ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...

ΑΕΛ: «Το κουκλί», ο «καλλιτέχνης» και τα τσαντίρια του 12

Περιμένοντας τον Κερκέζ…

Χρήστος Ζαβός

Χρήστος Ζαβός

Έχω δει βίντεο γάμου που έμοιαζε πιο ολοκληρωμένο και πιο επαγγελματικό απ’ ότι η ζωντανή κάλυψη του αγώνα που έγινε στο Δασάκι. Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται, μπορεί το γήπεδο και μόνο, αλλά μας βγήκαν τα μάτια για να δούμε το παιγνίδι.

Λίγο ο ήλιος, η σκιά που έπεφτε στη μια μεριά του γηπέδου, άμα δεις τον γάμο του κουμπάρου πριν 15 χρόνια στην Παναγιά την Τριχερούσα  και το συγκρίνεις με το ματς,  θα νομίσεις ότι βγήκε το νέο επεισόδιο του Star Wars, με μπάτζετ εκατομμυρίων στην παραγωγή. 

Όπως και να έχει, όσο δυσκολευτήκαμε εμείς από τον καναπέ, άλλοι πάνω από τα κάρβουνα και άλλοι πίσω από μπαρ, μιας χρήσης, άλλο τόσο και οι παίκτες του Κερκέζ.

Δεν ήταν μόνο το βάρος που είχαν μετά τη χθεσινή νίκη της Ομόνοιας, ήταν και το άγχος των εκτός που τον τελευταίο καιρό έμοιαζαν με μπανανόφλουδα.

Θες να σε κάνω να επιστρέψεις στα μπαρ μιας ακόμης χρήσης ή ξανά ν’ ανάψεις τα κάρβουνα;

Λοιπόν, Πάφο στην Πάφο, μηδέν βαθμούς, με Σαλαμίνα στο Αμμόχωστος ένα βαθμό, Παραλίμνι ξανά κουλούρι και έναν ακόμη με τον Ερμή στη Σκάλα. Κάνε τη σούμα της απώλειας και πιες ένα σφηνάκι στην υγειά όλων μας, να παν τα φαρμάκια κάτω.

Όπως και έχει όλοι έχασαν και όλοι πήραν. Έτσι και αλλιώς δεν είναι της ώρας να μυξοκλαίς, ούτε και να μιζεριάζεις. Η ομάδα είναι περήφανη, αξιοπρεπής, σεβαστή και οι περισσότεροι την θαυμάζουν για το ομαδικό πνεύμα της, την σταθερότητα, την αποτελεσματικότητα και τις ποιοτικές μονάδες που διαθέτει.

Είναι όλα τα πιο πάνω και άλλα πολλά, κανείς όμως δεν πιστεύει ότι είναι ρομπότ. Γιατί άμα ήταν δεν θα είχαν άγχος στο τελευταίο ματς της κανονικής περίοδο για να τρέξουν την Ομόνοια και να μην πατήσουν την μπανανόφλουδα. Και αντιλαμβάνεσαι ότι αυξήθηκε το άγχος, όταν σκόραρε ο Εθνικός, κάπου εκεί σκέφτηκες τον εαυτό σου να είσαι στην κατάμεστη κερκίδα στο Δασάκι, ν’ αναβοσβήνεις το ένα τσιγάρο πίσω απ’ τ’ άλλο, να τρως τα νύχια σου και να ψάχνεις ποιος συνταξιδιώτης μερίμνησε να φέρει μαζί του καμιά ζιβανία και σταφίδες για ν’ αντιμετωπίσει το κρύο.

Το ίδιο και οι παίκτες. Δεν έψαχναν ζιβανία, αλλά ένα τρόπο για να καθησυχαστούν το είχαν ανάγκη. Να ναι καλά κάτι τύποι όπως ο Μεντόγιεβιτς ή ακόμη και ο Τεϊσέιρα που μοιάζουν με γκουρού ηρεμίας, μαζί με τον Βοζίνια κατάφεραν να επιβάλουν την τάξη και να βάλουν τους τρεις βαθμούς στην βαλίτσα με προορισμό τη Λεμεσό.

Πριν όμως συμβεί αυτό, κάποιοι άλλοι μερίμνησαν ούτως ώστε η ομάδα να μπει μπροστά και να δείξει στον αντίπαλο ποιος είναι το αφεντικό. Και όχι όποιοι και όποιοι αλλά δύο αρτίστες που ερεθίζεται η καλαισθησία σου να τους βλέπεις.

