Έβγαλες τέτοιο πρόγραμμα με αυτά τα αποτελέσματα, χάνοντας τέσσερις βαθμούς όλους κι όλους από τον Νοέμβρη. Έχεις ξεμάθει στις ήττες για δυο μήνες γεμάτους κι έχεις καταφέρει να την αποτρέψεις ακόμα και κόντρα σε στην ομάδα που πήγαινε τρένο τον τελευταίο καιρό, μοιράζοντας φάπες σε ντέρμπι και μη, κι η οποία ήταν μπροστά στο σκορ σχεδόν σ’ όλο το ματς. Υπό αυτές τις συνθήκες, μια βραδιά σαν τη χθεσινή (15/1) στο Παραλίμνι ενδεχομένως να μπορούσε σου καθότανε βαριά.
Στο «Τάσος Μάρκου» η ΑΕΛ δεν παρουσιάστηκε όσο καλή ήταν σε προηγούμενους αγώνες της το τελευταίο -και όχι μόνο- διάστημα. Το ταμπούρι της Ένωσης τη δυσκόλεψε να παράξει στον βαθμό που το κάνει κατά κανόνα. Οι περιπτώσεις στις οποίες οι παίκτες της μπόρεσαν να βρουν χώρους για να κινηθούν στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου δεν ήταν πολλές, ενώ σε μεγάλο κομμάτι του αγώνα έδειξε να της λείπουν οι ιδέες και οι εμπνεύσεις για τη δημιουργία ρηγμάτων στα τείχη που έχτισε ο Φερρέρ.
Βέβαια, σαφώς και είχε τις στιγμές της, καθώς επίσης και τη σούπερ ευκαιρία να ανοίξει το σκορ άκοπα με το πέναλτι που έπιασε ο Γκατσέφσκι. Αν αυτή η φάση γινόταν γκολ και η ΑΕΛ έπαιρνε κεφάλι από το πρώτο τέταρτο είναι προφανές ότι θα βλέπαμε άλλο παιχνίδι, μιας και η Ένωση, από ένα σημείο και μετά τουλάχιστον, θα υποχρεωνόταν να παίξει διαφορετικά σε σχέση με αυτό που είχε εξ αρχής στο μυαλό να κάνει όλο το βράδι, νοουμένου ότι το σκορ ήταν ισόπαλο ή υπέρ της.
O Κέρκεζ χαρακτήρισε «σχολείο» το παιχνίδι και όντως τέτοιο ήταν. Αναλύοντάς το, η ΑΕΛ μπορεί να μάθει τι πρέπει να κάνει καλύτερα για να βρει λύσεις απέναντι σε τέτοιου τύπου άμυνες, που είναι δεδομένο ότι θα ξαναβρεί μπροστά της σε τουλάχιστον δύο (βλέπε Ερμή κι Εθνικό), αν όχι τρία ακόμα ματς (βλέπε αυτό που έρχεται κόντρα στη Δόξα). Κι ήταν ταυτόχρονα ένα μάθημα προς όλους, με παράδειγμα τον Ράσο, ότι το να τραβάς αντίπαλο από τη φανέλα μέσα στην περιοχή σου επί εποχής VAR είναι τουλάχιστον ανοησία.
Σε κάθε περίπτωση, η χθεσινή ήττα δεν πρέπει (και γνωρίζοντας τη νοοτροπία που διαχέεται από το προπονητικό της επιτελείο στους ποδοσφαιριστές δεν πρόκειται) να την αποπροσανατολίσει ή να την εκτροχιάσει από κανένα σχεδιασμό, αγωνιστικό, μεταγραφικό (ανάγκες προϋπήρχαν ούτως ή άλλως) ή οποιονδήποτε άλλο, ανεξαρτήτως του τι λένε κοντόφθαλμοι, καλοθελητές ή παρατρεχάμενοι. Τέτοιες «ζημιές» τις παθαίνουν όλοι, τους έχουν συμβεί και προηγουμένως στη σεζόν κι ώσπου να τελειώσει η πρώτη φάση του πρωταθλήματος κάποιοι θα τις ξαναπάθουν. Shit happens, you know.
Στην περίπτωση της ΑΕΛ συγκεκριμένα, ένα αποτέλεσμα μεμονωμένο προφανώς και δεν αλλάζει αυτό που βλέπουμε αν όχι από την αρχή του πρωταθλήματος, σίγουρα από τον Οκτώβρη και μετά. Μια ομάδα, δηλαδή, που είναι τέτοια με όλη τη σημασία της λέξης και ξέρει πολύ καλά τι θέλει, αλλά και πώς να το πάρει μες το γήπεδο. Γι’ αυτό είναι, άλλωστε, ανάμεσα στους συνδιεκδικητές του τίτλου και γι’ αυτό μας έχει πείσει ότι μπορεί να τον κυνηγήσει ως το τέλος.
