Το είχε στερηθεί δεκαετίες ολόκληρες. Και να πεις πως δεν το ‘χε πλησιάσει; Έξι φορές ολόκληρες είχε φτάσει ένα βήμα μακριά του. Μα όσο κι αν κοντοζύγωνε, όσο σιμά του κι αν φαινόταν, πάντα, μα πάντα κάτι γινόταν κι έμενε στο τέλος με δυο χείλη καμένα. Ξανά και ξανά, οι συγκυρίες ήταν πάντα εναντίον της.
Όλα αυτά έκαναν τη σύγχρονη ιστορία της στον θεσμό να γίνει καλτ. Ακριβώς έναν χρόνο προηγουμένως, ωστόσο, η ΑΕΛ έλυσε τα μάγια και μετά από 30 χρόνια μπόρεσε και πάλι να γιορτάσει την κατάκτηση ενός κυπέλλου.
Άμα κοιτάξει κανείς πίσω και σκεφτεί όλες τις συγκυρίες που ήταν εναντίον της στους έξι προηγούμενους χαμένους τελικούς, ακόμα κι ο λιγότερο προληπτικός άνθρωπος στον κόσμο να είναι δεν μπορεί να μη σκεφτεί πως κάτι μεταφυσικό, κάτι διαβολικό δεν την άφηνε ν’ αγιάσει.
Πότε ένα χαμένο πέναλτι, πότε ένα κόρνερ που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε. Πότε μια άθλια διαιτησία γενικώς, πότε μια κόκκινη κάρτα στο μισάωρο. Πότε μια καραμπόλα, πότε ένας τερματοφύλακας που δεν έβλεπε καλά. Έξι συστατικά μιας συνταγής 12ετούς αποτυχίας μέχρι να φτάσουμε στο πέρσι, όταν η Die Hard ομάδα του Κέρκεζ έσπασε την κατάρα κι έκανε την ΑΕΛ ξανά κυπελλούχο, δίνοντας το δικαίωμα στους οπαδούς της να πανηγυρίζουν, κυριολεκτικά, για ένα μήνα.
Δείτε το βίντεο που ετοίμασε η ΑΕΛ με αφορμή τη σημερινή επέτειο:
