Χρήστος Ζαβός
Φτου… να μην το ματιάσουμε το παιδί, αλλά με τέτοια εμφάνιση, όχι απλά γέμισε ελπίδες τον κόσμο, θύμισε σε όλους εμάς και τι σημαίνει επιθετικός κορυφής, καρυδάτος, ποιοτικός, ηγετικός και ότι και να πεις μέσα είσαι.
Και ιδιαίτερα στους οπαδούς της ομάδας, που πέρσι έβλεπαν έναν Ντουρίς στραπατσαρισμένο και έναν Κατσιαράβα που ποτέ δεν στέριωνε μες στην περιοχή, κουβαλώντας την μπάλα από δω και από κει.
Ενώ τούτος, στο St Jacob, ήταν άλλου παπά ευαγγέλιο. Ρε με την πλάτη, ρε πρόσωπο με πρόσωπο, ρε στην επιτόπια τρίπλα, στο στήσιμο, στις τοποθετήσεις, στην ψυχή και στην πρωτοβουλία ήταν… μη με πεις υπερβολικό, μισή ομάδα μόνος του.
Τώρα να μου πεις, «καλά μην τρελαίνεσαι, αφού με τον Κατσαράβα μοιράζονται τη θέση του βασικού στην Γεωργία», αλλά να με συγχωρέσεις την απόδοση που είχε ο Κβιλιτάια, όχι απλά δεν την είδαμε από τον Κατσαράβα… καλά, καλά πάει καιρός να δούμε τέτοιο σέντερ φορ στα κυπριακά γήπεδα.
Καμία σχέση με το άναρχο και καμιά φορά ανούσιο παιγνίδι του ψηλού, ο Κβιλιτάια έκανε μια μεστή εμφάνιση, ολοκληρωμένη, σε σημείο που σκέφτεσαι αυτό που λεν οι Άγγλοι… too good to be true. Πολύ καλό για να είναι αληθινό, δηλαδή.
Δεν ξέρω, ούτε και γνωρίζω τον παίκτη, πολύ περισσότερο δεν ξέρω πως θα του κάτσει το κυπριακό ποδόσφαιρο ή ακόμη και η θέση του στην Ανόρθωση, αλλά αυτό που είδαμε εκ μέρους του, μες στην Ελβετία ήταν από τις πιο ολοκληρωμένες εμφανίσεις επιθετικού των τελευταίων χρόνων.
Όλα αυτά για την εμφάνιση του και μόνο στην Ελβετία. Γιατί ναι μεν δείχνει να ξέρει όσο λίγοι πως κρατιέται η μπάλα στα πόδια, αλλά ο λόγος που αγωνίζεται είναι να βάζει γκολ. Τον πληρώνεις δηλαδή ένα παχουλό συμβόλαιο που ακουμπά τις 250 χιλιάδες, για να στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό.
Και εξ όσων βλέπω τα στατιστικά του, μηχανή του γκολ δεν τον λες. Άμα εξαιρέσεις μια χρονιά που έκανε στο πρωτάθλημα της Γεωργίας πριν από τέσσερα χρόνια που σκόραρε 24 γκολ ή μια σεζόν του στη Ραπίντ Βιέννης που έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα 10 φορές, στις υπόλοιπες χρονιές δεν σκόραρε περισσότερες φορές απ’ ότι τα δάχτυλα τους ενός χεριού.
Αυτό ίσως να μην λέει τίποτα, μπορεί να λέει και πολλά. Το θέμα είναι πως θα αξιοποιηθεί από τον Τιμούρ και τον τρόπο παιγνιδιού της ομάδας. Τώρα θα μου πεις είναι και ο Μίχα και μαζί θα κάνουν παπάδες. Σωστή και βάσιμη η προσδοκία σου, αλλά είναι προσδοκία και όχι συμπέρασμα.
Έχει πάντως ενδιαφέρον να δούμε, πως θα του κάτσει η Ανόρθωση και το παιγνίδι της και κυρίως πως θα το επηρεάσει ο ίδιος. Γιατί φέτος, δεν θα σταματήσω να το λέω, είναι πολλές οι απορίες που δημιουργούνται, δυστυχώς όχι μόνο επιθετικά αλλά και αμυντικά. Αλλά αυτά είναι και πάλι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν χρειάζεται γκρίνια και μουρμούρα.
Ελπίδα χρειάζεται και θετική σκέψη. Και άμα θυμηθείς την εμφάνιση του Κβιλιτάια απέναντι στη Βασιλεία, μόνο χαμόγελο θα σου προκαλέσει. Και ελπίδα…
