Από τη μία ο Ντούσαν Κέρκεζ που είχε πει το εξής μετά από την νίκη επί του Ολυμπιακού στο Τσίρειο (2-0): «Ξέρω πόσο περήφανοι νοιώθουν (σ.σ. οι ΑΕΛίστες). Και εμείς θέλουμε να κάνουμε κάτι στο τέλος στον Εναέριο». Από την άλλη, οι οπαδοί της ΑΕΛ που βλέποντάς τους πως πανηγύριζαν και πως δημιούργησαν καυτή ατμόσφαιρα έξω από το Τσίρειο, ήταν σαν να μεταφέρθηκε η Θύρα 3 από την Ανατολική… πίσω από αυτήν.
Να, αυτά είναι που έλειψαν πολύ στον κόσμο της ΑΕΛ, οπόταν λογικό είναι κάτι τέτοια «τρελά» να τους κάνουν να ξεχνάνε κάπως πως η κάρτα φιλάθλου και αργότερα η πανδημία δεν τους δίνει το δικαίωμα απ’ τη μια να κιτρινίζουν την κερκίδα τους και απ’ την άλλη να «φτιάχνουν» ανάλογο κλίμα με το αυτό της Δευτέρας (6/4) το βράδυ όταν οι γαλαζοκίτρινοι μείωσαν στο -1 από την κορυφή. Γενικώς να δημιουργούν εικόνες σαν αυτές των παλιών… οπαδικών χρόνων.
Η ατάκα του Κέρκεζ «θέλουμε να κάνουμε κάτι στο τέλος στον Εναέριο», για τον ΑΕΛίστα σημαίνει το εξής: Να κατακλείσει την περιοχή εκεί στον Άη Νικόλα όπου βρίσκεται το κεντρικό οίκημα των οπαδών και λίγο παραπέρα το σιντριβάνι και να κάνει τη νύχτα-μέρα χορεύοντας και τραγουδώντας με τη ψυχή του μέσα στην έκσταση και στο μεθύσι της επιτυχίας. Οπόταν, εάν η ΑΕΛ καταφέρει να κερδίσει κάποιον τίτλο φέτος, αντιλαμβάνεται εύκολα οποιοσδήποτε τι έχει να γίνει τον Μάιο. Κάτι ανάλογο του ’12 και του ’19...
Είναι στο DNA του ΑΕΛίστα να κάποιες φορές να μοιάζει «κουμπωμένος» όσον αφορά στην αγωνιστική πορεία της ομάδας του, αφού τα παθήματα του παρελθόντος ήταν πολλά. Ωστόσο, άμα πείσει η ομάδα πως έχει τις δυνατότητες να κατακτήσει τίτλο, τέτοιες εικόνες σαν αυτήν που αντίκρισαν οι παίκτες μετά από τη νίκη επί του Ολυμπιακού ή σαν αυτές με τις ανά καιρούς πορείες στην πόλη πριν από ντέρμπι, γίνονται όλο και πιο συχνές. Αυτό συμβαίνει στη φετινή περίοδο…
Για να συντηρείται η «κίτρινη» κουλτούρα, να υπενθυμίζεται το 1989 (έτος ίδρυσης ΣΥΦΑΕΛ) και να δίνεται συνέχεια από τότε. Από γενιά σε γενιά.
