Χρήστος Ζαβός
Στη ζωή γενικότερα, υπάρχει αυτό που λέμε πεσιμισμός. Να σου το πω ελληνικά, απαισιοδοξία. Υπάρχει όμως και ο οπτιμισμός. Η αισιοδοξία. Άρα ως προς τους ανθρώπους υπάρχει, ο οπτιμιστής και ο πεσιμιστής.
Αν εστιάσουμε στην ΑΕΛ, με όλο το σεβασμό, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είναι αυτό ακριβώς... πεσιμιστές. Άμα δηλαδή τους βάλεις ένα ποτήρι το οποίο είναι γεμάτο κατά το ήμισυ και τους ρωτήσεις πως το βλέπουν, η απάντηση που θα επικρατήσει είναι μισοάδειο. Λίγοι είναι αυτοί που θα το δουν μισογεμάτο.
Δεν μπορώ να δώσω εξήγηση για τούτο. Το έχω ζήσει όμως και πάνω στην κερκίδα και πάνω στα μπαρ, να προηγείται η ομάδα με 2-0 να παίζει στο 92ο και ο δίπλα να τρώει τα νύχια του, να κτυπά η καρδιά του να κλαίει και να οδύρεται ότι το ματς πάει χάθηκε. Ο εν λόγω όπως και πολλοί άλλοι, άμα του βάλεις το ποτήρι γεμάτο θα σου απαντήσει ότι είναι μισοάδειο.
Προσωπική μαρτυρία χωρίς ίχνος υπερβολής. 5η Μαΐου 2012. Τρέχω κάτω στα αποδυτήρια για να το ζήσω και εγώ πρώτο χέρι και στο χώρο των εκδοτηρίων με σταματά Αελίστας ο οποίος φώναζε γιατί δεν το καθάρισαν το ματς με την Ανόρθωση ευθύς εξ αρχής και περίμεναν μέχρι να το καρφώσει ο Μπεμπέ. Ορκίζομαι… στο θεό που δεν έχω, είναι αληθινή ιστορία.
Τώρα όμως γιατί σε πρήζω; Γιατί ακριβώς τούτος ο πεσιμισμός έχει πλέον κυριαρχήσει στην ψυχοσύνθεση του Αελίστα. Το αποτέλεσμα είναι μάλιστα εμφανές, λίγο να δεις την κερκίδα και θα το καταλάβεις.
Ότι και να γίνει, μα ότι και να γίνει κάποιος πάντα θα φταίει. Από τον Σοφοκλέους, μέχρι τον Κερκέζ, τον Μαυρουδή και τον Παμπουλλή μέχρι τον μακαρίτη τον Θυρώτο… πάντα κάτι φταίει. Κάποιος ευθύνεται για την δυστυχία μας.
Με συγχωρείς που ενέπλεξα «ιερά τέρατα της ιστορίας», να σου το μεταφέρω κάπως πιο επίκαιρα και αν θες πιο επιφανειακά. Η ομάδα μόλις πριν δύο παιγνίδια αμέσως μετά τη Σαλαμίνα είχε ενώπιον της μια τετράδα παιγνιδιών.
Άμα ρώταγες ανάμεσα στον κόσμο πως θα πορευτεί, θα σου έλεγαν ότι αν πάρει τέσσερις βαθμούς, να είσαι και ικανοποιημένος.
Και όμως στα δύο ντέρμπι πήρε καρέ βαθμών και μάλιστα και στα δύο παιγνίδια ήταν καλύτερη. Τόσο με ΑΕΚ όσο και με Απόλλωνα, το σύνολο έδειξε ανταγωνιστικό, με αυτοπεποίθηση και κυρίως χωρίς κανένα κόμπλεξ.
Και έτσι πρέπει να πάει με Πάφο κυρίως αλλά και με Ομόνοια τη μεθεπόμενη εβδομάδα. Με την Πάφο, δεν είναι εύκολο παιγνίδι αλλά είναι κάποιοι που θεωρούν ότι θα υπάρξει σίγουρη απώλεια βαθμών. Κατά την άποψη μου πλέον με κόπο κέρδισες την ετικέτα του φαβορί και έτσι πρέπει να συμπεριφέρεσαι.Άμα είναι να προσεγγίζεις την πραγματικότητα με μιζέρια, με απαισιοδοξία, τότε θα πέσει να σε πλακώσει.
Θα σου έγραφα για τα αγωνιστικά, αλλά νομίζω ότι το θέμα είναι ψυχολογικό και ταλαιπωρεί το οικοδόμημα από πάντα. Τα τελευταία όμως χρόνια έχει γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό που και Τσάμπιονς Λίγκ να πάρεις… κάποιοι δεν θα το δουν με καλό μάτι.
Ευτυχώς η ομάδα φέτος όπως και πέρσι κοιτάει προς τα πάνω και καλά κάνει. Άμα ήταν σαν τους πολλούς, θα έβλεπε Πάφο και Ομόνοια και θα έτρεμε όπως το πουλάκι μακριά από τη φωλιά του.
Γιατί όλα τα βλέπουν με απαισιοδοξία. Λέγεται… πεσιμισμός.
