ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

ΑΕΛ: Θέλει άντερα… και ποιος αντέχει;

Η φετινή ΑΕΛ είναι μια κουβέντα από μόνη της

Χρήστος Ζαβός

Χρήστος Ζαβός

Αρχικά να ευχηθούμε να τα χιλιάσει η Αθλητική Ένωση Λεμεσού και μεταξύ μας όσο υπάρχει Λεμεσός θα υπάρχει και η ΑΕΛ. Εκτός αν εκραγεί κανά ηφαίστειο από κάτω μας και επιστρέψουμε στο βυθό.

Όσον αφορά την «τούρτα» που έσβησαν στο Τσίρειο οι οπαδοί, ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί και διατηρούν το μεγαλείο μιας ομάδας, που κάποτε κέρδιζε οπαδούς απλά και μόνο για τους οπαδούς της.

Για αυτά που έγιναν στο γυναικείο, ούτε και που θέλω να ξέρω, με απωθεί σαν άνθρωπο πια κάθε είδους μαλακία μπορεί να γίνει από τον οποιοδήποτε. Δεν αξίζει όμως της ΑΕΛ κάτι τέτοιο, γι’ αυτό ο καθένας αν είναι ικανός ας κάνει την αυτοκριτική του.

Νιώθω την ανάγκη να γράψω για τη φετινή ομάδα, η περίπτωση της οποίας μοιάζει πολύ δύσκολη για ν’ αναλυθεί. Και μοιάζει δύσκολη για πολλούς λόγους, αφού ότι και να πεις τ’ αποτελέσματα δεν σε βοηθούν και είναι εκεί για να διαγράψουν μονοκονδυλιά ότι ισχυριστείς.

Θέλω να σου πω, ότι γράφω αυτά που γράφω όχι γιατί είμαι φίλος με τον Ντούσαν, γνωστός μου είναι και έχει τον σεβασμό μου γι’ αυτά που δείχνει , ούτε για να κερδίσω κλικς, αφού έτσι και αλλιώς η ΑΕΛ πλέον δυστυχώς δεν πουλά ούτε στο διαδίχτυο.

Είναι όμως ανάγκη να στηριχθεί ένα πρότζεκτ το οποίο μοιάζει ενδιαφέρον και κυρίως επικεντρώνεται στο ποδοσφαιρικό και μόνο κομμάτι. Γιατί αν μιλήσουμε για τα υπόλοιπα, δεν υπάρχουν και πολλά. Το γεγονός ότι στα 90 χρόνια της, η ποδοσφαιρική εταιρεία δεν διαθέτει επίσημη φωνή, δείχνει από μονό του, την οργανωτική γύμνια που την χαρακτηρίζει.

Ας επικεντρωθούμε στο αγωνιστικό κομμάτι και μόνο. Η ομάδα όντως και στα τρία εκτός έδρας ντέρμπι πήρε κουλούρι και κανένα βαθμό. Σε κανένα όμως εκ των τριών δεν άξιζε να χάσει και δεν το λέμε εμείς αλλά και οι αντίπαλοι προπονητές. Αυτό είναι ξεκάθαρο απ’ όποιον καταλάβει το άθλημα.

Από την άλλη όμως τα’ αποτελέσματα οι τρεις δηλαδή ήττες σε ισάριθμα ντέρμπι σε καθιστούν ευάλωτο και αναξιόπιστο επίσης. Από πού όμως προκύπτει αυτό; Ποιοι είναι δηλαδή οι λόγοι που η ΑΕΛ ενώ παίζει ίσως το καλύτερο ποδόσφαιρο μέχρι στιγμής, δεν καταφέρνει να μετουσιώσει την εμφάνιση της σε βαθμούς;

Ο πρώτος κατά την άποψη μου λόγος έχει να κάνει αποκλειστικά με την μεταμόρφωση του Ντούσαν. Στα δύο πρώτα χρόνια του ως κόουτς των γαλαζοκιτρίνων, κύριος στόχος του ήταν το κέρδος έστω και ενός βαθμού και μάλιστα το επιδίωκε με τρόπο αντί- εμπορικό. Επί τούτου πολλές φορές κατηγορήθηκε από τον κόσμο και όχι μόνο, για το γεγονός δηλαδή ότι είτε έδειχνε φόβο, είτε δεν μπορούσε να παρουσιάσει επιλογές στο επιθετικό παιγνίδι της ομάδας.

