Με όλα εκείνα που έκανε με το που φόρεσε γαλαζοκίτρινα, ο Στέφαν Τσέποβιτς μας καλόμαθε μάλλον παραπάνω απ’ όσο μας πρέπει με την υπερβολή που μας διακρίνει και τον βαθμό με τον οποίο επιτρέπουμε στα συναισθήματα να μας παρασύρουν.
Στην πραγματικότητα όμως, πέντε γκολ σε 414 αγωνιστικά λεπτά δεν είναι στάνταρ νούμερα αλλά επιδόσεις που είναι αδύνατον να συνεχιστούν σε βάθος χρόνου. Εκτός κι αν μιλάμε για τον Πούσκας της Χόνβεντ, τον Γκερντ Μίλερ της Δυτικής Γερμανίας ή τον «δικό μας» Μάριο Ζαρντέλ επί εποχής Πόρτο και Σπόρτινγκ (κι όχι προφανώς της Ανόρθωσης), που έχουν στο βιογραφικό τους παραπάνω γκολ από τον αριθμό των συμμετοχών τους.
Aν δεν το αντιλαμβάνεσαι, ψάχνεις εμμονικά μετά από ούτε καν τριάμισι 90λεπτα για να βρεις τι πάει λάθος με το παλικάρι και σταμάτησε πια να σκοράρει. Αν ευθύνεται αυτός κι η φόρμα του, το σκάουτινγκ των αντιπάλων, οι μάγισσες κι οι χαρτορίχτρες που μας τον ματιάξανε και να ‘χαμε να λέγαμε.
Μια λίγο-πολύ παρόμοια κουβέντα γινότανε και πέρσι τέτοιο καιρό αν θυμάστε, μόνο που τότε άγγιζε όλους τους σέντερ φορ. Όπως φάνηκε τελικά, θέμα χρόνου ήταν να δουλέψει καλύτερα η ομάδα ως σύνολο, να ανεβάσουν στροφές κι οι ίδιοι ατομικά και να βάλουν και οι τρεις (δυόμιση για την ακρίβεια άμα λογαριάσεις πως ο Μάιντεβατς ήταν έξι μήνες στο Δασάκι) σχεδόν 30 γκολ μαζί σε πρωτάθλημα και κύπελλο μέχρι να τελειώσει η χρονιά.
Θέμα χρόνου λοιπόν είναι μάλλον να γίνει κάτι ανάλογο και τώρα. Κατά γενική ομολογία, άλλωστε, η φετινή έκδοση της ΑΕΛ είναι αναβαθμισμένη σε σχέση με την περσινή σε ποιότητα. Κι ο Τσέποβιτς από μεριάς του ένας φορ με διαπιστευτήρια, παραστάσεις και ποιότητα. Μπορεί λοιπόν να βοηθήσει την ομάδα του χωρίς κατ' ανάγκη να σκοράρει απασχολώντας αμυντικούς, παίζοντας με πλάτη για να υποδεχτεί την μπάλα και να τη μοιράσει εδώ κι εκεί κι άμα λάχει μοιράζοντας κι ασσίστ σαν κι αυτήν με την ΠΑΕΕΚ, με ενέργειες που πιστοποιούν τη μεγάλη του κλάση.
