Ήταν το τρίτο σερί εντός έδρας σημαντικό παιχνίδι για την Ανόρθωση και το πρώτο που δεν κέρδισε, αλλά ο αγώνας αυτός ήταν από τους πλέον χρήσιμους για τον Κετσπάγια από πλευράς ανάλυσης.
Για άλλη μια φορά η αίσθηση που σου έδινε το παιχνίδι είναι πως η ομάδα της Αμμοχώστου ήταν η καλύτερη από τις δυο, όμως υπάρχουν αιτίες και εξήγηση για το γεγονός πως δεν κέρδισε. Τόσο από το μεγάλο της όπλο, στημένες φάσεις, όσο και από ροή αγώνα τις καθαρές ευκαιρίες τις είχε, δεν υπήρξαν όμως τα πολύ μεγάλα τελειώματα.
Ο Σαντίκ, ο Ντούρις και ο Κατσαράβα πήραν όλοι χρόνο στο ίδιο παιχνίδι για πρώτη φορά, είχαν και οι τρεις τις στιγμές τους αλλά παράμειναν για πέμπτο ματς χωρίς γκολ τα φορ. Είχε κι ο Μανθάτης τη δική του, ο Σίφο, ο Ράγιος, ο Καλτσάς όλοι το προσπάθησαν αλλά δεν τους βγήκε το γκολ. Ο Τιάγκο έσωσε στη γραμμή δυο φορές, ο Φαμπιάνο και γενικότερα πάντα σε όλες τις στιγμές είτε το τελείωμα δεν ήταν «γεμάτο» όπως λέμε είτε βρισκόταν κάποιος με τα «πράσινα» να σώσει.
Από την άλλη, δεν αντιμετώπισαν τις πολύ μεγάλες φάσεις στη δική τους εστία όμως υπήρχαν διαστήματα άγχους που πολύ εύκολα μπορούσε να μπει το γκολ. Ο Λόρια δείχνει και πάλι σταθερότητα, αν και υπήρχαν στιγμές ασυνεννοησίας που μπορούσαν να στοιχίσουν.
Το κεφάλαιο «γκολ από τα φορ» απασχολεί όσο δεν έρχονται από αυτούς τα γκολ που χρειάζονται και ήταν δεδομένο πως κάποια στιγμή θα το πλήρωνε η ομάδα. Δεύτερη απώλεια με το ίδιο σκορ, 0-0, δείγμα του γεγονός πως όποτε βρήκε γκολ κέρδισε. Δέχθηκε μέχρι τώρα δυο, καλός απολογισμός, ενώ στη μεσαία της γραμμή δε βρέθηκε ακόμα αντίπαλος να πεις πως την «κατάπιε». Σαφώς από όσους είχε απέναντι, η Ομόνοια της το έκανε πολύ πιο δύσκολο και την ανάγκασε σε πολλά λάθη.
Σε γενικές γραμμές, δυο βαθμοί χαμένοι εντός σε ντέρμπι κρίνονται αν είναι καλό ή κακό από το τι θα κάνεις στο εκτός. Όλα δείχνουν πως με την Ομόνοια θα παλέψουν κι άλλες φορές φέτος και όσο κυλούν τα ματς, ο Κετσπάγια έχει επιχειρήματα να δικαιολογήσει αυτό που έλεγε από τον Μάη: πως η ομάδα που θα φτιάξει δε θα έχει να ζηλέψει πολλά από κανέναν.
