Τελειώνει το ημίχρονο, βγαίνει η κάρτα της στατιστικής και βλέπεις έξι τελικές από τη μία, μηδέν από την άλλη. Ποσοστό κατοχής 72-38. Και πρώτο και κυριότερο, το σκορ στο 1-0. Οι αριθμοί αρκούσαν από μόνοι τους για να αντιληφθεί οποιοσδήποτε πώς πήγε το πρώτο ημίχρονο, ακόμα κι αν δεν παρακολούθησε λεπτό.
Η κυριαρχία της ΑΕΛ στα πρώτα 45’ του ματς με τον Ολυμπιακό ήταν ολοκληρωτική. Οι παίκτες του Κέρκεζ ανέλαβαν την πρωτοβουλία με το που πάτησαν χορτάρι κι έστω κι αν τους πήρε λίγο χρόνο μέχρι να αρχίσουν να απειλούν σοβαρά την εστία του Μολ, στο τελευταίο κομμάτι του ημιχρόνου έφτιαχναν ευκαιρίες κατά βούληση, σε διαδοχικές επιθέσεις, μέχρι να σκοράρουν στην τελευταία φάση δίνοντας την εντύπωση πως το νερό μπήκε στ’ αυλάκι.
Ωστόσο, οι «γαλαζοκίτρινοι» κατέβηκαν στα αποδυτήρια με το κουστούμι του Δόκτωρ Τζέκιλ και βγήκαν απ’ αυτά για το δεύτερο ημίχρονο με τη φορεσιά του Μίστερ Χάιντ. Από κυρίαρχοι έγιναν παθητικοί, έδωσαν στον αντίπαλο τα μέτρα που χρειαζόταν στο γήπεδο για να κρατήσει περισσότερο την μπάλα και, γενικώς, δεν είχαν στο παιχνίδι τους κανένα από τα στοιχεία που είχε κάνει την εμφάνισή τους τόσο επιβλητική στο πρώτο ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός το εκμεταλλεύτηκε, βρήκε τις ευκαιρίες του και στο τέλος το γκολ που στέρησε από την αντίπαλό του την ευκαιρία να ντουμπλάρει νίκες και βαθμούς.
Ο τραυματισμός του Έουλερ στέρησε από την ΑΕΛ το πιο επικίνδυνο επιθετικό της όπλο και ίσως να έπαιξε τον ρόλο του στην αδυναμία που έβγαλε τόσο στο να κρατήσει μπάλα, όσο και στο να δημιουργήσει στο β’ ημίχρονο. Είναι ενδεικτικό ότι η μοναδική τελική προσπάθεια που καταγράφηκε στο δεύτερο 45λεπτο ήταν από δικό του σουτ, χώρια τα όσα έκανε (από ευκαιρίες μέχρι την ασσίστ) στο πρώτο.
Τέτοια αλλαγή στην εικόνα της ομάδας, ωστόσο, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα αυτού και μόνο. Η καθίζηση μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι η ΑΕΛ έψαξε να διατηρήσει τα κεκτημένα με λάθος τρόπο. Αντί να της δώσει ενέργεια και ώθηση να συνεχίσει να κάνει το παιχνίδι της, το γκολ που έβαλε την έκανε άτολμη και συντηρητική, της δημιούργησε την ψευδαίσθηση (όπως αποδείχτηκε) πως ο αντίπαλος δεν θα μπορέσει να βρει απάντηση και ότι θα της ήταν αρκετό.
Και θα μπορούσε αν δεν γινόταν το διπλό λάθος στη φάση του 83’. Όπως θα μπορούσε να έπαιζε στο ίδιο τέμπο σ’ όλο το παιχνίδι και πάλι να μην κέρδιζε. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ωστόσο, το πρόσωπο του πρώτου ημιχρόνου είναι αυτό που της ταιριάζει. Ειδικά σε τέτοιου τύπου ματς, με ομάδες που είναι μεν καλές, σίγουρα δε όχι όσο η ίδια.