Και ενώ τον μάθαμε ως ένα προπονητή τέτοιο, από φέτος παρουσιάζεται ενώπιον μας ως ένας προπονητής που θέλει να επιβάλει το παιγνίδι του απέναντι σε ομάδες που εκ των δεδομένων μοιάζουν πιο ποιοτικές όπως είναι δηλαδή η φετινή Ομόνοια.

Από κει δηλαδή που κάποτε ταμπουρωνόταν, έκλεινε τους χώρους, προσέθετε παίκτες στην άμυνα του, στερούσε από τους παίκτες την θέληση να βγουν μπροστά, φέτος ο Ντούσαν άλλαξε την φιλοσοφία του σε 180 μοίρες. Και πλέον αυτή η ομάδα, δεν μασά, εντός, εκτός με Ομόνοια ή Καρμιώτισσα είναι ένα σύνολο που θέλει να βάλει την μπάλα χάμω και να παίξει. Δεν στηρίζεται σε ατομικές προσπάθειες, ούτε ψάχνει να βάλει γκολ από στημένα, ούτε και ροκανίζει το χρόνο… θέλει να παίξει ποδόσφαιρο και στην Κύπρο δεν είναι και πολύ συνηθισμένο.

Το θέμα όμως είναι πλέον… μπορεί να γίνει αυτό; Γιατί για να επιδιώκεις κάτι τέτοιο, χρειάζεσαι και να έχεις την ατομική ποιότητα. Τη διαθέτει όμως; Εξ όσων δείχνει όχι.

Γιατί και τα τρία ματς κρίνονται από την ατομική ποιότητα αν θες των αντιπάλων. Τη μια είναι ο Τάμαρι που κάνει τα δικά του, αναγκάζοντας τον Μεντόγιεβιτς άθελα του να στείλει την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του, την άλλη κρεμάει την ομάδα του ο Βοζίνια και στη συνέχεια αναλαμβάνει ο Τρισκόφσκι να το τελειώσει και με την Ομόνοια, η ενέργεια του Τζιωνή πάνω στον Σάντος ξεκλειδώνει την άμυνα και δίνει τα κλειδιά της νίκης στο τριφύλλι.

Ενώ από τη μεριά της η ΑΕΛ, προσπαθεί, παλεύει, έχει πλάνο, έχει φιλοσοφία… δεν μπορεί όμως να την εφαρμόσει στο γήπεδο. Μια ομάδα που θέλει να επιβάλλει το παιγνίδι της, πρέπει κιόλας να το σκοτώνει. Στην ομάδα όμως δεν βλέπω κάποιον να το κάνει. Θες η ατυχία, θες τα δοκάρια, ότι θες πες, παρουσιάζεται μεν δυνατή στο παιγνίδι δεν μπορεί όμως να φτάσει στον στόχο Πως μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Στην ατομική ποιότητα. Λίγο να θυμηθείς τον Τρισκόφσκι, θα το καταλάβεις.

Από κει και πέρα, όντως είναι επίσης ορθό το επιχείρημα πολλών ότι φέτος η ομάδα δεν ενισχύθηκε στη θέση των εξτρέμ. Άμα θες να παίξεις με τον τρόπο που αγωνίζεσαι κ αι αν επιτίθεσαι από παντού, πρέπει να διαθέτεις και τους παίκτες που είναι ικανοί να το κάνουν. Σκέψου για παράδειγμα αν αυτή τη ΑΕΛ είχε από τη μια μεριά τον Μποτεάγκ και από την άλλη τον Οκριασβίλι. Υποθετικά ρωτώντας, θα έφευγε με τρεις ήττες από Λευκωσία και Λάρνακα; Νομίζω πως όχι.

