Ήταν ένα ματς που δεν της πήγε όπως τα προηγούμενα, τα οποία είχε φέρει στα μέτρα της ή είχε πάρει το πάνω χέρι σκοράροντας πρώτη. Κι όμως, παρά το γκολ της ΑΕΚ σχετικά νωρίς, ούτε ανησυχία την έπιασε, ούτε αναστάτωση, ούτε πανικός. Συνέχισε να κάνει το παιχνίδι της, συστηματικά και μεθοδικά, με διαύγεια και νηφαλιότητα που πηγάζει από τον πάγκο και εκβάλλεται στο γήπεδο. Και στο τέλος η ΑΕΛ έφτασε σε μια ανατροπή στιλάτη κι αεράτη, φτάνοντας στην ουσία ένα δοκάρι μακριά από το να μας κάνει να μιλάμε για θρίαμβο ολοκληρωτικό.
Ήταν ένα -ακόμα- παιχνίδι στο οποίο αλώνιζαν οι Ισπανοί και τα ‘βαζε ο Κροάτης. Ριέρα και Τόρρες είχαν άμεση συμμετοχή με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και στα τρία γκολ της ομάδας τους. Δύο μέρες μετά την -κοινή- μέρα των γενεθλίων τους «κέρασαν» ασσίστ τον Μπάμπιτς, που με κινήσεις… λαθροκυνηγού που θα λέγανε και στην Αγγλία και τελειώματα σεντερφορίσια ξεκίνησε και κλείδωσε την ανατροπή.
Ο Μηνάς μπήκε ξανά στην εντεκάδα για πρώτη φορά μετά το «Αμμόχωστος» κι έγινε κι αυτός ένας σημαντικός πόλος από δεξιά όχι μόνο στο κομμάτι της δημιουργίας, αλλά και εκτελεστικά. Πατούσε περιοχή όποτε του δινόταν η ευκαιρία, είχε την πρώτη μεγάλη φάση της ομάδας του μετά το γκολ του αντιπάλου κι έφτιαξε το δεύτερο δικό της. Με μπαλιές στην πλάτη των αντιπάλων, δε, έβρισκε τις κινήσεις που έκαναν -και πάλι- οι δύο Ισπανοί και με τέτοιο τρόπο ξεκίνησε τη φάση του τρίτου γκολ.
Το καθαρόαιμο «σκυλί του πολέμου» από την άλλη, πάτησε το γήπεδο σπιθαμή προς σπιθαμή για να κερδίσει μπάλες με κάθε τρόπο, χωρίς να μασάει από σπρωξίδια και κλωτσιές, αφοσιωμένο στον σκοπό ψυχή τε και σώματι. Θα ‘χει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα διαχειριστεί τα πράγματα ο Κέρκεζ όταν με το καλό επιστρέψει κι ο Μεντόγεβιτς, το κενό του οποίου έμοιαζε δυσαναπλήρωτο τον περασμένο Νοέμβρη αλλά στην πράξη, ας όψεται ο Νταβόρ, δεν φάνηκε καθόλου.
Έτσι λοιπόν η ΑΕΛ έφτασε σε μια ακόμα νίκη, την έβδομη στα οκτώ τελευταία της παιχνίδια για πρωτάθλημα και κύπελλο κι έφτασε, στα δυο τρίτα και βάλε της πρώτης φάσης, να οδηγεί μόνη της την κούρσα του πρωταθλήματος. Πρωτάθλημα, που ποτέ δεν ήταν ο βασικός της στόχος όπως σημείωσε μετά το ματς ο Κέρκεζ. Όχι για λόγους ταπεινότητας ή μετριοφροσύνης, αλλά γιατί έτσι προστάζουν οι αρχές και το δικό του modus operandi.
Και γιατί να τους πάει κόντρα στο κάτω-κάτω; Ποια η ανάγκη να ακούσεις τον Ντούσαν, τον Θεόδωρο ή τους παίκτες να μιλούν για τίτλο όταν όλοι, φίλοι και εχθροί, βλέπουν την ίδια την ομάδα μέσα στο γήπεδο να φωνάζει «και θέλω και μπορώ» στην πράξη με την αγωνιστική της εικόνα;