Ο πρώτος είναι ο Μαέ. Τέτοιο κουκλί, γαμπρό να τον είχες θ’ άναβες κάρβουνα μέρα παρά μέρα για να τον έχεις καλά και ναι γεμάτο το στομαχάκι του. Με την πλάτη στον αμυντικό, είναι ότι καλύτερο κυκλοφορά στο κυπριακό ποδόσφαιρο και ας παίρνουν άλλοι συνάδελφοι του τρεις φορές μεγαλύτερο συμβόλαιο. Διαθέτει αυτή τη μπασκετική κίνηση, λες και είναι πίβοτ κάτω από την ρακέτα, πότε στριφογύρισε στον αντίπαλο του, πότε έκοψε την τρίπλα και την έδωσε στον Αντάμοβιτς… παικταράς που άμα με ρωτάς δύσκολα θα μείνει στην Κύπρο. Ας το πάρει το έβδομο να μου πεις και ας πάει το καλό στο παιδί άμα λάχει.

Ο δεύτερος είναι ο Τόρες. Αρχικά πρέπει να σταθούμε στις ηγετικές ικανότητες που τον κατατάσσουν ως έναν από τους πρωταγωνιστές της φετινής πορείας και ως ένα μόνιμο πονοκέφαλο των αντίπαλων προπονητών στην τακτική που κάνουν πριν από τα ματς με την ΑΕΛ. Θέλοντας και μη πρέπει να εστιάσουμε και στην καλλιτεχνική φλέβα που διαθέτει ως ποδοσφαιριστής.

Ο Τόρες μοιάζει κάθε φορά να πραγματοποιεί δικές του χορευτικές παραστάσεις θυμίζοντας μας πως η καταγωγή του και ο πλούσιος πολιτισμός των Ανδαλουσιανών δύσκολα αφαιρείται από το σκαρί τους. Λίγο η φαντασία του, η αντίληψη και κυρίως η εκτέλεση των προσπαθειών του, παραπέμπουν στην τέχνη των νότιων Ισπανών που τους έχει κάνει διάσημους ανά τον πλανήτη.

Φλαμένκο και ταυρομαχίες είναι για τους Ανδαλουσιανούς ότι για μας τα λιμπά στα κάρβουνα και η πάνα στη σεφταλιά. Όπως ο κύπριος φοιτητής κουβαλούσε παλαιότερα σεφταλιές που του έστριψε η μάνα ή η γιαγιά, έτσι και οι Ανδαλουσιανοί παίκτες κουβαλούν το μπρίο που έχουν ως λαός και ως κουλτούρα. Και ο Τόρες είναι η απόδειξη γι’ αυτό και εμείς χαρούμενοι που τον βλέπουμε στα γήπεδα μας.

Άμα σ’ αυτούς, υπολογίσεις ότι από πίσω βρίσκεται το «Σινικό τείχος» που θεμελιώνεται από τους Νταβόρ και Μεντόγιεβιτς, γιατί όχι και τον Αντάμοβιτς, απομένει να δούμε την εξέλιξη ενός ιδιαίτερα ενδιαφέρον ντουέτου που απαρτίζουν οι Έουλερ και Άντονι.

Ακόμη δεν κόλλησαν, ακόμη δεν έδεσαν, ακόμη δεν πολύ- βρίσκονται, άμα όμως συμβεί αυτό, τότε η αριστερή μεριά της ΑΕΛ θα μοιάζει με κάτι σούπερ μόντελ της δεκαετίας του 90’, τύπου Ναόμι Κάμπελ, Σίντι Κρόφορντ και Λίντα Ευαγγελίστα, που βλέπαμε στα περιοδικά και η μασέλα μας έπεφτε στο πάτωμα από την ομορφιά τους.

Απ’ όλα όμως που περιμένω περισσότερο είναι ν’ ακούσω τον Ντούσαν να λέει ξεκάθαρα ότι «το θέλουμε» ή ακόμη καλύτερα «θα το πάρουμε». Ορθώς και πολύ ειλικρινά ανέφερε στη συνέντευξη τύπου ότι κανείς δεν πίστευε στη δεύτερη θέση και ότι όλοι ονειρεύονται. Ισχύει πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο.

Όσο πάει όμως ο καιρός, τ’ όνειρο μετατρέπεται σε πραγματικότητα και η πίστη –επιθυμία σε στόχο. Άμα το πει, θα σου γράψω τον τίτλο κειμένου που στριφογυρίζει μες στο νου μου εδώ και μήνες, σκεπτόμενος το 2012… και τα τσαντίρια έξω από το Δασάκι.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

ΑΕΛ: Τελευταία Ενημέρωση

X
X