Για ένα κανόνι του δικού του διαμετρήματος, ήταν αδιανόητο το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να ξαναρχίσει να σκοράρει. Η αφλογιστία, ωστόσο, δεν ήταν ευθύνη μόνο του ιδίου. Πόσες φορές, αλήθεια, θυμάστε την μπάλα να φτάνει κοντά του όπως πρέπει το τρίμηνο εκείνο ώστε να αξιοποιηθεί η αποτελεσματικότητά του;
Εδώ που τα λέμε, πάλι καλά που ο Στέφαν Τσέποβιτς μας είχε συστηθεί όπως μας συστήθηκε το περασμένο καλοκαίρι, γιατί αλλιώς μες τη γενικότερη μιζέρια πολύ πιθανόν να τον είχαμε σκαρτάρει κι αυτόν. Από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις με τα γαλαζοκίτρινα, μέχρι και τα τελευταία ματς στα οποία ξανάρχισε να σκοράρει, ο Σέρβος έχει (απο)δείξει πως όταν η μπάλα φτάσει κοντά του μέσα στην περιοχή, δεν χρειάζεται παρά ένα άγγιμα (βλέπε με Βλαζνία εκτός, Πάφο, Ολυμπιακό και Ανόρθωση), άντε δυο το πολύ (θυμήσου το δεύτερο με τους Παφίτες και με τους Αλβανούς στο Τσίρειο) για να τη στείλει από τα πόδια του στα δίχτυα του αντιπάλου.
Παρά την υπεραριθμία που υπάρχει πια στις θέσεις της επίθεσης, λοιπόν, η δική του θέση στην εντεκάδα μοιάζει κλειδωμένη. Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιον θα έχει δίπλα του, μιας και με τα δεδομένα που υπάρχουν μοιάζει λίγο-πολύ σίγουρο ότι o Παντελίδης θα διατηρήσει σχήμα με δύο φορ και απέναντι στον Εθνικό.
Μαρόσα και Μιλιντσεάνου μοιράστηκαν από ένα ημίχρονο στο παιχνίδι με την Ανόρθωση. Κανείς από τους δύο δεν διακρίθηκε σε βαθμό που να του δίνει προβάδισμα για την εντεκάδα, όμως από το ντεμπούτο τους και με λίγες μόνο προπονήσεις στα πόδια τους με τους νέους τους συμπαίκτες ποιος θα τους (κατα)κρίνει.
Ο καθένας από τους δύο, κατά συνέπεια, έχει τις δικές του πιθανότητες να ξεκινήσει στο παιχνίδι. Όπως κι ο Μάιντεβατς, βεβαίως, που για να παρθεί η απόφαση να μείνει στην ομάδα παρά την προσθήκη δύο ακόμα επιθετικών πάει να πει πως υπολογίζεται να δώσει λύσεις και αυτός.
