Όταν πακετάριζε βαλίτσες κι έφευγε για Δασάκι πέρσι τον χειμώνα, δεν ήταν γιατί η ΑΕΛ ψαχνόταν για να τον ξεφορτωθεί. Κάθε άλλο. Όταν αγόραζε τον Μάιντεβατς από τους Μαλτέζους και τον έδενε με συμβόλαιο για πέντε χρόνια μερικούς μόνο μήνες προηγουμένως, περίμενε προφανώς ότι θα θερίσει σε βάθος χρόνου τους καρπούς της επένδυσής της.
Με τις συγκυρίες που προέκυψαν, κρίθηκε ότι ένα εξάμηνο στο Δασάκι θα τους ωφελούσε όλους. Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη. Ο Εθνικός, πήρε τα γκολ που στην ουσία τον κράτησαν στην κατηγορία. Ο ίδιος ο παίκτης έβαλε στα πόδια του χρόνο συμμετοχής πολύ περισσότερο από αυτόν που θα είχε αν έμενε στη Λεμεσό και ως πρώτο βιολί σκόραρε κατά ριπάς. Κι επιστρέφοντας για να μείνει στη Λεμεσό, η ΑΕΛ υποδέχτηκε έναν παίκτη με γεμάτο από συμμετοχές δεύτερο μισό κατά την περσινή σεζόν και κίνητρο να στεριώσει σε μια διεκδικήτρια τίτλων.
Στο Μακάρειο ο Μάιντεβατς ήταν σαν να πήγε με κεκτημένη ταχύτητα από το Δασάκι. Μέσα σε ένα ημίχρονο έβαλε δυο γκολ με άψογα, σεντερφορίσια τελειώματα, παρά λίγο να μοιράσει άλλες τόσες ασσίστ κι απολύτως φυσιολογικά ψηφίστηκε ως ο πολυτιμότερος στη ζόρικη νίκη της ΑΕΛ επί της ΠΑΕΕΚ.
Με τον Τσέποβιτς σε μέτρια μέρα εκτελεστικά (ακόμα κι έτσι, βεβαίως, o τρόπος που κατεβάζει και στρώνει την μπάλα πριν το δεύτερο γκολ είναι ενέργεια μεγάλου παίκτου που θα έλεγε και μια ψυχή) και τον Τσάβες να ψάχνει ακόμα τα πατήματά του, παρέα με τον Μάζουρεκ ο Μάιντεβατς ήταν οι συντελεστές που χρειαζόταν η ΑΕΛ για να κάμψει την αντίσταση της μαχητικής ΠΑΕΕΚ.
Και με εμφανίσεις σαν κι αυτές δείχνει αποφασισμένος να μη συμβιβαστεί με τον ρόλο ενός απλού κομπάρσου πλάι στους πιο παρασημοφορημένους και γκλαμουράτους συμπαίκτες που θα ανταγωνιστεί για μια (ίσως και δύο;) θέσεις στην εντεκάδα.
