Είναι από την αρχή της σεζόν η σταθερά που δεν μεταβάλλεται, είτε κερδίζει είτε χάνει, δεν πα να παίζει καλά ή όχι. Τα νούμερα μπορεί να μη λένε πάντα την αλήθεια, όμως τα 13 γκολ που «έφαγε» είναι σ’ αυτή την περίπτωση η αριθμητική απεικόνιση της πραγματικότητας. Η ΑΕΛ στη νέα της βερσιόν, παρ’ όλα τα καλά της, στον τρόπο που αμύνεται έχει θέματα που είναι έως τώρα άλυτα προβλήματα.
Αδυναμίες σ’ αυτό το κομμάτι έβγαλε σε όλα τα παιχνίδια, μηδενός εξαιρουμένου. Το ότι δεν κράτησε το μηδέν σε κανένα 90λεπτο είναι θέμα που αναδεικνύεται μετά από κάθε της αναμέτρηση τις τελευταίες εβδομάδες. Κι είναι λογικό. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να στηρίξει στην αμυντική της λειτουργ την προσπάθειά της για να βάζει στο σακούλι τρεις-τρεις τους βαθμούς, το να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει εξαρτάται από την αποτελεσματικότητά της και μόνο. Κι από τη στιγμή που το ένα δεν αρκεί, αυτή πρέπει να μετουσιώνεται πάντα σε δύο γκολ τουλάχιστον.
Οι παίκτες που έχουν ως κύρια αρμοδιότητά τους να αμύνονται είναι λιγότεροι σε κάθε εντεκάδα της ΑΕΛ, ενώ αυτοί που έχουν διαφορετικές, δημιουργικές και εκτελεστικές προτεραιότητες στο παιχνίδι τους ενίοτε δεν τους βοηθούν με ζήλο. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που βλέπεις τον Μεντόγεβιτς να (προσπαθεί να) είναι παντού στο γήπεδο, αλλά πόσα να προλάβει κι αυτός.
Άμα βάλεις στην ίδια εξίσωση την υπεραριθμία που επιτρέπουν στον αντίπαλο οι αργές επιστροφές μαζί με τα ατομικά λάθη, την έλλειψη συνεννόησης και τις άσχημες τοποθετήσεις στην καρδιά (και όχι μόνο) της άμυνας, λοιπόν, σου προκύπτει το άθροισμα του παθητικού που είπαμε παραπάνω. Είναι το τίμημα που πληρώνει έως τώρα για την πολύ πιο επιθετική σε σχέση με το παρελθόν φετινή έκδοσή της.
Αλίμονο, βεβαίως, να παραβλέψει κανείς ότι παρά τα προβλήματα, η νέα αυτή βερσιόν έχει κάνει την ΑΕΛ πολύ πιο ελκυστική και τους αγώνες της σαφώς πιο ενδιαφέροντες. Το σημαντικότερο, δε, είναι πως σ’ ένα πρωτάθλημα στο οποίο όλοι οι μεγάλοι ανεξαιρέτως έχουν κι από μια (τουλάχιστον) παθογένεια, την έχει στείλει στα ψηλά της βαθμολογίας. Την παίρνει, συνεπώς, να παραμείνει πιστή στις νέες αρχές της και να προσπαθήσει να φτιάξει όσο γίνεται τα πράγματα δίχως να διαφοροποιήσει τη νεωτεριστική φιλοσοφία της, η ντε και καλά αλλαγή της οποίας δεν μοιάζει επιβεβλημένη. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
