Χρειάστηκε να περάσει μέσα από πυρά κι από σίδηρο, όμως η ΑΕΛ βγήκε αλώβητη και συνεχίζει την πορεία της στο νέο πρωτάθλημα με το απόλυτο. Η αλήθεια είναι πως λίγο διαφορετικές να ήταν οι συγκυρίες και θα μπορούσε να χάνονταν βαθμοί, τόσο στην πρεμιέρα, αλλά ακόμα και μετά από το πολύ καλό, τηρουμένων αναλογιών και παραμέτρων, 90λεπτο που έκανε με τη Σαλαμίνα. Ας είναι όμως καλά ο Μηνάς Αντωνίου και το κεφάλι του. Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι, που θα έλεγαν κι οι Τρύπες.
H γκέλα δεν έδειχνε να είναι μακριά όταν ο Μηνάς κλήθηκε να μπει στο γήπεδο στο ματς της πρεμιέρας. Ήταν το χαρτί που έπαιξε ο προπονητής του σχεδόν αμέσως μετά την ισοφάριση του Ολυμπιακού, το τελευταίο μάλιστα μιας κι είχε ήδη προχωρήσει σε δύο αλλαγές προηγουμένως, όταν η ΑΕΛ ήταν μπροστά. Έξι λεπτά αργότερα, έπιασε την κεφαλιά που ο Αβραάμ μετέτρεψε σε διαβατήριο απόδρασης από το Μακάρειο και πιστώθηκε την πρώτη του ασίστ στη νέα σεζόν.
Με τη Νέα Σαλαμίνα, από την άλλη, δεν ήθελε παρά τρία λεπτά. Τόσα πέρασαν από την ώρα που πάτησε στο χόρτο μέχρι τη σέντρα που του έβγαλε ο Τόρρες για το γκολ της ανατροπής και της λύτρωσης, σ’ ένα ματς στο οποίο η ΑΕΛ ήταν σαφώς ανώτερη από το ξεκίνημα, αλλά έψαχνε τρόπο να κεφαλαιοποιήσει την υπεροχή της.
Το γκολ αυτό δεν ήταν το πρώτο του Αντωνίου με την κίτρινη φανέλα. Έχεις, ωστόσο, πολύ περισσότερους λόγους για να θυμάσαι εντονότερα το νικητήριο σ’ ένα ματς με νόημα και σημασία, σε σχέση με αυτό του επαναληπτικού ενός υπέρ σου 1-5 για τον πρώτο γύρο του κυπέλλου. Ο πανηγυρισμός του μπροστά στην Ανατολική μιλά από μόνος του για τη γεμάτη ένταση και πάθος στιγμή, που έμελλε να δώσει στην ομάδα του τρεις ακόμα πόντους και στον ίδιο το δικαίωμα να λέει πως για το απόλυτο των δύο πρώτων αγωνιστικών, έβαλε κάτι παραπάνω από ένα λιθαράκι.
