Χρήστος Ζαβός
Σκεφτόμουν ότι για το Ντούσαν θα έγραφα μόνο στα δύσκολα. Θεωρούσα ότι θα χάσει με κανά Σοφρώνη, με Τιμούρ ή με Πετράκη… θα βγουν οι φωστήρες του «είναι άσχετος», « δεν έκανε καλές μεταγραφές», «δεν κερδίζει ντέρμπι», «δεν το έχει με τη ψυχολογία», «να πάει να γαμηθεί»… να βγούμε και εμείς πάλι να κάνουμε τους πυροσβέστες… και να γίνει αυτό που γίνεται εδώ και 1000 μέρες που βρίσκεται στον πάγκο.
Κάποιοι να αποθεώνουν ή να βρίζουν ανάλογα με τα αποτελέσματα, κάποιοι να πολεμούν τον κόουτς, έτσι απλά γιατί γουστάρουν ή έχουν τους λόγους τους και κάποιοι πολύ πιο λίγοι να τον στηρίζουν πιστεύοντας στην αξία του.
Τώρα είναι καβάλα στ’ άλογο ο Ντούσαν, όπως ο Άη Γιώργης που λεν ότι σκότωσε το δράκο. Τι να τον αποθεώσω, και γιατί να του φουσκώνουμε τα μυαλά; Άλλωστε αυτό που χρειάζεται ο προπονητής, οι συνεργάτες του και όλη η ομάδα είναι ταπεινότητα και σοβαρότητα. Άσε που δεν τους έχουμε τεστάρει με την ετικέτα του φαβορί. Γιατί μετά τα όργια του εφταήμερου, όλοι πια τους έχουν μες στα φαβορί. Πριν δέκα μέρες… «δεν κερδίζει στα ντέρμπι».
Ας το αφήσουμε ως εδώ. Αν έχεις καταλάβει ο τίτλος του κειμένου, είναι σπασμένο τηλέφωνο. Με τη «ταπεινότητα» τα είπαμε πιο πάνω. Πάμε στην επόμενη λέξη, «πίτσα». Μόλις που είπα να μην τον αποθέωσω... αλλά τα γεγονότα δεν μου δίνουν άλλη επιλογή.
Έχεις δει Ναπολιτάνο πως χειρίζεται τη ζύμη λίγο πριν την στρογγυλοποιήσει για να τη βάλει μες στο φούρνο με τα ξύλα και να σου σερβίρει μια γαμάτη πίτσα. Κάπως έτσι το χειρίζεται το ρόστερ του ο Ντούσαν. Δες την ενδεκάδα στο Λεμεσιανό:
Βοζίνια, Αντωνίου, Ράσο, Τεϊσέιρα, Σάντος, Τόρες, Ζντραφκόφσκι, Ριέρα, Α. Αβραάμ , Ντανίλο , Μπάμπιτς. Ένδεκα. Και τρεις οι αλλαγές, Κερκέζ, Μάιντεβατς και Χάρης Κυριάκου. Δεκατέσσερις. Και ένα πολύ καλό δεύτερο πορτιέρο, όπως ο Πρόσεκ. Δεκαπέντε. Και γράψε Μεντόγιεβιτς, Μαέ, Έουλερ, Μπουνόζα και Γκαζαριάν. Είκοσι. Και ο Παπαφώτης μαζί με τον μικρό Αβραάμ. Είκοσι δύο.
Είκοσι δύο παίκτες που δεν ξέρεις ποιος είναι βασικός και ποιος όχι. Άμα αυτό δεν είναι πίτσα Ναπολιτάνικη, στη διαχείριση του ρόστερ… είμαστε για πούτσες και όχι πίτσες. Και να με συγχωρέσεις κιόλας. Με εξαίρεση τον Γκαζαριάν που είναι όμως ποιοτικός και τον Αντάμοβιτς, όλοι οι υπόλοιποι αποδίδουν στο φουλ. Πίτσα είπαμε…
Πάμε στη τρίτη λέξη του τίτλου. Είναι όντως νόστιμο το υλικό και πως το διαχειρίζεται, αλλά καμία πίτσα δεν είναι τέλεια. Συνεπώς θέλει κάποιες προσθαφαιρέσεις για να φας και να γλύφεις τα δάχτυλα σου. Άρα μιλάμε για το χειμώνα.
Προχθές προσωπικά το έγραψα για τον Πάντιτς της Δόξας (δες εδώ) . Καλός φαίνεται, το θέμα μου όμως τώρα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι σκέφτονται δικαίως να πάρουν στόπερ. Και καλά κάνουν, λίγο να καταλαβαίνεις τους πιστώνεις ότι θέλουν ενίσχυση εκεί.
Από κει και πέρα τι θα πάρουν; Μάλλον δεν έχουν καταλήξει ούτε και οι ίδιοι, αλλά κατά την άποψη μου βγάζει μάτια ότι η δεύτερη μεταγραφή πρέπει να σχετίζεται με εξτρέμ.
Καθαρόαιμο και αν είναι αριστερό να το φιλήσεις στο στόμα. Καλός και στρινιάρης ο Αβραάμ, γλυκός και γεμάτος ελπίδα ο μικρός Αβραάμ, ποιοτικός αλλά δεν βλέπουμε το Γκαζαριάν, επιθετικό μπακ είναι ο Έουλερ και όχι εξτρέμ… δεν είναι για να ξοδεύεις τον Ντανίλο στ’ άκρα. Γι’ αυτό σου λέω, μακάρι να πάρουν εξτρέμ και αυτομάτως θα ενισχυθεί η μεσαία γραμμή καθώς ο Ντανίλο θα είναι καθαρή επιλογή για εκεί.Μήτε δεξιά, μήτε αριστερά.
Και αφού μιλάμε για μεταγραφές ας πάμε στην τέταρτη λέξη του τίτλου. «Σοφοκλέους». Άμα το πας το πράγμα με σοβαρότητα, δεν αππωθείς, δεν φουσκώσουν τα μυαλά σου αέρα και στα τέσσερα ματς που έχεις, με Εθνικό, Ολυμπιακό, Σαλαμίνα και ΑΠΟΕΛ πάρεις μια θέση βαθμολογική που δείχνει Ευρώπη, άσε το πρωτάθλημα… τότε θα πας στο ρετιρέ να μιλήσεις με τον Σοφοκλέους και θα είναι όπως το αρκουδάκι της αγάπης.
Θα γουστάρει και αυτός, θα καταλάβει γιατί είναι ο μοναδικός μετά το Πετρίδη που ξέρει πως παίρνεις πρωτάθλημα και θα τσοντάρει.
Αυτό που θέλω να σου πω, ότι άμα η ομάδα καπαρώσει μια θέση που δείχνει Ευρώπη και όχι απαραίτητα τίτλο, τότε ο ίδιος ο Σοφοκλέους που είναι παλιά καραβάνα θα κάνει αυτό που πρέπει να κάνει για να πάει εκεί που η ομάδα μπορεί. Και για το που μπορεί να πάει φέτος… ο καθένας έχει την άποψη του.
Υ.Γ Σεβασμός σ' αυτή την φιγούρα που βρίσκεται στη φώτο. Ποτέ μου δεν του μίλησα... μας θυμίζει πάντως γιατί ποτέ δεν παίξαμε μπάλα. Σοβαρότητα, αφοσίωση και επαγγελματισμός.