Και η έλλειψη ποιότητας δεν επικεντρώνεται δυστυχώς μόνο στην επίθεση αλλά και στην άμυνα. Τρως γκολ από πλάγιο, είναι εφτά άτομα στην άμυνα και τρεις επιθετικοί και πάλι τρως γκολ, στη Λάρνακα κάνει τη μαλακία ο Βοζίνια ενώ το δεύτερο, κάνεις πλάγιο, πάλι κάνεις λάθος, τα στόπερ είναι αλλού τ’ αλλού ο Χάρης που έχει όλο το σεβασμό μας επίσης και ο Τρισκόφσκι τιμωρεί.

Από την άλλη όμως και είναι για να τρελαίνεσαι γι’ αυτό, δεν μπορείς να καταλογίσεις ευθύνες για το τι διαθέτει αυτή η ομάδα. Και οι παίκτες που ήρθαν μοιάζουν παικταράδες (Ντανίλο, Σάντος, Έουλερ, Παπαφώτης, για το Μπουνόζα να περιμένουμε, για το Ριέρα δεν είμαι σίγουρος επίσης) και έχει μια φιλοσοφία που πλέον εκτιμούν και οι αντίπαλοι. Δεν υπάρχει άτομο που ασχολείται με το άθλημα που δεν αναγνωρίζει την προσπάθεια που γίνεται στην φετινή ΑΕΛ.

Ούτε και παίζει ποδόσφαιρο σκοπιμοτήτων για το οποίο τόσο κατηγορήθηκε ο Ντούσαν, ούτε βγάζει κόμπλεξ απέναντι στον αντίπαλο, ούτε κοιμάσαι παρακολουθώντας την όπως συνέβαινε ιδιαίτερα στον πρώτο χρόνο θητείας του.

Κατά την άποψη μου είναι βήμα εξέλιξης αυτό που φέτος συμβαίνει και για την ΑΕΛ και για τον προπονητή της. Στο νέο αυτό επίπεδο που προσπαθεί να πατήσει, παρουσιάζονται δυσκολίες, ικανές να καταστρέψουν το πλάνο.

Από τη μια η απώλεια βαθμών, από την άλλη η γκρίνια και ο αναθεματισμός από τους οπαδούς όπως επίσης και το διαχρονικό κυπριακό φαινόμενο του τύπου είναι «αχάπαρος» ο προπονητής, διαμορφώνουν μια κατάσταση που θέλει άντερα κανείς να την αντέξει.

Και με την επικοινωνιακή γύμνια που υπάρχει, χωρίς κανείς να μπορεί να προστατέψει το πρότζεκτ του προπονητή το όλο σκηνικό γίνεται ευάλωτο για την ομάδα, τον προπονητή και τους παίκτες. Συνεπώς, ή που θα τα γκρεμίσουν όλα ή που θα πρέπει να στηριχθεί η ομάδα, η οποία χρειάζεται μεταξύ μας και λόγω της οικονομικής στενότητας που υπάρχει να βρει από τώρα έναν ή δύο εξτρέμ, μη σου πω και στόπερ για το χειμώνα.

Στην τελική είναι δύο οι επιλογές που έχουν όλοι ενώπιον τους. Ή που εμμένουν σ’ αυτό που προσπαθούν να χτίσουν ή που κλωτσάς και τα γκρεμίζεις όλα. Η δεύτερη μοιάζει ευκολάκι και το ζήσαμε από τότε που θυμάμαι. Η πρώτη θέλει άντερα... ποιος όμως αντέχει;  

 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

ΑΕΛ: Τελευταία Ενημέρωση

X
X