρχουν λύσεις από πίσω γιατί κανείς δεν φρόντισε να υπάρχουν. Ρε με τον ΑΠΟΕΛ ή την Ομόνοια, ρε με τη Δόξα ή τον Παρνασσό στο χάντμπολ η τετράδα δεν αλλάζει μ’ αποτέλεσμα να κλατάρει. Και δεν έχει κλατάρει χθες με τον Εθνικό. Με τον Ολυμπιακό ήταν χάλια, με τον ΑΠΟΕΛ μόλις και που γλύτωσαν τα τελευταία είκοσι λεπτά, με τη Σαλαμίνα έγραψαν άλλα δύο και χθες… άστα να πάνε. Να δεις που άμα συνεχιστεί έτσι θα φταίξει ένας απ’ αυτούς.
Το τρίτο και σημαντικότερο όπλο είναι το Αντώνης Παπαδόπουλος και ευτυχώς ακόμη διατηρείται. Δεν το κάνει η καρδιά μου να σου γράψω τι θα συμβεί άμα συνεχίσουν έτσι.
Ούτε και θα μπω στην θεωρητική κουβέντα περί κούρασης, έλλειψης επιλογών στο ρόστερ και λανθασμένες κινήσεις τον Ιανουάριο μολονότι είναι πολύ σημαντική και δεν την υποτιμώ καθόλου.
Αλλά όπως και να το δεις, όσο Ανορθωσιάτης και αν είσαι, όσο προστατευτικός είσαι απέναντι στην ομάδα σου, ο πιο αισιόδοξος του κόσμου όλου να λογίζεσαι το χθεσινό με τον Εθνικό δεν μπορεί παρά να τους επισημάνεις με ειλικρίνεια τον τίτλο του κειμένου… Κύριοι σοβαρευτείτε.
