Χρήστος Ζαβός
Δεν ξέρω πως θα ήταν άμα έπαιζες στο Άμστερνταμ με τον Άγιαξ. Θα έβαζες δέκα αμυντικούς και έναν τερματοφύλακα να γίνουν ένδεκα;
Οκ, να προστατέψεις την ομάδα το καταλαβαίνω. Αλλά να πας μες στο ΓΣΠ, λες και παίζεις την Ντόρτμουντ στο Βεστφάλεν είναι νομίζω ακραίο.
Ξεκινά το ματς και βλέπεις τους τρεις στόπερ να πλαισιώνονται στην άμυνα από Νιλς στα δεξιά και Γουίλερ αριστερά. Πέντε στο σύνολο.
Και μπροστά τους οι Γκαστανάγκα, Νταβόρ και στ’ άκρα τους οι Τόρες και Αβραάμ. Και βλέπεις τον Κάρλος και νομίζεις ότι τσακώθηκε με όλους τους υπόλοιπους και είναι παλιοχαρακτήρας.
Εννέα από τους δέκα είχαν το μυαλό τους στην άμυνα!! Άμα προσθέσεις και τον Βοζίνια; Μέχρι να τσιμπηθείς και να καταλάβεις τι γίνεται, και έχεις και τον άλλο δίπλα σου, που είναι στην κοσμάρα του και νομίζει ότι το βράδυ θα τα πιεί γιατί η ομάδα θα φέρει το διπλό, κάνουν οι άλλοι έναν αυτοματισμό, δύο πάσες και ο Λούκας τρυπά την άμυνα και τον Βοζίνια μαζί.
Και να ήταν μόνο αυτό; Τρως το γκολ και δεν βλέπω ν’ αλλάζουν κάπως τα πράγματα. Δηλαδή αυτό που λέμε plan B, ούτε για δείγμα. Πίσω εκεί, να βλέπεις τους αντιπάλους να ψάχνονται πως θα στη κάνουν.
Φορτσάρει ο Κερκέζ πάνω στον Τάμαρι με τον Γουίλερ, ο οποίος στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά όντως δεν παίρνει τη μπάλα αλλά την κάνουν με τον Σόουζα από τον άξονα, τους Μπέζιακ και Ζοαζίνιο από αριστερά και τον Μιχαήλοβιτς που ερχόταν από πίσω.
Και σε πιέζουν και μέχρι να αποσυμφορήσεις την κατάσταση, μέχρι ν’ αλλάξεις την πρώτη πάσα έλεγες δέκα φορές το πάτερ ημών μήπως και γλυτώσεις. Δεν κύλαγε η μπάλα μπροστά. Και πώς να κυλήσει να μου πεις, αφού όλοι ήταν ταμπουρωμένοι ενώ ο χαφ που θα κρατήσει τη μπάλα έλειπε παντελώς από την ομάδα. Παντελώς. Ο μοναδικός που διέθετες ήταν ο Γερολέμου αλλά όπως καταλαβαίνω θα τον δούμε στην Β φάση του Β’ ή του Ά γκρουπ.
Και η αμυντική λειτουργία ήταν να μην τους βλέπεις. Βοζίνια και Ντόσα αντάλλαξαν καμιά δεκαριά διαλόγους, χωρίς όμως μάλλον να καταλήγουν σε κάποιο συμπέρασμα.
Γενικώς η ομάδα, άμα εξαιρέσεις το πρώτο εικοσάλεπτο που ανέβηκε, κυρίως από τα’ άκρα, έχοντας όμως στις πλάτες της δύο γκολ, ήταν μια ομάδα που δεν θέλεις να την θυμάσαι.
Το απόλυτο ξενέρωμα. Ήταν λες και συμπορεύτηκε με τη μιζέρια εκείνη που την ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια και κυρίως τους τελευταίους μήνες.
Και είναι κρίμα γιατί όντως τόσο ο Κερκέζ όσο και οι παίκτες του είναι αυτοί που κρατούν λίγο τη ζωντάνια μες στην ομάδα. Οπουδήποτε αλλού και να κοιτάξεις… η «κίτρινη Πολιτεία» μοιάζει μουντή και γκρίζα.
